Забур 9 – Суруди пурсурури Довуд
- Забур 1 – Хушбахтии одилон ва ҳалокати шарирон
- Забур 2 – Подшоҳе, ки ман дар он паноҳ мебарам.
- Забур 3 – Умед бастан ба мадади Худо
- Забур 4 – Дуои шоми Довуд
- Забур 5 – Дуои субҳи Довуд
- Забур 6 – Барои рӯҳи даҳшатбор дуо кунед
- Забур 7 – Ба Ту паноҳ мебарам
- Забур 8 – Шаъну шарафи инсоният
- Забур 61- Умеди мо дар Худованд аст
- Забур 62 – Нони Ҳаррӯза
- Забур 63
- Забур 64
- Забур 9 – Суруди пурсурури Довуд
- Забур 10 – Худованд асоси одил аст
Суруди пурсурури Довуд баъд аз ғалаба бар душманон.
“Худовандро бо тамоми дилам ҳамд хоҳам гуфт; ҳамаи корҳои аҷоиби Туро ҳикоят хоҳам кард.” (Забур 9:2)
Чӣ қадар вақт мо аз корҳои Худо шод мешавем? Оё мо Ӯро барои корҳое, ки дирӯз барои мо анҷом дод, ситоиш мекунем? Суханони Худо аҷибанд, ва биёед онҳоро ҳисоб кунем, то Ӯро ҳамду сано хонем. Худо ба корҳои ҳаррӯзаи мо дахолат мекунад, ва вақте ки мо дасти Ӯро мушоҳида мекунем, метавонем бо тамоми дили худ ба Ӯ шукр гӯем. Тамоми дили мо – дили самимист, ки ба он чизе, ки Худо дар гузашта ва имрӯз кардааст, равона шудааст.
Дили мо сангдил нест, то он чизеро, ки Худо кардааст, нодида бигирад, балки ҳассос аст ба донистани он, ки Худо амал кардааст. Барои ин, мо Ӯро ҳамду сано мегӯем.
Худо бар тахти пирӯзӣ менишинад
Худо халқҳоро доварӣ мекунад ва бар касоне, ки адолатро рад мекунанд, ғалаба мекунад. Ӯ бар тахти пирӯзӣ менишинад (Забур 9:8). Мо дар тарафи ғалаба ҳастем, ва аз ин рӯ метавонем Ӯро таъриф кунем. Худо чун подшоҳ нишастааст. Ӯ бар ҳаёти ҳаррӯзаи мо ҳукмронӣ мекунад ва мо аз Ӯ роҳнамоӣ мегирем. Вақте ки Ӯ подшоҳ аст, самти зиндагии мо тағйир меёбад. Оё шумо омодаед, ки Ӯро подшоҳи ҳаёти худ созед? Ин метавонад маънои ба одамон пайравӣ накардан ва барои ҷалоли Худо кори дуруст карданро дошта бошад. Ӯ подшоҳи мо ва паноҳгоҳи мустаҳками мост (Забур 9:10). Вақте ки зиндагӣ душвор аст ва мо ғамгин мешавем, Ӯ бо мост.
Ӯ манораи пурқуввати мост, ва мо ба сӯи Ӯ медавем ва дар амон ҳастем. Вақте ки мо ғамгин, тарсон ва дар фишор ҳастем, Ӯ ба мо ғамхорӣ мекунад. Ӯ душвориҳои моро медонад ва моро ба оғӯши ғамхори бехатариаш мегирад.
Худовандо, мо ба Ту таваккал мекунем. Моро ҳифз кун ва ба мо оромиш деҳ, вақте ки Туро паноҳгоҳи худ гардонем. Ту тавоно ҳастӣ, ва мо нотавонем. Мо медонем, ки корҳои Ту бузурганд ва Туро ситоиш мекунем.
Забур 9:12-21 – Худоро ошкоро ҳамду сано гуфтан
Худованд ба василаи доварие, ки мекунад, шӯҳрат меёбад: шарир ба доме афтод, ки бо дасти худ сохта буд. Село. (9:17)
Оё Худоро ёд мекунӣ ё фаромӯш кардаӣ? Худо аз адолати худ шинохта мешавад, вале бадкорон аз зулми худ шинохта мешаванд. Дар асл, ояти 17 мегӯяд, ки Худованд мешиносад ва Ӯ доварӣ мекунад. Ӯ болотар аз мо истодааст ва масъулиятро талаб мекунад. Вақте ки мо Ӯро фаромӯш мекунем, гумон мекунем, ки ҳар коре, ки мехоҳем, карда метавонем. Фаромӯш кардани Худо маънои онро дорад, ки мо ба чоҳи ноумедӣ меафтем (9:16) ва воқеияти инсон буданамонро дарк мекунем (9:18 ва 21).
18 Шарирон ба дӯзах хоҳанд рафт, яъне ҳамаи халқҳое ки Худоро фаромӯш мекунанд.
21 Онҳоро, эй Худованд, ба ҳарос андоз, то халқҳо бидонанд, ки онҳо фақат одамизод ҳастанд. Село.
9:14 мегӯяд: “Ба ман марҳамат намо, эй Худованд; ба мусибате ки аз дасти бадхоҳонам мекашам, назар андоз, ки Ту маро аз дарвозаи мамот баланд бардоштаӣ.” Ӯ эҳтиёҷоти худро дарк мекунад, зеро ба дасти бадкорон афтодааст. Бо вуҷуди ин, Худо ӯро аз марг наҷот додааст. Ӯ ба раҳмати Худо ниёз дорад ва дар дуо нидо мекунад, ки Худо бар ӯ раҳмат кунад.
