Забур 3 – Умед бастан ба мадади Худо
- Забур 1 – Хушбахтии одилон ва ҳалокати шарирон
- Забур 2 – Подшоҳе, ки ман дар он паноҳ мебарам.
- Забур 3 – Умед бастан ба мадади Худо
- Забур 4 – Дуои шоми Довуд
- Забур 5 – Дуои субҳи Довуд
- Забур 6 – Барои рӯҳи даҳшатбор дуо кунед
- Забур 7 – Ба Ту паноҳ мебарам
- Забур 8 – Шаъну шарафи инсоният
- Забур 9 – Суруди пурсурури Довуд
- Забур 10 – Худованд асоси одил аст
- Забур 11 – Каломи Худо рост аст
- Забур 12 – Тарс ва эътимод
- Забур 61- Умеди мо дар Худованд аст
- Забур 62 – Нони Ҳаррӯза
- Забур 63
- Забур 64
- Забур 13 & 14 – Мулоҳиза оиди таронаҳои 13 ва 14
Тарҷумаи Забур 3 нишон медиҳад, ки Худо наҷотдиҳанда аст.
Худо Довудро наҷот медиҳад
Довуд менависад, ки “Валекин Ту, эй Худованд, сипаре дар гирди ман, ҷалоли ман ва афрозандаи сари ман ҳастӣ” (Забур 3:4). Ин калом дар давраи душворӣ ва хатар ба вуҷуд омадааст, вақте ки писари Довуд, Абшолум, бар зидди ӯ бархоста, ӯро таҳқир мекард. Бо вуҷуди ин, Довуд ба Худо таваккал мекунад ва Худо ӯро наҷот медиҳад ва шаъну шарафашро барқарор мекунад.
Дар китоби 2 Подшоҳон, боби 15, Довуд аз шаҳри Ерусалим мегурезад, вақте ки Абшолум бар зидди ӯ тавтиа мекунад. Довуд дар роҳи наҷот худи худро дар ҳолати нангин меёбад, ва бисёре аз роҳбарони ӯ бар зидди ӯ бармехезанд. Дар боби оянда, як хеши Шоул ӯро лаънат мекунад ва мардуми худаш аз камбуди ғизо азоб мекашанд (2 Подшоҳон 17:29).
Худованд, сипаре дар гирди ман ҳастӣ
Бо вуҷуди ҳамаи ин, Худо Довудро наҷот медиҳад ва тахти ӯро ба ӯ бармегардонад, гарчанде ки дар ин раванд Довуд бисёр чизҳоро аз даст медиҳад: писараш ва роҳбарони калидӣ мемиранд, ва обрӯяш низ осеб мебинад. Вале Худо сипари ӯ буд ва шаъну шарафи ӯро ба ӯ бармегардонад, чунон ки Довуд бо таваккал мегӯяд: “Бисёре мегӯянд: ‘Ӯро дар Худо наҷот нест’, валекин Ту, эй Худованд, сипаре дар гирди ман ҳастӣ.” (3:3-4).
Довуд наметавонад назари дигаронро тағйир диҳад, аммо ба ҷои он, ба Худо эътимод мекунад. Ин нақл ба мо ёдрас мекунад, ки роҳи наҷот аксар вақт шаъну шарафи моро фош мекунад, ва дар ин ҳолат мо танҳо метавонем ба Худо такя кунем, ки моро раҳоӣ диҳад.
Довуд дуо мекунад, ки Худованд ӯро муҳофизат кунад, на ин ки ӯ худаш аз худ муҳофизат кунад: “Худовандо, бархез ва маро раҳоӣ кун.”