Матто 20:17-19 – Пешгӯӣ дар роҳ ба Ерусалим
Ин пешгӯӣ дар роҳ ба Ерусалим аст. Исо он чизеро, ки пас аз чанд ҳафта рӯй медиҳад, пешгӯӣ мекунад ва мегӯяд, ки бо дасти халқҳо хоҳад мурд. Дар ин пешгӯӣ баъзе чизҳои нав пайдо мешаванд. Аввалан, ӯ ба дасти онҳое, ки яҳудӣ нестанд, меафтад, ӯро масхара мекунанд, тозиёна мезананд ва сипас маслуб мекунанд. Ин ҷо тарзи азобу маргро нақл мекунад, ки дурустии рӯйдодҳоро нишон медиҳад.
17 Ва ҳангоме ки ба Ерусалим мерафтанд, Исо дар аснои роҳ дувоздаҳ шогирдашро танҳо назди Худ хонда, ба онҳо гуфт: 18 «Инак, мо сӯи Ерусалим меравем, ва Писари Одам ба дасти саркоҳинон ва китобдонон таслим карда хоҳад шуд, ва Ӯро ба марг маҳкум хоҳанд кард; 19 Ва Ӯро ба дасти ғайрияҳудиён таслим хоҳанд кард, то ки тамасхур намоянд, тозиёна зананд ва маслуб кунанд; ва дар рӯзи сеюм эҳьё хоҳад шуд».
Ин суханони Исо танҳо ба шогирдонаш гуфта шуда буданд, аз ин сабаб, тафсилоти бештар ба назар мерасад.
Исо ба дасти пешвоёни дин меафтад, аммо мардуми яҳудӣ ҳақ надоштанд адолат ё ҷазоро татбиқ кунанд. Аз ин рӯ, ӯ ба румиён супурда мешавад, то маслуб шавад. Тарзи мушаххаси марг усули румӣ буд ва Исо марги худро ҳамин тавр пешгӯӣ мекунад. Пас, ӯ бо эҳёшавӣ ин корро ба анҷом мерасонад. Дар Луқо 18:34 Луқо қайд мекунад, ки шогирдон маънои ҳамаи ин суханонро нафаҳмиданд. Онҳо тасаввур намекарданд, ки Парвардигорашон маслуб мешавад.
Чӣ қадар вақт мо чизеро мешунавем, вале намефаҳмем. Ҳоло, Инҷили Матторо хонда, мо намунаи пешгӯиҳои такрориро мебинем ва хонанда метавонад пешгӯиро дар он чӣ рӯй медиҳад, бубинад. Бо вуҷуди ин, дар айни замон, пайравони Масеҳ дар фаҳмиши худ маҳдуд буданд. Роҳҳои Худо роҳҳои мо нестанд. Нақшаи наҷоти Ӯ, ки маслубро дар бар мегирад, сухани сахт аст. Бо вуҷуди ин, наҷот тавассути марг ва эҳёи Масеҳ меояд.
Худовандо, вақте ки ман дар бораи ҳаёт ва марги Масеҳ фикр мекунам, ба ман фаҳмиш бидеҳ, ки ин барои наҷоти ман аст. Ман аз Ту миннатдорам, ки маро наҷот додӣ ва ба ман ҳаёт бахшидӣ.
Матто 20:20-28 – Масеҳ омад, то хизмат кунад ва фидя диҳад
20 Он гоҳ модари писарони Забдой бо писарони худ назди Ӯ омада ва саҷда бурда, аз Ӯ чизе илтимос кард. 21 Исо ба вай гуфт: «Чӣ хоҳиш дорӣ?» Гуфт: «Бифармо, ки ду писари ман дар Малакути Ту яке дар тарафи ростат ва дигаре дар тарафи чапат биншинанд». 22 Исо дар ҷавоб гуфт: «Шумо намефаҳмед, ки чӣ мехоҳед; оё метавонед он косаеро, ки Ман менӯшам, бинӯшед ва таъмидеро, ки Ман меёбам, биёбед?» Ба Ӯ гуфтанд: «Метавонем».
