Забур 29 – Наҷот: ҳаёт дар Худост
- Забур 1 – Хушбахтии одилон ва ҳалокати шарирон
- Забур 2 – Подшоҳе, ки ман дар он паноҳ мебарам.
- Забур 3 – Умед бастан ба мадади Худо
- Забур 4 – Дуои шоми Довуд
- Забур 5 – Дуои субҳи Довуд
- Забур 6 – Барои рӯҳи даҳшатбор дуо кунед
- Забур 7 – Ба Ту паноҳ мебарам
- Забур 8 – Шаъну шарафи инсоният
- Забур 9 – Суруди пурсурури Довуд
- Забур 10 – Худованд асоси одил аст
- Забур 11 – Каломи Худо рост аст
- Забур 12 – Тарс ва эътимод
- Забур 13 & 14 – Мулоҳиза оиди таронаҳои 13 ва 14
- Забур 15 & 16 — Худо паноҳгоҳи ман аст
- Забур 17 – Шукр кунед – Худо наҷот медиҳад
- Каломи Худо – Забур 18
- Худо Подшоҳ аст – Забур 19 & 20
- Забур 21:1-19 – Азоби Масеҳ
- Забур 22 – Чӯпони ман
- Забур 23 – Кӣ метавонад ба Худо наздик шавад?
- Забур 24 – Роҳи Худо ё роҳи хиҷил
- Забур 25 – Беайбии маро санҷед
- Забур 26 – Худованд нури ман
- Забур 27 — Худованд паноҳгоҳи амни ман аст.
- Забур 28 — Овози Худованд
- Забур 29 – Наҷот: ҳаёт дар Худост
- Забур 30 — Умедворони Худованд хиҷил намешаванд
- Забур 61- Умеди мо дар Худованд аст
- Забур 62 – Нони Ҳаррӯза
- Забур 63
- Забур 64
Худованд нависандаро аз душманонаш раҳо кард, аз бемориҳо шифо бахшид ва ба ӯ умр бахшид. Вақте ки ӯ дар «чоҳи зиндагӣ» дармонда буд, Худованд даст дароз кард ва ба ӯ ҳаёт ато намуд.
Пагоҳӣ — Шодмонӣ
Ғаму ғуссаи ӯ ба шодӣ табдил ёфт – “Зеро ки ғазаби Ӯ як лаҳза аст, ва ҳусни таваҷҷӯҳи Ӯ дар зарфи як зиндагонӣ: бегоҳӣ гирья маскан мегирад, валекин пагоҳӣ — шодмонӣ.” (29:6). Ин ғам мисли меҳмоне аст, ки танҳо як шаб меояд ва зуд меравад. Аммо дар охир, зеро ӯ ба Худо таваккал кард, ғам нопадид шуд ва саҳар шодӣ омад — шодии наҷот ва раҳоӣ аз чоҳ.
Нависанда аз душвориҳо дарси боварӣ гирифт — чӣ тавр ба Худо таваккал кардан ва чӣ гуна дар миёни озмоишҳо устувор мондан мумкин аст. Ӯ ба Худо нидо кард (29:3) ва баланд эълон намуд, ки Худо кист (29:2). “Туро, эй Худованд, такбир менамоям, зеро ки маро раҳо кардӣ, ва душманонамро бар ман шодком нагардондӣ. Худовандо, Худои ман! Сӯи Ту истиғоса бурдам, ва маро шифо додӣ.” (29:2-3, KM99).
Худованд на танҳо вазъиятро тағйир медиҳад, балки дилро низ. Ӯ аз андеша кардан дар бораи вазъияти худ даст кашид ва ба Худое нигоҳ кард, ки бузургтар аз ҳар мушкил аст. Вақте ки мо ба Худованд таваккал мекунем, Ӯ метавонад вазъиятҳои моро дигар кунад ва ба зиндагии мо оромӣ бахшад.
