Матто 6:5–15 – Дуо: Дилҳои моро ба дили Худо пайваст мекунад

Дуо танҳо такрори калимаҳо ё кӯшиш барои таъсир расонидан ба дигарон нест. Дуо вақти вохӯрии самимии мо бо Худо аст, вақте ки дилҳои мо бо Ӯ мепайванданд.

5 Ва ҳангоме ки дуо мегӯӣ, монанди риёкорон набош, ки онҳо дӯст медоранд дар куништҳо ва бурчакҳои кӯчаҳо истода дуо гӯянд, то ки ба мардум худро нишон диҳанд. Ба ростӣ ба шумо мегӯям: онҳо мукофоти ҳудро гирифтаанд. 6 Лекин ту, вақте ки мехоҳӣ дуо гӯӣ, ба ҳуҷраи ҳуд даро ва дарро баста, ба Падари худ, ки ниҳон аст, дуо гӯй; ва Падари ту, ки ниҳонбин аст, ба ту ошкоро мукофот ҳоҳад дод. 7 Ва дар вақти дуо чун халқҳо пургӯӣ накунед; зеро онҳо гумон мекунанд, ки ба туфайли пургӯӣ дуояшон мустаҷоб мешавад; Муносибати нав ба дуо. 8 Монанди онҳо набошед; зеро Падари шумо тамоми
эҳтиёҷоти шуморо, пеш аз он ки талаб кунед, медонад. 9 Пас ба ин мазмун дуо гӯед:

„Эй Падари мо, ки дар осмонӣ!
исми Ту муқаддас бод;
10 Малакути Ту биёяд;
иродаи Ту,
чунон ки дар осмон аст,
дар замин ҳам ба амал ояд;
11 Ризқу рӯзии моро имрӯз ба мо бидеҳ;
12 Ва қарзҳои моро бибахш,
чунон ки мо низ ба қарздорони ҳуд мебаҳшем;
13 Ва моро ба озмоиш дучор накун,
балки моро аз иблис раҳоӣ деҳ;
зеро ки Малакут ва қувват
ва ҷалол то абад аз они Туст. Омин“.

14 Зеро, агар шумо ба мардум ҳатоҳошонро бибаҳшед, Падари шумо, ки дар осмон аст, ба шумо низ ҳоҳад бахшид; 15 Ва агар шумо ба мардум набахшед, Падари шумо низ ҳатоҳои шуморо ба шумо нахоҳад бахшид.

Ҳар рӯз бо Исо роҳ рафтан маънои онро дорад, ки мо бо Ӯ сӯҳбат мекунем ва Ӯ бо мо. Вақте ки мо Каломи Худоро мехонем, Ӯ ба мо нишон медиҳад, ки чӣ мехоҳад бидонем. Сипас мо калимаҳое, ки мехонем, ба дуои худ табдил медиҳем. Мо мепурсем: дар дили мо чӣ ҳаст? Чӣ гуна метавонем Худоро барои некии Ӯ ҳамду сано гӯем? Ҳамин чизҳо дили моро ба сӯҳбати ҳақиқӣ бо Худо равона месозанд.

Дар ин ҷо Исо касонеро маҳкум мекунад, ки мехоҳанд тавассути дуо худнамоӣ кунанд. Онҳо фикр мекунанд, ки калимаҳои зебо ва истодан дар ҷойҳои намоён тақводории онҳоро нишон медиҳад. Аммо барои имондорон ба Масеҳ, дуо маънии амиқтаре дорад.

Дар дуои мо, мо Худоро ҳамду сано мегӯем ва аз Ӯ хоҳиш мекунем, ки моро аз бадӣ наҷот диҳад. Мо дар бораи нон ва ғизои ҳаррӯза умед дорем, то ки рӯҳбаланд шуда, мувофиқи иродаи Ӯ зиндагӣ кунем. Мо медонем, ки гунаҳкорем ва худро аз дигарон болотар намедонем. Мо аз Ӯ хоҳиш мекунем, ки ба мо кумак кунад, то дигаронро бибахшем ва дар сулҳу осоиштагӣ зиндагӣ кунем. Ҳамзамон, мо чашм ба Малакути Ӯ дорем, ки дар ҳаёти мо падидор гардад. Мо бо Худо роҳ меравем ва бо Ӯ сӯҳбат мекунем. Дилҳои мо бо Ӯ, ки ҳама чизро дар бораи мо медонад, иртибот дорад. Ӯ ҳатто пеш аз он ки мо чизе бигӯем, эҳтиёҷоти моро медонад.

Баъзан дар дуо хато мекунем. Аввал, мо набояд ба Худо ҳамчун хизматгор муносибат кунем – Ӯ танҳо барои иҷрои хоҳишҳои мо нест. Дуввум, мо набояд танҳо калимаҳои омӯхтаро такрор кунем ё номи Ӯро беандоза зиёд бигӯем, фикр карда, ки ҳамин ба Ӯ писанд аст. Худо ихлоси дили моро мехоҳад.

Ниҳоят, мо набояд дуоро нодида гирем. Дуо мисли нафаскашист – бояд пайваста ва дар давоми рӯз дуо кунем. Мисли ошиқе, ки суханаш аз дили пурмуҳаббат бармеояд, дуои мо низ бояд самимӣ ва ростин бошад.

Худовандо, бо дили худ назди ту меоям.

Имрӯз, бо хондани ин порча, мебинам, ки…

Мехоҳам туро таъриф кунам, зеро…

Имрӯз маро бо ҳузури худ пур кун, то ки…

Медонам, ки ту арзанда ҳастӣ, зеро…