Забур 15 & 16 — Худо паноҳгоҳи ман аст
- Забур 1 – Хушбахтии одилон ва ҳалокати шарирон
- Забур 2 – Подшоҳе, ки ман дар он паноҳ мебарам.
- Забур 3 – Умед бастан ба мадади Худо
- Забур 4 – Дуои шоми Довуд
- Забур 5 – Дуои субҳи Довуд
- Забур 6 – Барои рӯҳи даҳшатбор дуо кунед
- Забур 7 – Ба Ту паноҳ мебарам
- Забур 8 – Шаъну шарафи инсоният
- Забур 9 – Суруди пурсурури Довуд
- Забур 10 – Худованд асоси одил аст
- Забур 11 – Каломи Худо рост аст
- Забур 12 – Тарс ва эътимод
- Забур 61- Умеди мо дар Худованд аст
- Забур 62 – Нони Ҳаррӯза
- Забур 63
- Забур 64
- Забур 13 & 14 – Мулоҳиза оиди таронаҳои 13 ва 14
- Забур 15 & 16 — Худо паноҳгоҳи ман аст
- Забур 17 – Шукр кунед – Худо наҷот медиҳад
1 Суруди Довуд. Маро нигаҳбонӣ намо, эй Худо, зеро ки ба Ту паноҳ мебарам. 2 Ба Худованд гуфтам: Ту Худованди ман ҳастӣ; некӯӣ барои ман ҷуз аз Ту нест. 3 Ба муқаддасон низ, ки дар мамлакат ҳастанд, ва ба нерумандон — тамоми иштиёқи ман дар онҳост. 4 Кулфатҳои онҳое ки худои дигареро мепарастанд, афзун хоҳад шуд; қурбониҳои рехтании хунини онҳоро нахоҳам рехт, ва номҳои онҳоро ба забон нахоҳам овард.
5 Худованд ҳиссаи насибаи ман ва косаи ман аст; Ту қуръаи маро нигоҳ доштаӣ. 6 Марзаҳои ман ба мақомҳои хуш афтодааст, ва мероси зебое ба ман расидааст. 7 Худовандро муборак мехонам, ки Ӯ маро ҳидоят намудааст; шабҳо низ ботинам маро меомӯзад. 8 Ҳамеша Худовандро пеши назари худ мебинам, зеро ки Ӯ ба ямини ман аст; фурӯ нахоҳам ғалтид.
9 Ба ин сабаб дилам шод шуд, ва рӯҳам ба ваҷд омад; ҷисмам низ дар осудагӣ сокин хоҳад шуд; 10 Зеро ки Ту ҷони маро дар дӯзах нахоҳӣ андохт; нахоҳӣ гузошт, ки Куддуси Ту фаноро бубинад. 11 Тариқи ҳаётро ба ман биомӯз: камоли шодиҳо ба ҳузури Туст, ва хушиҳо ба ямини Туст то абад.
Биёед ба ин ду ҷанба назар андозем. Аввалан, Худо муҳофизи онҳост, ки ба Ӯ таваккал мекунанд. Дар ояти панҷум ишора ба сарзамин ва қисмати яҳудиён шудааст. Он чиро ки Худо ваъда додааст, ҳатман иҷро мекунад. Имрӯз мо дигар дар бораи замини фани ғам намехӯрем, зеро Малакути Худо бузургтар аст. Насиби Ӯ — ин наҷот, ҳаёти ҷовидонӣ ва ҳамроҳӣ бо Ӯст. Инҳо моро тасаллӣ медиҳанд ва ба пеш мебаранд.
Таронаи Забур 15 аз ҷое оғоз мешавад, ки ҳар яки мо бояд қарор дошта бошад: мо ба худ ёрӣ дода наметавонем, зеро гунаҳкорем, аммо паноҳгоҳи мо танҳо дар Худост. Ӯ — Худованд аст ва касест, ки мо ба Ӯ такя мекунем (15:1–3).
Онон ки аз Худо рӯй мегардонанд, андӯҳи худро афзун месозанд. Забурнавис беақлии пайравӣ ба худоёни козибро зикр мекунад (15:4).
Ба боварӣ ва шодмонӣ, ки дар пеши назари мост, нигар: Худовандро муборак мехонам, ки Ӯ маро ҳидоят намудааст; шабҳо низ ботинам маро меомӯзад.
Ҳамеша Худовандро пеши назари худ мебинам, зеро ки Ӯ ба ямини ман аст — фурӯ нахоҳам ғалтид (15:7). Мо бо итминон медонем, ки Худо бо мост.
Зеро ки Ту ҷони маро дар дӯзах нахоҳӣ андохт;
нахоҳӣ гузошт, ки Куддуси Ту фаноро бубинад. (15:10)
Худо паноҳгоҳи мост ва мероси моро бо Худ ҳифз мекунад (15:5), ва моро аз марг раҳонӣ медиҳад (15:10). Баъдан мебинем, ки Худо моро ба марг намесупорад. Ӯ бар марг ғолиб омад. Ояти 10 башоратест дар бораи марги Масеҳ: Ӯ дар салиб мурд, аммо дар қабр намонд. Ӯ пас аз се рӯз аз мурдагон эҳё шуд. Куддуси Худо фаноро нахоҳад дид. Ӯ дар қабр намемонад, балки зинда мешавад.
Азбаски Масеҳ зинда аст, мо низ шод мешавем ва метавонем суханони ояти 11-ро ба кор барем:
«Тариқи ҳаётро ба ман меомӯзӣ;
камоли шодӣ дар ҳузури Туст,
ва хушиҳо ба ямини Туст то абад.»