Аз марг наҷот – ҳаёт дар Худост
Дар Забур 29:4 мо мебинем, ки Худо нависандаро аз марг наҷот медиҳад. Калимаи истифодашуда дар ин ҷо маънои ҳузури наздики маргро дорад. Ӯ метарсид, ки ба чоҳ афтода, дар он ҷо бимонад, аммо Худо ӯро наҷот медиҳад. Ин ифода аксар вақт дар муқоиса бо ҳаёт истифода мешавад, ки забурнавис мехоҳад онро боз бинад. Ӯ дуо мекунад: Худоё, бо раҳмати Худ маро аз марг ва дӯзах нигоҳ дор.
Дар оятҳои охир дарсҳои муҳиме дида мешаванд. Дар аввал, нависанда ба шукуфоии худ бовар дошт — ин як навъ ифтихор буд. Ӯ гумон мекард, ки сарват ва осоиши зиндагӣ ӯро муҳофизат мекунанд. Аммо Худо нишон дод, ки ҳатто саломатӣ ва осоиш аз Ӯст ва метавонад дар як лаҳза тағйир ёбад. Пас, нависанда ба файзи Худо рӯ овард ва аз Ӯ кӯмак хост. Чанд маротиба мо низ чунин мешавем — ба худ бовар мекунем ва фикр мекунем, ки ҳама чизро худ ба даст овардаем. Вале Худованд дилҳои моро мешиносад. Мо бе Ӯ ҳеҷем (29:9–11).
9 Сӯи Ту, эй Худованд, мехонам, ва пеши Худованди худ зорӣ мекунам. 10 Аз хуни ман чӣ фоида, вақте ки ба гӯр фурӯд оям? Оё хок Туро шукрона мегӯяд? Оё ростии Туро ба забон меоварад? 11 Бишнав, эй Худованд, ва ба ман марҳамат намо. Худовандо! Мададгори ман бош.” (29:9-11)
Мушкилоти Мубориза
Ҳар як душворӣ имкони рушд аст. Худованд ба мо нишон медиҳад, ки ба чӣ такя мекунем. Ӯ омода аст кӯмак кунад, аммо оё мо ёрии Ӯро мехоҳем? Шояд мушкилоте, ки дорем, воситаест, ки Худо мехоҳад чизеро дар мо дигар кунад. Оё ту мебинӣ, ки ҳаёт раҳмати Ӯро нишон медиҳад? Оё мо воқеан сазовори он неъматҳое ҳастем, ки дорем? Ҳама чизҳои хуб аз Ӯ меоянд. Пас биёед Ӯро ҳамду сано гӯем ва таваккал карданро ёд гирем — Ӯ наҷот медиҳад ва роҳнамоӣ мекунад. Вақте дарк мекунем, ки худро наметавонем наҷот диҳем, дидгоҳи мо дигар мешавад: Худо Наҷотдиҳанда аст ва наҷотро ба роҳи Худ меорад.
Аввалин вокуниши мо ба мушкилот чӣ гуна аст? Оё мо хавотир мешавем ё шикоят мекунем? Ё шояд роҳҳои заминиро меҷӯем? Ин тарона моро водор мекунад, ки диққати худро ба ҳамду санои Худо равона кунем — ба Ӯ, ки дар вақти зарурӣ ёрӣ мерасонад (29:2, 5). Нависанда бозу боз ба Худо муроҷиат мекунад (29:9 ва 11) ва медонад, ки дар охир аз Ӯ шод хоҳад шуд (29:13). То ки нафсам Туро бисарояд ва хомӯш нашавад. Худовандо, Худои ман! Туро ҳамд хоҳам гуфт то абад.
Худовандо, ғами шаби маро бигир ва саҳар ба ман шодӣ бидеҳ. Ман ба Ту бовар дорам, ки мотами маро ба рақси ситоиши Ту табдил медиҳӣ. Маро аз аз марг наҷотчоҳи худпарастӣ раҳоӣ деҳ ва ба ман нишон деҳ, ки файзи Ту чӣ қадар бузург аст, то тамоми рӯзҳои умрам маро ҳамроҳӣ кунад.