Забур 8 – Шаъну шарафи инсоният
- Забур 1 – Хушбахтии одилон ва ҳалокати шарирон
- Забур 2 – Подшоҳе, ки ман дар он паноҳ мебарам.
- Забур 3 – Умед бастан ба мадади Худо
- Забур 4 – Дуои шоми Довуд
- Забур 5 – Дуои субҳи Довуд
- Забур 6 – Барои рӯҳи даҳшатбор дуо кунед
- Забур 7 – Ба Ту паноҳ мебарам
- Забур 8 – Шаъну шарафи инсоният
- Забур 61- Умеди мо дар Худованд аст
- Забур 62 – Нони Ҳаррӯза
- Забур 63
- Забур 64
- Забур 9 – Суруди пурсурури Довуд
- Забур 10 – Худованд асоси одил аст
«Ӯро аз фариштагон фақат андаке кам кардаӣ; ва тоҷи ҷалол ва шавкат бар сари ӯ гузоштаӣ» (8:6).
Худоро ситоиш мекунем, ки осмонҳо ва ситораҳоро бо дасти худ офарид. Инсоният бояд мавқеи худро донад: Худо офаридгор аст, аммо мо ба сурати Ӯ офарида шудаем.
Саволе ки пайдо мешавад – кӣ бузургтар аст, инсоният ё фариштагон? Агар инсоният аз фариштагон бузургтар мебуд ва онҳо ба инсоният саҷда мекарданд, ин маънои онро медошт, ки инсон метавонад ба танҳоӣ роҳи наҷоти худро пайдо кунад. Аммо, дар ояти 6 гуфта мешавад, ки инсоният андаке пасттар аз фариштагон офарида шудааст. Худо ба инсон ҷалоле додааст, ки ӯ бар ҳайвонот ва бар замин ҳукмронӣ кунад, аммо дар Забур нагуфта шудааст, ки инсон бар осмонҳо, ситораҳо ё фариштагон ҳукмронӣ дорад.
Мо ниёз ба Худо дорем
Мо ниёз ба Худо дорем ва наметавонем худро наҷот диҳем. Мо аз фариштагон болотар нестем, балки онҳо ходимони Худо ҳастанд, ки бо иродаи Ӯ амал мекунанд. Худо бузург аст, ва мо бо эҳтиром ва эҳтиёҷ ба Ӯ наздик мешавем.
Аҳди Ҷадид низ ба ин оят ишора мекунад ва мефаҳмонад, ки инсоният аз фариштагон пасттар аст (Ибриён 2:7-8). Пас, мо дарк мекунем, ки инсоният дар зери Худо ва фариштагон қарор дорад. Танҳо Масеҳ аз фариштагон болотар аст, ки Ибриён равшан месозад.
Башарият бо ризоияти Худо соҳиби ҷалол ва ҳукмронӣ аст, ки бар замин мисли подшоҳ ҳукмронӣ кунад. Марду занон бояд Худоро ҳамду сано гӯянд ва Ӯро Подшоҳи олам бубинанд.
Номи Худо ҳамду сано ва иззату эҳтироми ҳамагонист. Таронаи Забур бо ҳамон фикр оғоз ва анҷом меёбад. Инсон бузург аст, аммо Худо бузургтар аст. Инсоният ба сурати Худо офарида шудааст, то бар замин ҳукмронӣ кунад, вале Худо Подшоҳи тамоми олам аст.
Дар ояти чорум, инсон бо ҳайрат бузургии Худоро мебинад, вақте ба ситораҳои офаридаи Ӯ менигарад. Ин мулоҳиза ӯро фурӯтан ва Худоро бузург мегардонад. Ибодат, дар ҳақиқат, он аст, ки мо бузургии Худоро дарк кунем ва фаҳмем, ки кӣ ҳастем.