Ишаъё 9:1-7 Нуре медурахшад

Рӯзи 12 – Ишаъё 9:1-3

Ишаъё 9 бо ҳамду сано барои он чи Худо карда ва хоҳад кард, оғоз мешавад. Дар се ояти аввал, Ҷалил ва нуре, ки аз ин минтақа меояд, зикр мешавад. Баъдтар, дар оятҳои 5-7, идомаи таваллуди мӯъҷизавӣ, ки дар Ишаъё 7 зикр шуда буд, тасвир мешавад. Биёед ба ҷузъиёти ин қисми аввал назар андозем, то фаҳмиши бештаре ба даст орем.

Нуре медурахшад

Ташкили ин бахш:
1. Нур ба онҳое ки дар зулмот зиндагӣ мекунанд, хоҳад омад (9:1–2)
2. Худованд золими миллатро мағлуб мекунад (9:3–5)
3. Писар дар салтанати Довуд одилона ҳукмронӣ хоҳад кард (9:6–7)

Дар боби қаблӣ ғамгинӣ ва эътимоди нодурусти одамон ба нерӯҳои ғайриоддӣ ва ҷоду зикр мешавад. Онҳо рӯҳҳоро маслиҳат мехостанд ва ба ҷодугарӣ такя мекарданд (Ишаъё 8:19-20). Дар охири боб омадааст:
“Ва бар замин хоҳанд нигарист, ва инак тангӣ ва тирагист, зулмоти нокомист, ва дар торикӣ андохта хоҳанд шуд” (8:22).

Аммо боби 9 бо умеди равшане оғоз мешавад:
“Зеро ки он ки мардумро танг мекард, дигар онҳоро танг нахоҳад кард. Дар замони аввал Вай замини Забулун ва замини Нафтолиро хору залил гардонид, вале дар охир баҳри рӯ ба шарафи роҳе, ки сӯи баҳр мебарад, замини он тарафи Урдун ва Ҷалили халқҳо муҳтарам хоҳад шуд” (9:1).

Исо дар минтақаи Ҷалил бо номи Носира ба воя расидааст.

Ҷуғрофияи Забулун ва Нафталӣ

Қабилаҳои Забулун ва Нафталӣ дар шимол ҷойгир буданд, ки аввалин минтақае мешуданд, ки аз тарафи қудратҳои хориҷӣ забт мешуданд. Аммо ҳамин минтақае, ки дар гузашта фаромӯшшуда ва таҳти таъсири роҳҳои хориҷӣ буд, ба сарчашмаи нур табдил хоҳад ёфт (Нуре медурахшад).

Ин пешгӯӣ ба Ҷалил ишора мекунад, ҷое ки Исо ба воя расидааст ва бо мавъизаи худ равшанӣ овардааст. Инҷили Матто ин нуктаҳоро ба таваллуд ва хидмати Исои Масеҳ рабт медиҳад:

“Чун Исо шунид, ки Яҳьё дастгир шудааст, ба Ҷалил равона шуд. Ва Носираро тарк карда, дар Кафарнаҳум, ки дар канори баҳр аст, дар ҳудуди Забулун ва Нафтолӣ маскан гирифт, то ба амал ояд каломе ки бо забони Ишаъёи набӣ гуфта шудааст:
‘Қавме ки дар торикӣ мезистанд, нури азиме диданд, ва бар онҳое ки дар кишвари марг ва сояи он менишастанд, нуре дурахшид’” (Матто 4:12-16)

Дуои имрӯз:
Худовандо, ғамгинии моро дур кун ва бигзор нури Туро бубинем — нури наҷотро, ки дар Исои Масеҳ мебошад. Бигузор ин нур моро роҳнамоӣ кунад ва бо дилҳои шукргузор ба наздиктар шудан ба Ту ташвиқ намояд.

Рӯзи 13 – Ишаъё 9:4-7

Ишаъё 9 Ояти 4-5

Ин оятҳо ғалабаи Худо бар душманони Ашшурро тасвир мекунанд, ки рамзи пирӯзии ӯ бар ҳама касонест, ки бо Масеҳи Худо муқобилат мекунанд. Пешгӯии ин ғалаба на танҳо маънии таърихӣ, балки маънии рӯҳонӣ низ дорад, зеро он рамзи пирӯзии Масеҳ бар гуноҳ ва душманони рӯҳонӣ мебошад.

Ояти 6

Ин яке аз маъруфтарин оятҳо дар бораи таваллуди Исо аст. Тафсилот дар он равшан аст:
• “Кӯдаке барои мо таваллуд ёфт, писаре ба мо дода шуд”: Ин таваллуд аз ҷониби Худо пешбинӣ шудааст ва ҳадя ба инсоният мебошад.
• “Салтанат бар дӯши Ӯ хоҳад буд”: Масеҳ ҳамчун подшоҳ ҳукмронӣ хоҳад кард.
• “Номи Ӯ Аҷиб, Мушовир, Худои Ҷаббор, Падари ҷовид, Мири осоиштагӣ хонда хоҳад шуд”: Ин номҳо хислат ва вазифаи Масеҳро тавсиф мекунанд:
• Аҷиб, Мушовир: Вай маслиҳати оқилона медиҳад ва корҳои аҷиби Худоро мекунад.
• Худои Ҷаббор: Вай қудратманд аст ва илоҳияти ӯро нишон медиҳад.
• Падари ҷовид: Вай то абад падаронаи ҳукмронӣ хоҳад дошт.
• Мири осоиштагӣ: Вай сулҳи ҳақиқиро меорад.

Ояти 7

Ин оят доираи ҳукмронии Масеҳро васеъ мекунад:
• “Сулҳи ӯ маҳдуд намешавад”: Сулҳи ӯ ҷаҳонӣ ва ҷовидон хоҳад буд.
• “Ӯ бар тахти Довуд ҳукмронӣ хоҳад кард”: Масеҳ вориси қонунии салтанати Довуд мебошад.
• “Ҳукмронии ӯ бо адолат ва адолат муайян карда мешавад”: Масеҳ ҳокими комил аст, ки бо одилӣ ва ҳақиқат ҳукмронӣ мекунад.

Паёми Ишаъё 9:4-7

Худо ба воситаи Масеҳ сулҳ ва адолатро ба ҷаҳон меорад. Ин оятҳо умед медиҳанд, ки на сиёсат, на инсонҳо, балки танҳо Масеҳ метавонад роҳи ҳақиқиро нишон диҳад. Масеҳ барои ҳама касоне, ки бо гуноҳ ва душвориҳои зиндагӣ мубориза мебаранд, як сарчашмаи умед мебошад.

Даъват ба амал
Имрӯз ба Масеҳ нигоҳ кунед ва умеди абадии ӯро қабул кунед. Паёми ӯ ҳаёт ва сулҳи ҳақиқиро барои ҳар касе, ки ба ӯ бовар мекунад, фароҳам меорад.