23 Ба онҳо гуфт: «Косаи Маро хоҳед нӯшид, ва таъмидеро, ки Ман меёбам, хоҳед ёфт; лекин имконияти дар тарафи росту чапи Ман нишастанатон дар дасти Ман нест, ки бидиҳам; ҷуз онҳое ки барояшон аз ҷониби Падари Ман муҳайё шуда бошад». 24 Ва он даҳ нафар, чун инро шуниданд, аз он ду бародар норозӣ шуданд. 25 Аммо Исо онҳоро назди Худ хонда, гуфт: «Шумо медонед, ки мирони халқҳо бар онҳо ҳукмронӣ мекунанд, ва акобирашон бар онҳо фармонраво мешаванд; 26 Лекин дар миёни шумо набояд ин тавр шавад: балки ҳар кӣ дар байни шумо хоҳад бузург бошад, хизматгори
шумо шавад. 27 Ва ҳар кӣ хоҳад дар байни шумо нахустин бошад, ғуломи шумо шавад; 28 Чунки Писари Одам на барои он омад, ки ба Ӯ хизмат
кунанд, балки барои он ки хизмат кунад ва ҷони Худро барои фидияи бисьёр касон бидиҳад». Матто 20:20-28
Модари Яъқуб ва Юҳанно аз Исо хоҳиш мекунад, ки писаронаш бо Ӯ ҳоким бошанд. Исо ҷавоб медиҳад, ки Ӯ барои ҳукмронӣ наомадааст. Малакути Худо як олами рӯҳонӣ аст, на ҷаҳони ҷисмонӣ, ки дар он якдигарро ҳукмронӣ мекунанд. Албатта, он ҷанбаи ҷисмонӣ дорад, аммо ҳадафи асосӣ он нест, ки Исо системаи ҷаҳониро таъсис диҳад, то мисли диктаторҳои ҷаҳон ҳукмронӣ кунад.
Пас аз ин муҳокима Исо дар бораи омадани Худ ошкоро сухан мегӯяд. Ӯ барои хидмат омада буд, на ҳукмронӣ. Ӯ омад, то ҷони Худро ҳамчун фидия фидо кунад, на барои маҷбур кардани қудрат ба одамон.
Системаи ҷаҳонӣ ҳукмронӣ ва қудратро меҷӯяд, аммо принсипи рӯҳонии Исо мегӯяд, ки шахси қудратманд мекӯшад ба дигарон хизмат кунад. Фурӯтанӣ, на ҳокимият, идеяи роҳнамо мегардад, ки наҷоти вазъиятро ба вуҷуд меорад.
Калимаи «фидя» хариди озодии ғуломро ба хотир меорад. Исо омад, то онҳоеро, ки ғуломи гуноҳ ҳастанд, наҷот диҳад. Ӯ фидияи гуноҳҳои мо хоҳад буд ва ба онҳое, ки ба Ӯ имон овардаанд, озодӣ хоҳад овард. Ин бори аввал аст, ки Ӯ дар бораи ҳаёт ва марги Худ ба ин тарз ҳарф мезанад.
Суханони Исо пешгӯии Ишаъё 53-ро инъикос мекунанд, ки дар он ғулом худро ҳамчун фидияи гуноҳ медиҳад. Ҳаёти Ӯ қурбонии гуноҳест, ки дар он зикр шудааст, ва Ӯ ҷони Худро бо омодагӣ ва фурӯтанӣ медиҳад (Ишаъё 53:10). Валекин хости Худованд ин буд, ки Ӯро зарба зада, ба дардҳо гирифтор кунад; вақте ки Ӯ ҷони Худро кафорат намояд, насл дида, умраш дароз хоҳад шуд, ва хости Худованд дар дасти Ӯ муяссар хоҳад гардид. Ишаъё 53:10
Падари Осмонӣ, ман нақшаи Туро мебинам, ки на барои ба даст овардани қудрати ҷаҳонӣ, балки барои нишон додани он аст, ки Исо ҳаёти Худро дод, то маро аз гуноҳҳоям фидия диҳад. Ман барои ин қурбонӣ ва барои он ки дари ҳаёт ва умедро кушодӣ, ба Ту ташаккур мегӯям.
Ин порча бори 4-ум ва 5-уми Исоро дар бораи маргаш пешгӯӣ мекунад. Ин силсила он борҳоро дар бораи маслуб шудани худ пешгӯӣ мекунад.
Матто 21:33-46 – Пешгӯӣ дар масал
33 Масали дигаре бишнавед. Соҳиби хонае буд, ки ток шинонд, деворе гирдаш кашид, чархуште дар он сохт, бурҷе барпо кард ва онро ба токдорон супурду ба сафар рафт. 34 Чун мавсими мева расид, хизматгорони худро назди токдорон фиристод, то ки меваи худро бигирад; 35 Лекин токдорон хизматгорони ӯро гирифта, баъзеро заданд, баъзеро куштанд ва баъзеро сангборон карданд. 36 Боз ӯ хизматгорони дигарро фиристод, ки аз пештара
зиёдтар буданд; ба онҳо низ ҳамон тавр амал карданд. 37 Дар охир писари худро назди онҳо фиристода, гуфт: „Аз писарам шарм хоҳанд дошт“.
