Забур 15:8–11 – Пешгӯии эҳё
Дар ин суханони Довуд (Пешгӯии эҳё), ӯ бо марг рӯ ба рӯ мешавад, аммо ба марг партофта намешавад. Марг ва эҳё дар нақшаи Худо бо ҳам пайванданд. Вақте ки мо ба сӯи он менигарем ва дар бораи марги Масеҳ фикр мекунем, мо низ дар бораи эҳёи Ӯ меандешем. Дар ториктарин шаб, ки мисли марг аст, нури умед вуҷуд дорад, ки барои мо киёмат аст.
Пешгӯии эҳё – 8 Ҳамеша Худовандро пеши назари худ мебинам, зеро ки Ӯ ба ямини ман аст; фурӯ нахоҳам ғалтид. 9 Ба ин сабаб дилам шод шуд, ва рӯҳам ба ваҷд омад; ҷисмам низ дар осудагӣ сокин хоҳад шуд; 10 Зеро ки Ту ҷони маро дар дӯзах нахоҳӣ андохт; нахоҳӣ гузошт, ки Куддуси Ту фаноро бубинад. 11 Тариқи ҳаётро ба ман биомӯз: камоли шодиҳо ба ҳузури Туст, ва хушиҳо ба ямини Туст то абад. Забур 15:8–11
Петруси расул дар бораи ин порча чунин шарҳ медиҳад:
“Эй бародарон! Изн мехоҳам, то ҷуръат намуда, ба шумо дар бораи падари мо Довуд бигӯям, ки ӯ вафот ёфта, дафн карда шудааст, ва қабраш то имрӯз дар миёни мост. 30 Азбаски ӯ пайғамбар буд ва медонист, ки Худо барои ӯ қасам ёд кардааст, ки аз насли ӯ Масеҳро ба миён оварад, то бар тахти ӯ бинишонад, 31 бинобар ин, дар бораи эҳёи Масеҳ пешбинӣ карда, гуфт, ки ҷони Ӯ дар дӯзах намонд ва ҷисми Ӯ фаноро надид. 32 Ҳамин Исоро Худо эҳё кард, ва ҳамаи мо шоҳидони он ҳастем.” (Аъмоли Ҳаввориён 2:29-32)
Нақшаи бузург – Чӣ аҷиб аст, вақте ки Каломи Худо худи худро тафсир мекунад. Мо мебинем, ки Исои Масеҳ мурд, аммо ҷисми Ӯ пӯсида нашуд. Пас аз се рӯз дар қабр будан, Ӯ аз мурдагон эҳё шуд. Ӯ дар қабр намонд, балки бархост. Ӯ «фасод ё фано»-ро надид, яъне бо он ҳолате, ки ҷисмро ба хок табдил медиҳад, рӯ ба рӯ нашуд.
Ин порча, гарчанде кӯтоҳ бошад ҳам, дорои маънои амиқест, ки ба имондорони Аҳди Қадим умед мебахшид. Онҳо метавонистанд инро ҳамчун далели умеди эҳёи худ истифода баранд. Аммо бештар аз ин, калимаи “Муқаддас” ба Шахси ваъдашуда, яъне Масеҳ, ишора мекунад.
Боз ҳам, Худо нақшаи муайян дорад ва ба пайравонаш умеди ҳаёти ҷовидонӣ медиҳад. Биёед Ӯро барои нақшаи аҷибаш таъриф кунем.
Худовандо, ба мо, ки ҳар рӯз бо марг рӯ ба рӯ мешавем, умед мебахшӣ. Ман ба Ту менигарам, то роҳатро ба ҳаёти ҷовидонӣ ба ман нишон диҳӣ.
Забур 21:1-19 – Азоби Масеҳ
2 Худои ман! Худои ман! Чаро маро тарк кардаӣ? Аз наҷотам ва аз суханони фиғонам дур ҳастӣ. 3 Эй Худои ман! Рӯзона мехонам, ва маро иҷобат намекунӣ, шабона низ, ва маро оромӣ нест.
Дар суханони ин таронаи Забур мо метавонем пешгӯиро дар бораи марги Масеҳ ва чӣ гуна ба вуқӯъ пайвастани он бубинем. Марг ҳеҷ гоҳ чизи гуворо нест, вале Наҷотдиҳанда барои гуноҳҳои мо хоҳад мурд, ки ин ба мо умеди абадӣ медиҳад.
