Исо дар салиб мемирад
- Шаҳодат додани корҳои чӯбӣ
- Шаҳодат додани корҳои чӯбӣ – Марқӯс 6:1–6
- Дарахти ҳаёт
- Ҳастӣ 6:1–16 — Наҷот тавассути киштии чӯбӣ
- Хуруҷ 12:1–11 – Муайянкунӣ дар чӯб
- Исо дар салиб мемирад
- Салиб Биҳиштро Кушод
- Пилотус Исоро ба мурдан дар салиб маҳкум мекунад
- Юҳанно 19:28–42 — Марги Маслуби Масеҳ
- Юҳанно 20 – Эҳёи Исо
18 Зеро паёми салиб барои онҳое, ки ҳалок мешаванд, ҷаҳолат аст, вале барои мо, ки дар роҳи наҷот ҳастем, қуввати Худост. 1 Қӯринтиён 1:18
1 Қӯринтиён 1:18 ба мо маънои амиқи салибро нишон медиҳад. Барои касоне, ки нақшаи наҷотро намефаҳманд, салиб рамзи нангин аст. Аммо барои имондорон он манбаи ҳаёт ва рамзи муҳаббат ва қудрати Худо мебошад. Салиб қуввати Худоро ифода мекунад, зеро марги Масеҳ метавонад ҳар касеро, ки ба Ӯ имон меорад, наҷот диҳад.
Аз нигоҳи инсонӣ, марги Масеҳ дар салиб метавонад нишонаи беобрӯӣ бошад, гӯё ки Худо Ӯро тарк карда бошад. Аммо дар асл, ин қурбонии пурмуҳаббат яке аз бузургтарин намунаҳои муҳаббати Худо ба инсон аст. Масеҳ бо омодагӣ гуноҳҳои моро ба гардан гирифт. Ӯ, ки гуноҳро намедонист, барои мо гуноҳ гардид (2 Қӯринтиён 5:21). Аз ин рӯ, салиб муҳаббати пурқуввати Худоро ба намоиш мегузорад.
Салиби Осиёи Миёна
Тарҳҳои ҳунари чӯбкорӣ дар Осиёи Марказӣ таъсири фарҳангие доранд, ки ба ҳаёти маънавӣ ва иҷтимоии минтақа сахт алоқаманд аст. Масалан, бисёре аз ин тарҳҳо дарахти ҳаётро нишон медиҳанд, ки манбаи ҳаётро дар Худо рамз мекунад. Ҳамчунин, аломатҳои геометрие мавҷуданд, ки ба рушди маънавӣ ва таълим ишора мекунанд. Дар сутунҳо нақшҳои сершуморе дида мешаванд, ки робитаи миёни олами ҷисмонӣ ва ҷаҳони рӯҳиро ифода менамоянд — мисли ҳавлии бостонии Хуҷанд. Ҷолиб он аст, ки салиб ба як рамзи марказӣ табдил ёфтааст.
Тангаҳои асри VII дар Бухоро салибро тасвир мекунанд. Ин далелест бар он ки то чӣ андоза имони масеҳӣ дар он замон паҳн ва таъсиргузор буд. Салиб барои масеҳиёни Осиёи Марказӣ рамзи аслии эътиқод буд. Онҳо ба ягон бут ё дигар тасвирҳо эътимод надоштанд, балки салибро ҳамчун нишони наҷот эҳтиром мекарданд. То ба имрӯз, осори ҳунарие, ки бо салиб алоқаманд аст, ба мерос мондаанд ва аз он замонҳо то имрӯз зинда мондаанд.
Салиб – Пайрави Масеҳ
Ҳунармандони чӯбкор, ки аксарияташон пайрави Масеҳ буданд, бо ифтихор ин рамзро дар кори худ ҷой медоданд — ба намунаи Исо, ки худ низ дуредгар буд. Тарҳҳои чӯбин, ҳатто агар барои биноҳои сиёсӣ ё динии дигар истифода мешуданд, дар баробари унсурҳои Китоби Муқаддас, салибро низ дар бар мегирифтанд. Барои он ки рамз бо фарҳанги дигар мухолифат накунад, салибро бо нақшҳои геометрӣ мутобиқ мекарданд.
Салиб дар сутунҳо ва кандакориҳои чӯбӣ гувоҳи он аст, ки бисёре аз ҳунарҳои асрҳои IX ва X решаи масеҳӣ доранд. Онҳо салибро рамзи асосии эътиқоди худ мешумориданд. Дигарон низ ин рамзро медонистанд, вале ба он эътироз намекарданд — ё онро ҳамчун нишонаи фарҳанги гузашта қабул мекарданд, ё ба сабаби шабоҳат ба дигар рамзҳои анъанавии худ.
Падари Осмонӣ, Барои қудратат, ки дар салиб зоҳир шуд, ташаккур мегӯям. Ман мехоҳам ин наҷотро қабул кунам ва ба Исо ҳамчун Наҷотдиҳандаи худ эътимод кунам. Ман муҳаббати Туро ба дунё мебинам, вақте ки Писарат бо омодагӣ барои гуноҳҳои ман дар салиб ҷон дод.