Дафн ва Зҳёи Исо

Қадам ба сӯи салиб

• Қадам ба сӯи салиб
• Забур 15:8–11 – Пешгӯии эҳё
• Ишаъё 53 – Пешгӯии ғуломи азобдида (Бандаи Худо)
• Ирмиё 31:31-34 – Аҳди нав
• Инҷили Матто – Пешгӯиҳои сершумор дар бораи марги Исо
• Азобҳои Масеҳ – Матто 16:21-28
• Матто 20:17-19 – Пешгӯӣ дар роҳ ба Ерусалим
• Хонишҳо аз Инҷили Матто 26
• Шаби охирини Исо
• Хиёнат ба Исои Масеҳ
• Маслуб кардани Исо
• Дафн ва Зҳёи Исо

Ҳоло барои онҳое, ки фикр мекунанд, ки Исо намурдааст ё бо ягон роҳ наҷот ёфтааст, дар ин ҷо тафсилоти дафни Ӯ. Исо мурд ва дар қабри маълум дафн карда шуд. Дафни Исо маълум буд. Юсуфи Ариматея марди сарватманди маъруф буд, ки як қисми Шӯрои яҳудиён буд (Марк 15:43). Ҳамин тавр, сарварони яҳудӣ дар бораи ин дафн огоҳ буданд.

Ӯ аз Пилотус иҷозат гирифт, ки ҷасади Исоро бигирад, ва вақте ки ҷасад ба қабр гузошта шуд, сарбозонро берун аз он гузоштанд. Аз ин рӯ, мақомоти Рум аз ҷой ва ҳодиса огоҳ буданд.

Он гоҳ мардуми оддӣ мисли шогирдонаш ва занони пайравонаш аз дафни Ӯ огоҳ буданд (Марьями Маҷдалия ва он Марьями дигар дар он ҷо, дар рӯ ба рӯи қабр нишаста буданд. 27:61). Ман инро гуфтам, то нишон диҳам, ки ҷасади Исо дафн шудааст ва ҳама дар бораи он огоҳанд. Дар он ҷо ягон фиреби пинҳон ё ягон каси дигаре, ки дафн карда шудааст, набуд. Дар дафн шахсоне, ки ба Исо наздик буданд ва ваколатдор буданд, ки барои гузаронидани чунин чорабинӣ иҷозат диҳанд.

Он гоҳ пешвоёни дини яҳудӣ аз суханони Исо дар ташвиш монданд, ки вақте ки Ӯ гуфтааст, пас аз се рӯз бармегардад. Барои ҳамин онҳо аз Пилотус иҷозат гирифтанд, ки посбонони худро дар сари қабр гузоранд. Аз ин рӯ, Исо ё шогирдонаш наметавонистанд касеро бо дуздии ҷасад фиреб диҳанд ё бардурӯғ мегӯянд, ки эҳё шудааст.

Инҷили Матто барои муқобила бо дурӯғи яҳудиён менависад, ки шогирдон ҷасади Исоро дуздидаанд ва мегӯянд, ки Ӯ аз мурдагон эҳё шудааст. Тафсилоти дафни Ӯ аз сарварони румӣ ва яҳудӣ шаҳодат медиҳанд, ки Исо дар қабр бехатар мурдааст. Танҳо мӯъҷизаи Худо Ӯро аз қабр берун карда метавонист.

Дафни Исо дар қабри марди сарватманд пешгӯии дар Ишаъё 53:9 овардашударо иҷро мекунад, ки мегӯяд: “Ва қабри Ӯро бо шарирон таъин карданд, вале баъд аз мурданаш — бо сарватдоре гӯрониданд.” Ҳатто ҳангоми дафн Ӯ пешгӯиро иҷро кард.

Ҳангоми паҳн кардани Инҷил, имондорони аввалин дафни Масеҳро дар бар мегирифтанд, ба 1 Қӯринтиён 15:3-4 гӯш кунед, ки мегӯяд: “Зеро ки дар аввал он чиро, ки низ қабул кардаам, ба шумо супурдаам, ки яъне Масеҳ, мувофиқи Навиштаҳо, барои гуноҳҳои мо мурд, Ва Ӯ дафн карда шуд ва, мувофиқи Навиштаҳо, дар рӯзи сеюм эҳьё шуд…”

Имрӯз, вақте ки мо хушхабарро мубодила мекунем, ки Исо пас аз маргаш дар салиб дафн карда шудааст, як ҷанбаи асосии равандест, ки дар нақшаи наҷоти Худо ба амал омадааст. Таъкид кардани ин як роҳи дигари изҳор кардани марги Исо мегардад.