Таронаи 21 Худоро Подшоҳи мо эълон мекунад, аммо ин тарона Масеҳи азобкашида аст. Сипас, дар таронаи навбатӣ Ӯ Чӯпони мост. Ояти дуюмро Исо ҳангоми дар салиб азоб кашиданаш иқтибос овардааст. Вақте ки гуноҳ бар Ӯ гузошта шуд, Худо аз гуноҳ рӯй гардонд. Ӯ ба ҷазои гуноҳҳои мо тоб овард, то ки мо наҷот ёбем. Ин тарона пешгӯии марги Масеҳ аст. Биёед баъзе суханонеро баррасӣ кунем, ки пешгӯӣ мекунанд, ки Масеҳ азоб хоҳад кашид. Худо муқаддас аст ва ин маънои онро дорад, ки дар Ӯ ҳеҷ гуноҳ ва бадӣ нест (21:4). Бар асоси муқаддас будани Худо, Ӯ аз гуноҳ рӯй мегардонад, то Масеҳ барои гуноҳҳои мо пардохт кунад.
“Зеро Ӯро, ки аз гуноҳ бехабар буд, барои мо қурбони гуноҳ сохт, то ки мо дар Ӯ адолати Худо шавем.” 2 Қӯринтиён 5:21
“Ҳар кӣ маро бинад, тамасхур мекунад; лаб мекушоянд, сар меҷунбонанд:
‘Ба Худованд таваккал карда буд, Ӯро раҳо кунад; агар дилхоҳаш бошад, Ӯро наҷот диҳад’.”
— (21:8-9)
Дар оятҳои 8 ва 9, онҳое, ки Исоро масхара мекарданд, мегӯянд, ки Ӯ бояд Худро наҷот диҳад. Ин ба мо нишон медиҳад, ки нақшаи Худо азобу таъқиботро дар бар мегирад. Бисёре фикр мекарданд, ки паёмбар чунин шармандагӣ наметавонад дошта бошад. Аммо Худо худаш азоб кашид, то муҳаббати бузурги Худро ба мо нишон диҳад.
“Мисли об пош хӯрдаам; ҳамаи устухонҳоям аз ҳам ҷудо шудаанд; дилам чун мум гардида, андаруни амъоям гудохта шудааст. Қувватам мисли сафол хушкидааст, забонам ба комам часпидааст, ва маро бар хоки мамот ниҳодаӣ. Зеро ки сагон маро иҳота кардаанд; тӯдаи бадкешон гирди маро ҳамчун шере гирифта, дастҳо ва пойҳоямро маҷрӯҳ карданд.” — (21:15-17)
Дар оятҳои 15 то 17 мо дард ва танҳоии салибро мебинем. Дар ояти 17 усули дақиқи маслуб кардан нишон дода мешавад: “Зеро ки сагон маро иҳота кардаанд; тӯдаи бадкешон гирди маро ҳамчун шере гирифта, дастҳо ва пойҳоямро маҷрӯҳ карданд.”
Мехҳо ба дасту пойҳои Ӯ зада шуданд — ҷазое, ки дар замони Довуд вуҷуд надошт. Ин пешгӯӣ равшан нишон медиҳад, ки Масеҳ чӣ гуна марг хоҳад дошт. “Ҳамаи устухонҳоямро мешуморам, лекин онҳо тамошокунон аз ман ниқор мегиранд.” — (22:18) Ҷисми Ӯ нобуд шуда, устухонҳояш ҳисобшаванда мешаванд.
Дар ояти оянда онҳо либосҳои Ӯро гирифта, барои онҳо қуръа партофтанд, ки ин саҳнаи дар Матто 27:35 овардашударо пешгӯӣ мекунад. Нақшаи Худо аз абадият нишон медиҳад, ки Худо худаш наҷот хоҳад дод. Масеҳ – Писари абадии Худо – одам шуд, то дар ҷои мо бимирад. Ин нақшаи Худо буд, то тамоми инсониятро наҷот диҳад. Пешгӯиҳо аз боғи Адан то ин ҷо нишон медиҳанд, ки нақшаи Худо аз ибтидо чӣ гуна буд.
Биёед ба Ӯ барои нақшаи бузурги наҷоташ ташаккур гӯем.
Худовандо, ба Ту ташаккур мегӯям, ки аз номи ман маргро азоб кашидӣ.
Ман Туро барои нақшаи наҷоти Ту, ки аз абадият муқаррар шудааст, ҳамду сано мегӯям. Омин.