38 Лекин токдорон чун писарро диданд, ба якдигар гуфтанд: „Ин ворис аст; биёед, вайро бикушем ва соҳиби мерос шавем“. 39 Ва ӯро гирифта, аз токзор берун бароварданд ва куштанд. 40 Пас, чун соҳиби токзор ояд, ба он токдорон чӣ хоҳад кард?» 41 Ба Ӯ гуфтанд: «Он бадкоронро ба марги шадид маҳкум
карда, токзорро ба токдорони дигаре хоҳад супурд, ки меваро дар мавсимаш ба ӯ диҳанд».
Соҳиби токзор хост, ки меваи токзорро ҷамъ кунад, аммо коргарон ба онҳое, ки соҳиби токзор фиристода буд, зарар расонида, онҳоро куштанд.
Ниҳоят, ӯ писарашро назди онҳо фиристод, бо умеди он ки вориси токзорро эҳтиром хоҳанд кард. Бо вуҷуди ин, онҳо ӯро озор дода, куштанд. Дар ин масал, Исроил ҳамчун токзор тасвир шудааст, ки рамзи Аҳди Қадим мебошад. Писар ҳамон Масеҳ аст, ки ӯро рад мекунанд. Вақте ки саркоҳинон ва фарисиён ин масалро шуниданд, фаҳмиданд, ки Исо дар бораи онҳо сухан меронад (Матто 21:45).
Дар охири масал Исо таронаи 117-ро иқтибос меорад, ки дар он қисми асосии бино рад карда мешавад. Матто 21:42-46 мегӯяд:
„Санге ки меъморон рад карданд, санги сари гӯшаи бино гардид: ин аз ҷониби Худованд шуд ва дар назари мо ҳайратангез аст“? 43 Бинобар ин ба шумо мегӯям, ки Малакути Худо аз шумо гирифта, ба халқе дода хоҳад шуд, ки меваи онро биёрад; 44 Ва ҳар кӣ бар ин санг афтад, пора-пора шавад; ва агар он бар касе афтад, вайро мачақ кунад». 45 Саркоҳинон ва фарисиён масалҳои Ӯро шунида, донистанд, ки Ӯ дар бораи онҳо сухан меронад, 46 Ва хостанд Ӯро дастгир кунанд; лекин аз мардум тарсиданд, чунки Ӯро пайғамбар медонистанд.
Санги радшуда Масеҳ аст. Ӯ барои наҷот омад, аммо онҳое, ки дар саҳнаи динӣ назорат мекарданд, ӯро рад карданд. Бо вуҷуди ин, ин воқеа нақшаи Худо хоҳад буд.
Иродаи Ӯ барбод рафтан наметавонад, гарчанде ки бисёре онро напазиранд ё онро рад кунанд. Роҳҳои Худо роҳҳои инсон нестанд ва низоми динӣ наметавонад нақшаи Худоро идора кунад.
Исо мепурсад, ки чӣ мешавад, ва мардум ҷавоб медиҳанд, ки ҳангоми омадани соҳибхона иҷоракорон иваз карда мешаванд. Ӯ аз онҳое, ки нақшаи ӯро рад мекунанд, халос хоҳад шуд.
Ин масал нишон медиҳад, ки Исо мемирад. Ӯро рад мекунанд, вале нақшаи Худо иҷро хоҳад шуд. Ӯ он касонеро иваз мекунад, ки нақшаи ӯро рад мекунанд, ва хушхабар ба мардуми ғайрияҳудии ҷаҳон низ мерасад.
Ин пешгӯии марги ояндаи Ӯ тавассути тасвирҳо хеле қавӣ аст. Ҳикоя бо ҳар яки мо мемонад, ва нақшаи Худо равшан аст. Исо мемирад, сарфи назар аз он ки бисёре ӯро рад мекунанд, вале иродаи Худо иҷро хоҳад шуд, новобаста аз он ки одамон онро мепазиранд ё не.
Имрӯз ҳақиқати Писари баргузидаро рад накунед, зеро Ӯ санги асосии гӯшаест, ки ҳаёти ҷовидонӣ бар он сохта шудааст.
Худовандо, иҷозат деҳ, ки нақшаи Туро бубинам ва фаҳмам, ки он чӣ қадар аҷиб аст. Ман ба Каломи Ту бовар дорам ва эътимод мекунам. Ба ман фаҳмиши нав ато кун, то имрӯз иродаи Туро иҷро намоям.