Ояти 15:11 ба мо нишон медиҳад, ки роҳи ҳаёт (Тариқи ҳаётро)— ин ҳаёти фаровон ва абадист, ки аз марг ҷудо аст. Худо моро аз роҳи поёни марг дур мегардонад. Барои мо, ки имон овардаем, марг танҳо соя аст. Худо ҳоло бо мо зиндагӣ мекунад, аммо дар ҷовидон мо бо шодӣ дар макони муқаддаси Ӯ — осмон хоҳем буд.
Худовандо, роҳи худро ба ман нишон деҳ ва бигзор ҳар рӯзе, ки бо Ту роҳ равам, дар ҳузури Ту шодӣ ва умедро пайдо кунам.
Забур 16 — Худо ба ман ғамхорӣ мекунад
Ҳамчун гавҳараки чашм маро нигаҳбонӣ намо;
дар сояи болҳои Худ маро пинҳон бикун. (16:8)
Худо ба мо ғамхорӣ мекунад ва моро дар назари Худ махсус медонад. Ӯ дуоҳои моро мешунавад ва дилҳои моро месанҷад (16:1–3). Вай одилона ва ғамхорона ба арзу шикоятҳои мо гӯш медиҳад.
Эй Худованд, адолатро бишнав, тазаррӯи маро иҷобат намо, ба дуои ман, ки аз лабони бемакр берун меояд, гӯш андоз. 2 Бигзор ҳукмномаи ман аз ҳузури Ту барояд: чашмони Ту ростбин аст. 3 Диламро имтиҳон кардӣ, шабона тафаққуд намудӣ, маро озмудӣ, ва чизе наёфтӣ: андешаи баде надорам, ки ба забон оварда натавонам. (16:1-3, KM99)
Донистани он, ки Худо ба дилҳои мо менигарад, ба мо имкон медиҳад, ки бо Ӯ ошкоро сӯҳбат кунем ва дарду ғам ва ғамхории худро мубодила намоем. Худо қадамҳои моро нигоҳ медорад ва ба мо кӯмак мекунад, ки наафтем. Ӯ ба мо сухан медиҳад, вақте бояд сухан гӯем, ва худдорӣ — вақте бояд хомӯш бошем. Мо медонем, ки Ӯ ба мо ғамхорӣ мекунад ва ҳаёти моро назорат мекунад (16:4–6). Худо, ҳамон тавре ки пештар бо халқи Худ дар Миср рафтор кард, наҷот медиҳад. Ӯ наҷотдиҳандаи мост ва моро роҳнамоӣ мекунад.
4 Дар амалиёти инсонӣ, мувофиқи каломи лабони Ту, худро аз роҳҳои золим нигоҳ доштам. 5 Қадамҳоямро дар роҳҳои Худ қоим гардон, то ки пойҳоям налағҷад. 6 Ман Туро мехонам, зеро ки Ту, эй Худо, маро иҷобат менамоӣ; гӯши Худро сӯи ман хам намо ва суханамро бишнав.
Муҳофизати Худо дугона тасвир шудааст. Ӯ моро мисли чашми ҳассос муҳофизат мекунад — «Ҳамчун гавҳараки чашм маро нигаҳбонӣ намо». Реаксияҳои табиии мо чашмро муҳофизат мекунанд, ва ҳамин тавр, ҳатто бо эҳтиёткортарин роҳ, Худо моро муҳофизат ва қадрдонӣ мекунад.
Сипас муҳофизати Ӯ бо мисоли паррандае тасвир мешавад, ки чӯҷаҳои худро муҳофизат мекунад — «дар сояи болҳои Худ маро пинҳон бикун». Модар-парранда табиатан бачаҳои худро муҳофизат мекунад, ва Худо моро зери болҳои Худ мегирад, то аз тӯфонҳои зиндагӣ ва ҳар гуна душманони эҳтимолӣ муҳофизат намояд.
Дар ҳама душвориҳои зиндагӣ ва бо он одамоне, ки ба масеҳӣ муқобилат мекунанд, Худо бархоста, амал ва доварӣ хоҳад кард (16:13). Ӯ дар паҳлӯи мост, ва мо ҳатто метавонем Ӯро бубинем. Ҳузури Ӯ моро тасаллӣ медиҳад, ва Ӯ меояд. Мо чеҳраи Ӯро мебинем ва хоҳем донист, ки Ӯ моро чӣ қадар дӯст медорад ва ба мо осоиштагӣ мебахшад (16:15).
13 Бархез, эй Худованд, аз вай пешдастӣ карда, варо мағлуб намо, ҷонамро аз шарир бо шамшерат бираҳон, 14 Яъне аз сафилон бо дасти Худ, эй Худованд; аз сафилони дуньё, ки аз ин зиндагӣ баҳраманданд, ва ганҷинаи Ту шиками онҳоро пур мекунад; фарзандҳошон низ сер шуда, бақияи онро ба бачагони худ мемонанд. 15 Ман дар адолат рӯи Туро хоҳам дид; чун бедор шавам, аз сурати Ту сер хоҳам шуд.
Худовандо, ман аз они Ту ҳастам ва Ту бо ман ҳастӣ. Ташаккур барои муҳофизати Ту. Бархез, то маро муҳофизат кунӣ, ғамхорӣ намоӣ ва ба пеш роҳнамоӣ кунӣ.