Мавлуди Масеҳ – Луқо 2

Рӯзи 25 – Луқо 2:1-7 Дар замони таваллуди Исо, Қайсар Август, ки худро писари илоҳӣ эълон карда буд, ҳамчун аввалин императори Рум аз соли 30 то 14 милодӣ ҳукмронӣ мекард. Ӯ бо либоси наҷиб ва нишон додани қудрат ҳукмронӣ мекард. Баръакс, тафсилоти таваллуди Исо акси онро нишон медиҳад.

Исо на дар Рум ё Ерусалим, балки дар деҳаи хурди Байт-Лаҳм таваллуд шуд. Ҳангоми таваллуди ӯ табиб ё хизматгоре набуд; Исо дар ҷои чорводорӣ, дар шароити нопок ва фаромӯшшуда ба дунё омад.

Марям ва Юсуф ҷои таваллуди худро муайян карда натавонистанд, зеро Қайсар Август амр дод, ки ҳамаи одамонро ҳисоб кунанд, то ҳар кадоме маҷбур шаванд ба зодгоҳи худ баргарданд. Онҳо аз Носира ба ҷануб рафта, ба ҷое омаданд, ки барои онҳо ҷой надошт. Ин тағйири макон пешгӯии таваллуди Масеҳ дар Байт-Лаҳмро иҷро кард (Мико 5:2).

Дар Луқо 2:7 гуфта мешавад, ки Исо нахустзодаи Марям аст. Инчунин, дар Матто 1:25 гуфта мешавад, ки Юсуф то замони таваллуди Исо бо Марям алоқаи ҷинсӣ надошт. Ин таваллуд таваллуди бокираи мӯъҷиза буд. Бо вуҷуди ин, пас аз он, онҳо ҳадди аққал чаҳор фарзанди дигар доштанд ва зиндагии оддии оилавӣ доштанд. Ягон далели библиявӣ вуҷуд надорад, ки Марям тамоми умр бокира монд.

Муҳим аст, ки Навиштаҳо аз анъана ё таълимоте, ки барои ташвиқи ибодати Марям сохта шудаанд, муҳимтар бошанд. Мо танҳо Худоро мепарастем ва барои парастиш баланд бардоштани шахс ё дигар авлиё метавонад ба ақидаҳои ботил оварда расонад.

Бо назардошти ин чизҳо, шумо чӣ меҷӯед? Оё интизори он ҳастед, ки Расули Худо ва Подшоҳ бо қудрат ва иззат меоянд? Дидани ин таваллуд ҳамаи моро водор мекунад, ки дар бораи он чӣ Худо қадр мекунад, андеша кунем. Роҳҳои Ӯ роҳҳои мо нестанд. Ӯ фурӯтанонро сарбаланд хоҳад кард ва дар бораи фаромӯшшудагон ғамхорӣ хоҳад кард.

Худовандо, мо ба ту барои омаданат ташаккур мегӯем, ки омода будӣ ба вазъияти хоксорона ворид шавӣ, то ки мо наҷот ёбем. Омин.

Рӯзи 26 – Луқо 2:8-20: Чӯпонон Исоро мепарастанд

Фариштаи Худованд хушхабарро эълон кард, ки он барои ҳамаи одамон шодии бузург хоҳад буд. Паём чунин аст: Масеҳ таваллуд шудааст – Наҷотдиҳанда ва Худованд. Аломати чӯпонон ин буд, ки онҳо писарбачаи печонида ва дар охур хобидаро пайдо мекунанд. Ӯ дар шаҳри Довуд, яъне Байт-Лаҳм, таваллуд шудааст. Ин аломат ва кӯдак ба пешгӯии Ишаъё 7:14 монанд аст. Чӯпононе, ки ҳайвонҳои қурбонии ибодатро нигоҳубин мекарданд, аввалин шуда, ин Наҷотдиҳандаи навзодро диданд.

Хушхабар (Луқо 2:10) на танҳо эълони таваллуд, балки паёми наҷот барои ҳамаи халқҳост, монанди ваъдае, ки ба Иброҳим дода шуда буд (Ҳастӣ 12:3).

Дар Луқо 2:11 шахси Инҷил эълон мешавад. «Имрӯз» оғози нақшаи наҷоти Худост. Он чи ки пешгӯӣ шуда буд, ҳоло ба амал меояд. Наҷоти Худо ошкор мешавад.

Се унвони муҳим, ки ба хушхабар алоқаманданд, ба Исо дода мешаванд: Наҷотдиҳанда, Масеҳ ва Худованд.
1. Исо Наҷотдиҳанда аст – Ӯ омурзиш меорад ва роҳеро барои қабули Худо боз мекунад. Номи Ӯ маънои онро дорад, ки Ӯ одамонро аз гуноҳҳояшон наҷот медиҳад. Дар Инҷилҳо Исо ҳамчун Наҷотдиҳанда нишон дода мешавад, гарчанде ки ин унвон танҳо ду маротиба истифода шудааст (ин ҷо ва Юҳанно 4:42).
2. Исо Масеҳ аст – Ин унвон маънои Подшоҳи тадҳиншудаи Худоро дорад, ки бар тахти Довуд ҳукмронӣ хоҳад кард. Аз ин рӯ, Ӯ дар Байт-Лаҳм, шаҳри Довуд, таваллуд шудааст.
3. Исо Худованд аст – Дар заминаи яҳудӣ, Худованд номи Худо дар Аҳди Қадим аст. Ин унвон ҳоло ба Исо дода шудааст, ки Имунуил, яъне «Худо бо мо» мебошад. Дар заминаи Рум, ки кайсар ҳамчун «худованд» шинохта мешуд, Исо ҳамчун Подшоҳи бузургтар ва Худованди ҳақиқӣ эълон мешавад.

Чӯпонон, ки шояд худро ношоиста ва нопок меҳисобиданд, аввалин шуда ин Наҷотдиҳандаро диданд. Онҳо аз ин рӯйдод ҳамду сано гуфтанд ва ба дигарон хушхабарро расониданд. Ба ҳамин монанд, мо низ бояд шиносем, ки Исо кист, ва ин хушхабарро ба атрофиён эълон кунем.

Падари Осмонӣ, мо шукргузорем, ки ин кӯдаки аҷиб таваллуд шудааст. Ҳамон паёме, ки фаришта ба чӯпонон эълон кард, имрӯз низ барои мо боқист: Исо Наҷотдиҳанда, Масеҳ ва Худованд аст. Ба мо қувват деҳ, ки ин хушхабарро ба дигарон расонем. Омин.