Падари Осмонӣ, ман ба Ту ташаккур мегӯям, ки Писаратро фиристодӣ, то барои ман
бимирад. Ӯро дафн карданд, то ба ҷаҳон нишон диҳанд, ки дар ҳақиқат мурдааст. Ман
бовар дорам ва медонам, ки аз ин дафн Ӯ аз мурдагон эҳё шуд, то ба ман ҳаёти нав ато
кунад.

Матто 28:1-10 – Эҳёи Исо

1 Баъд аз гузаштани шанбе, субҳидами рӯзи якшанбе, Марьями Маҷдалия ва он Марьями дигар барои дидани қабр омаданд. 2Ногоҳ зилзилаи сахт рӯй дод; зеро фариштаи Худованд аз осмон фуромада, сангро аз дари қабр ғелонид ва бар он биншаст; 3 Намуди вай монанди барқ ва либосаш чун барф сафед буд. 4 Посбонон аз вай тарсида, ба ларза афтоданд ва мисли мурда шуданд.

5 Аммо фаришта ба занон рӯ оварда, гуфт: «Натарсед, зеро медонам, ки Исои маслубро ҷустуҷӯ мекунед; 6 Ӯ дар ин ҷо нест, зеро, чунон ки гуфта буд, эҳьё шуд; биёед, ҷоеро, ки Ӯ хуфта буд, бубинед, 7 Ва ба зудӣ рафта, ба шогирдонаш гӯед, ки Ӯ аз мурдагон эҳьё шуд ва пеш аз шумо ба Ҷалил меравад: дар он ҷо Ӯро хоҳед дид; инак ба шумо гуфтам». 8 Ва онҳо шитобон аз қабр баромада, бо тарс ва шодии азим давида рафтанд, то ки ба шогирдони Ӯ хабар диҳанд. 9 Вақте ки барои огоҳ кардани шогирдони Ӯ мерафтанд, инак Исо ба онҳо вохӯрда, гуфт: «Салом бар шумо!» Онҳо наздик омада, ба пойҳояш часпиданд ва ба Ӯ саҷда карданд. 10 Он гоҳ Исо ба онҳо гуфт: «Натарсед; рафта, ба бародаронам хабар диҳед, ки ба Ҷалил раванд; ва дар он ҷо Маро хоҳанд дид».

Авҷи Инҷил дар ин ҷо ба эҳёи Масеҳ рост меояд. Бозгашт аз мурдагон далели он аст, ки марги Ӯ беҳуда набудааст. Ӯ зинда аст. Заноне, ки барои бори дигар тадҳин кардани бадани Исо омада буданд, шоҳидони аввалин мешаванд. Посбонон ба беҳушӣ гирифтор мешаванд ва тамоми кӯшишҳо барои дар қабр нигоҳ доштани Исо ноком мешаванд. Ӯ аз мурдагон эҳё мешавад ва ин посбонон ва занон аввалин шуда шоҳиди он мешаванд. Мо медонем, ки ин як ҳикояи сохта нест, зеро дар он вақт ба шаҳодати зан бовар намекарданд ва посбонон метавонанд барои тарки вазифаҳои худ бимиранд. Ҳамин тавр, онҳо шоҳидони эҳтимолии аз ҳама дуруғ мешаванд.

Дар Ҳақиқат

Аммо, дар ҳақиқат Ӯ эҳё шудааст!

Фариштагон дар сари қабри холӣ шаҳодат медиҳанд, ки Исо дар ин ҷо нест, зеро Ӯ эҳё шудааст. Агар далел лозим бошад, биёед ва бубинед, ки Ӯ куҷо гузошта шуда буд, аммо дигар дар он ҷо нест.

Занҳо рафтанд, то ба шогирдон хабар диҳанд, аммо Исои эҳёшуда омада, ба онҳо салом медиҳад. Исо мегӯяд, ки дар Ҷалил бо шогирдон вомехӯрад, ҳамон тавре ки фариштагон гуфта буданд. Ба ибораи Исо, Ӯ шогирдонро «бародарон» меномад, то муносибати наздиктар нишон диҳад. Эҳё даврони навро оғоз мекунад ва замоне фаро мерасад, ки донистани Худо ва бо Ӯ мондан ин маънои ибодат кардан дар рӯҳ ва ростӣ мебошад (Юҳанно 4:23-24).

