Забур 10 – Худованд асоси одил аст
- Забур 1 – Хушбахтии одилон ва ҳалокати шарирон
- Забур 2 – Подшоҳе, ки ман дар он паноҳ мебарам.
- Забур 3 – Умед бастан ба мадади Худо
- Забур 4 – Дуои шоми Довуд
- Забур 5 – Дуои субҳи Довуд
- Забур 6 – Барои рӯҳи даҳшатбор дуо кунед
- Забур 7 – Ба Ту паноҳ мебарам
- Забур 8 – Шаъну шарафи инсоният
- Забур 61- Умеди мо дар Худованд аст
- Забур 62 – Нони Ҳаррӯза
- Забур 63
- Забур 64
- Забур 9 – Суруди пурсурури Довуд
- Забур 10 – Худованд асоси одил аст
Зеро ки Худованд одил аст ва адолатро дӯст медорад; рӯи Ӯ ба росткор нигаронида шудааст (10:7).
Ба Худованд паноҳ бибар, Ӯро такягоҳи худ гардон, ва чеҳраи Ӯро хоҳӣ дид. Парранда барои бехатарӣ ба кӯҳҳо мегурезад, ва мо низ ба ҳузури Худо меравем. Ӯ моро аз тирҳои душманонамон муҳофизат мекунад. Дар ояти аввал гуфта мешавад, ки парранда мустақилона мегурезад; аммо мо наметавонем роҳи муҳофизати худро ҷустуҷӯ кунем, балки бояд ба сӯи Худо гурезем, на ба кӯҳи ҷисмонӣ.
Ба чӣ такя мекунӣ?
Зеро инак шарирон камонро кашидаанд, тири худро ба зеҳи он гузоштаанд, то ки дар торикӣ ба ростдилон биандозанд. (10:2)
Асоси ту барои бехатарӣ чист? Ба чӣ такя мекунӣ? Бисёриҳо аз маслиҳатҳои ноумедкунанда вобастаанд (10:2), аммо Худо бар тахти худ нишастааст. Ӯ асос ва манбаи муҳофизати мост. Ӯ ҳукмронӣ мекунад ва иродаи ӯ ба амал меояд. Бисёре аз онҳое, ки бо таваккал ва муҳофизати худ ба ҷойҳои зоҳирӣ мефиристанд, таҳкурсии маҳдуди заминиро мебинанд. Бо вуҷуди ин, онҳо аз таҳкурсии доимии Худо беаҳамият мемонанд. Ӯ дил ва ниятҳои моро медонад. Ӯ медонад, ки ба чӣ эътимод дорем ва ба кӣ такя мекунем.
Худо асоси мост
Гурехтан ба кӯҳи худамон – ин беимонӣ ба Худост. Амалҳои мо нишон медиҳанд, ки оё мо ба Худо боварӣ дорем ё не. Худо ниятҳои моро месанҷад ва медонад, ки оё мо росткор ҳастем. Вақте ки ба Ӯ менигарем, Ӯ Парвардигори баланд бар тахти худ хоҳад буд. Ӯ касест, ки моро қабул мекунад ва муҳофизат мекунад. Вай асоси мост, ва вақте ки ба Ӯ менигарем, чеҳраи Ӯро мебинем. Дидани чеҳраи Ӯ нишонаи ғамхории Ӯст, ки моро бо дасташ роҳнамоӣ мекунад.
Худо наҷот, озодӣ ва умедро мебахшад. Дидани чеҳраи Ӯ муҳаббатеро, ки Худо нисбати мо дорад, ошкор мекунад. Ӯ дар бораи мо ғамхорӣ мекунад ва моро бо чашми худ роҳнамоӣ мекунад, чунон ки дар Забур 31:8 гуфта шудааст:
“Ман туро таълим хоҳам дод ва ба роҳи дурусте ҳидоят хоҳам кард; туро насиҳат хоҳам дод, ва чашмам бар туст.”
Худовандо, ман ба ту менигарам ва мехоҳам рӯи туро бубинам. Маро бо чашми худ ҳидоят кун, то иродаи туро иҷро кунам. Ба ман нишон деҳ, ки чӣ тавр ба ту эътимод кунам ва дуруст роҳнамоӣ шавам.
