Забур 6 – Барои рӯҳи даҳшатбор дуо кунед

Мулоҳизаҳо дар бораи Забур

• Забур 1 – Хушбахтии одилон ва ҳалокати шарирон
• Забур 2 – Подшоҳе, ки ман дар он паноҳ мебарам.
• Забур 3 – Умед бастан ба мадади Худо
• Забур 4 – Дуои шоми Довуд
• Забур 5 – Дуои субҳи Довуд
• Забур 6 – Барои рӯҳи даҳшатбор дуо кунед
• Забур 7 – Ба Ту паноҳ мебарам
• Забур 8 – Шаъну шарафи инсоният
• Забур 61- Умеди мо дар Худованд аст
• Забур 62 – Нони Ҳаррӯза
• Забур 63
• Забур 64
• Забур 9 – Суруди пурсурури Довуд
• Забур 10 – Худованд асоси одил аст

Дуои гуноҳкоре ки тавба кардааст.

Баъзан рӯҳи мо сахт тарс ва аз зиндагӣ мағлуб мешавад. Ин ҳолат бештар аз ҳама вақти дуо аст. Ба пеши Худо омада, дилҳои моро рехт. Ӯ рӯҳи моро мешунавад ва тасаллӣ хоҳад дод.

Дуоҳоямон

Худо моро барои дуоҳоямон ё ростқавлии мо дар додани шикоятҳоямон сарзаниш намекунад. Ӯ барои мо кушода аст ва ба мо муҳаббат хоҳад дошт. Агар мо назди Ӯ фурӯтан шавем, Ӯ аз мо хашмгин нахоҳад шуд. Дар ин рӯзҳои сахт мо ба марҳамати Худо(эҳсони Худ) ниёз дорем (6:5). Раҳмати Худо
вақте дода мешавад, ки чизе ки мо сазовори онем, Ӯ моро аз оқибатҳои он муҳофизат мекунад. Мо барои гуноҳҳои худ сазовори ҷазо ҳастем, аммо Худо меҳрубон аст ва ба ин роҳ намедиҳад. Дар ин ҷо забурнавис фарёд мезанад ва сазовори ҷазо аст, аммо Худо меҳрубон аст.

Рӯзҳои сахт

Дар ин рӯзҳои сахт мо ба марҳамати Худо ниёз дорем (6:4). “Ҷонам низ хеле ба ларза омадааст; пас Ту, эй Худованд, то ба кай?” Муҳаббати содиқи Худо аз ҳар коре, ки мо карда метавонем, устувортар аст. Дар ояти 5 ӯ муҳаббати худро зикр мекунад. “Баргард, эй Худованд, ҷонамро бираҳон, ба хотири эҳсони Худ маро наҷот деҳ.” Ӯ муносибатҳои аҳдро нигоҳ медорад ва аз мо таслим нахоҳад шуд. Асоси таваккали мо ба муҳаббати устувори Худост. Дар зиндагӣ мо метавонем Ӯро ҳамду сано хонем ва моро ба қабр нагузоред, дуо мегӯяд забурнавис. Аксар вақт мо фикр мекунем, ки мо метавонем Худоро бармеангезем, ки моро бештар дӯст дорад. Бо вуҷуди ин, муҳаббати ӯ дастрас ва устувор аст.

Мисли дуои Худованд ба шогирдонаш, моро аз бадӣ раҳоӣ деҳ, Ӯ дуо мекунад, ки аз одамони бад ҷудо шавад. Қисми муҳофизати Худо ҷудоӣ аз таъсири бад аст. Баъзан ин аз ҷиҳати иҷтимоӣ душвор аст, аммо дуои ӯ ин аст, ки ӯ шунида шавад ва аз таъсири бад дур шавад.