Матто бо таъкид кардани пешгӯиҳои Исо маъруф аст, ки қаблан дар 26:31-32 гуфта шуда буд, вақте ки Ӯ гуфт:

31 Он гоҳ Исо ба онҳо гуфт: «Ҳамаи шумо имшаб дар ҳаққи Ман ба васваса хоҳед афтод, зеро навишта шудааст: „Чӯпонро мезанам, ва гӯсфандони рама пароканда хоҳанд шуд“. 32 Аммо пас аз эҳьё шуданам, пеш аз шумо ба Ҷалил хоҳам рафт».

Исо медонист, ки нақша ва аз мурдагон эҳё шудани Ӯ. Ҳамон тавре ки Ӯ гуфт, он рӯй дод.

Мо барои эҳёи Исо миннатдорем. Мо медонем, ки Худованди мо Исои Масеҳ зинда аст ва имрӯз дар миёни мост. Бигзор зиндагии мо бо қудрати эҳёи Ту нав шавад, Худовандо.

Матто 28:10-20 – Дурӯғ ва Ҳақиқат

Сарбозоне, ки қабрро посбонӣ мекарданд, аз набудани вазифаашон метарсиданд. Бо вуҷуди ин, сарварони динӣ барои муҳофизати онҳо пул пардохт карданд ва онҳоро маҷбур карданд, ки гӯё ҷасадро дуздидаанд. Ин дурӯғ маънои онро дорад, ки ин сарбозон метавонанд барои бемасъулиятӣ кушта шаванд. Бо вуҷуди ин, барои ҳифзи онҳо пули бештар дода шуд. Пешвоёни динии бонуфуз ва дурӯғгӯи дорои пули зиёд хатари бузург аён буд. Коррупсияи онҳо барои ҳифзи мавқеи худ идома медод.

Дар ҳақиқат, шогирдон ва пайравони зиёде Исои эҳёшударо диданд. Онҳо ба ӯ саҷда мекарданд, то пирӯзии ӯро бар марг диданд. Исо супориш медиҳад, ки ба тамоми ҷаҳон рафта, шогирд созанд. Ба онҳо таълим додан, ки итоат кунанд ва ба таври оммавӣ пайравӣ кунанд, ки онҳо ба Исо тааллуқ доранд.

Фармони асосӣ ин аст, ки ҳама миллатҳоро шогирд созем. Инҷил барои ҳамаи одамон ва халқҳост. Мо инро тавассути рафтан, таълим додан ва таъмид додан мекунем. Ҳангоме ки мо меравем, Исо бо мост. Ӯ Имонуил аст, Худое, ки бо мо аст, чунон ки дар Матто 1:23 зикр шудааст ва ҳоло Исо мегӯяд, ки то абад бо мо хоҳад буд. Аҳамият диҳед, ки Исо ба ном мегӯяд, вале баъд Падар, Писар ва Рӯҳи Муқаддасро зикр мекунад. Ягонагии онхо дар кирдор ва мохияти онхо аён аст.

Вақте ки Худо моро наҷот медиҳад ва мо ба Инҷил – марг, дафн ва эҳёи Масеҳ имон дорем. Мо бо Худо пайвастем ва мебинем, ки Падар барои мост, Писар бо мост ва Рӯҳулқудс бо мо сокин аст. Ягонагии онҳо бидуни рақобат ва шиддат аст. Худи Худо абадӣ ва дар ягонагӣ бо Калом ва Рӯҳи Худ аст.

Шогирдон Масеҳи эҳёшударо мебинанд ва бо ибодат ҷавоб медиҳанд. Ҳазрати Исо марги ӯро пешгӯӣ карда, воқеаҳоро дар пешгӯӣ ба таври муфассал тавсиф кард. Акнун Ӯ қурбонии гуноҳро дод ва аз мурдагон эҳьё шуд ва дар ҷисми эҳёшуда зинда баргашт. Оё ӯ сазовори ибодат нест? Бигзор хоксорона назди ӯ биёем ва фаҳмем, ки ӯ кист.

Худовандо, ман лоиқ нестам, ки пеши Ту биёям ва ба ту барои нақшаи бузурги наҷотат, ки дар ҳаёт, мамот ва эҳёи Масеҳ зоҳир кардаӣ, ташаккур мегӯям. Ман имрӯз ба ту бовар дорам ва пайравӣ мекунам.