Аксар вақт, Худо ғалаба мебахшад, аммо мо боз бо душвориҳо дучор мешавем. Ҳадафи Худо ин нест, ки мо ба ғалабаи комил расем, балки дар ҳар душворӣ бо мо роҳ равад. Ҳар рӯз имкони наве меорад, ки бо Ӯ роҳ равем ва Ӯро дар ин маврид ситоиш кунем. Раҳпаймоии мо бо Ӯ аз шароити берунӣ муҳимтар аст.
Мо дар назди дарвозаҳои шаҳр Худоро ҳамду сано мегӯем (9:14-15), зеро забурнавис Худоро марказ месозад. Дар тарҷумаи тоҷикӣ дар ояти 15 дар бораи дарвоза зикр нашудааст, вале ситоиши ӯ хеле ошкорост. Ӯ таваккали худро ба Худо баён мекунад ва мехоҳад, ки ҳама дар атроф донанд, ки Худоро ҳамду сано кунад.
Ӯ дар назди дарвозаҳои Ерусалим некии Худоро эълон мекунад. Довуд подшоҳ аст ва пинҳон намекунад, ки ба Худо таваккал мекунад ва бо душвориҳо рӯбарӯ шудааст. Ӯ дар ҷойҳои ҷамъиятӣ – дарвозаҳои шаҳр Худоро ҳамду сано мегӯяд, то нишон диҳад, ки чӣ қадар ба ин шаҳодати оммавӣ дилгарм аст. Худо довар аст ва ба ӯ ғамхорӣ мекунад ва халқҳоро дар доварӣ қарор хоҳад дод.
Забур 9:22-39 – Худо бармехезад
Эй Худованд, бархез! Эй Худо, дасти худро бардор, ҳалимонро фаромӯш накун. (9:33)
Ин бахш аз таронаи забур роҳҳои гуногунеро нишон медиҳад, ки дар онҳо шарирон Худоро нодида мегиранд ва ба Ӯ муқобилат мекунанд.
Дар ин ҷо мо бояд тафовути рақамгузории таронаҳои Забурро қайд кунем:((Китоби муқаддаси русӣ ва тоҷикӣ аз рӯи рақамгузории православӣ, ки бо LXX мувофиқанд, пайравӣ мекунанд.))
Дерек Киднер қайд мекунад: “Аз ин лаҳза то таронаи 148, версияҳои Забур аз рӯи рақамгузорӣ фарқ мекунанд. Ин аст, ки LXX((LXX Септуагинта нусхаи юнонии пеш аз масеҳии Аҳди Қадим.)) ва Вулгата, инчунин калисои Рум, таронаҳои 9 ва 10-ро як шеъри ягона мешуморанд, дар ҳоле ки калисоҳои протестантӣ ба рақамгузории насхи ибрӣ пайравӣ мекунанд. Набудани сарлавҳа дар таронаи 10 (дар Китоби Муқаддаси тоҷикӣ 9:22-39) ишора мекунад, ки он бо таронаи 9 якҷоя аст ва мавҷудияти акростика, ки дар таронаи 9 оғоз ёфта, дар Забур анҷом меёбад, ин андешаро тақвият мебахшад.”((Дерек Киднер, (English ) Забур 1–72: Муқаддима ва шарҳ, ҷ. 15, Шарҳҳои Аҳди Қадим Тиндал (Даунерс Гроув, IL: InterVarsity Press, 1973), 85.))
Дар Забур, Худо дарди моро мебинад ва зулми моро медонад. Ӯ ба ятимон ёрӣ мерасонад ва ба нотавонон ғамхорӣ мекунад. Ӯ бармехезад. Боварии забурнавис дар он аст, ки “Худованд подшоҳ аст то абад; мағрурон дар замини Ӯ ҷой нахоҳанд дошт.” Мисли дар Аҳди Ҷадид, Худо Подшоҳест, ки дар салтанати худ ҳукмронӣ мекунад. Забурнавис Ӯро дар баландтарин ҷои худ мебинад ва ба Ӯ таваккал мекунад, бовар дорад, ки Ӯ амал мекунад ва дардҳоеро, ки дар назди Ӯ гузошта шудаанд, бартараф мекунад.
Худо нолаи моро мешунавад ва аз орзуҳои дилҳои мо огоҳ аст. Ӯ моро бехатар ва осуда нигоҳ медорад. Ӯ чупони меҳрубон аст, ки гусфандони худро парасторӣ мекунад. Худо амал мекунад ва доварӣ мекунад, то моро аз ҳарос раҳо кунад. Ӯ ҳукмронӣ хоҳад кард, то сулҳу адолатро барқарор созад. Биёед, Ӯро даъват кунем, ки бархезад, то ба дилҳои мо итминон бахшад ва моро аз ҳаросе, ки моро иҳота кардааст, халос кунад.
Эй Худованд, ту Подшоҳи ман ҳастӣ. Ту дар дили ман ҳукмронӣ мекунӣ ва ба ман итминон мебахшӣ. Ман ба ту бовар дорам ва мунтазир ҳастам, ки ту бархезӣ.