Хонишҳои имсолаи Мавлуди Масеҳ – Адвент
- Хонишҳои имсолаи Мавлуди Масеҳ – Адвент
- Хониши Инҷили Луқо – Боби якум
Хонишҳои пайдоиш шукргузорӣ барои таваллуди Масеҳ ва интизории бозгашти Ӯро рӯҳбаланд мекунанд. Он вақт барои интизорӣ ва ибодати умедбахш аст. Имсол мо ба Инҷили Луқо назар мекунем.
🌟 🌟 Маънои омадани Адвент – Омадани Мавлуди Масеҳ
Калимаи Адвент аз adventus лотинӣ гирифта шуда, маънояш “омадан” ё “пайдоиш” мебошад.
Он ду «омади» Масеҳро ҷашн мегирад:
- Аввалин омадани ӯ – таваллуди Исо дар Байт-Лаҳм – Мо ба мӯъҷизаи таваллуди ӯ назар мекунем.
- Омадани ояндаи Ӯ — омадани Масеҳ наздик аст ва ӯ метавонад дар ҳар лаҳза омада, онҳоеро, ки аз паи Ӯ меоянд, ба сӯи худ бибарад. Ин вақт “Рӯзи Худованд” номида мешавад ва ба рӯйдодҳои сершумор дар бораи омадани ӯ, доварӣ ва ҳукмронии ҷаҳон дар ниҳоят дар тӯли 1000 сол ишора мекунад (Ваҳй Юҳанно 20:1-7).
📖 Мақсади хонишҳои Адвент
Хонишҳо ба имондорон кӯмак мекунанд:
- Дилҳои онҳоро рӯҳан ба ҷашн гирифтани таваллуди Исо омода созед.
- Дар бораи умед, сулҳ, шодмонӣ ва муҳаббат фикр кунед – чор мавзӯи асосии Адвент, ки аксар вақт дар фурӯзон кардани шамъҳо дар рӯзи якшанбе дар бисёр калисоҳо инъикос меёбанд.
- Имонро ба ваъдаҳои Худо аз нав барқарор кунед, ки Худо таваллуди Масеҳ нишон медиҳад, ки чӣ тавр Каломи Худо содиқ ва рост аст.
- Дар хотир доред, ки чӣ тавре ки Масеҳ як бор омад, Ӯ боз хоҳад омад.
Хонишҳои пайдоиш шукргузорӣ барои таваллуди Масеҳ ва интизории бозгашти Ӯро рӯҳбаланд мекунанд. Он вақт барои интизорӣ ва ибодати умедбахш аст.
Мо кай Мавлуди Исоро ҷашн мегирем?
Тафовут байни протестантҳо (ва аксари масеҳиёни ғарбӣ), ки Мавлуди Исоро 25 декабр таҷлил мекунанд ва насрониҳои православие, ки онро дар моҳи январ таҷлил мекунанд, ба тақвиме, ки ҳар як анъана пайравӣ мекунад – тақвими григорианӣ ё ҷулиӣ – на ба фарқият дар теология дар бораи таваллуди Масеҳ.
🕊 Дар ҷамъбаст:
Калисои Ғарбӣ (протестантӣ, католикӣ, бисёр Англиканҳо)
- Аз тақвими григорианӣ, ки аз ҷониби Папа Григорий XIII дар соли 1582 ҷорӣ карда шуда буд, барои ислоҳи носаҳеҳиҳо дар тақвими кӯҳнаи Ҷулиан истифода баред.
- Аз ин рӯ, 25 декабр дар тақвими григорианӣ, вақте ки онҳо таваллуди Масеҳро ҷашн мегиранд.
Калисои Православии Шарқӣ
- То ҳол тақвими Ҷулианро барои мақсадҳои литургӣ риоя кунед.
- Дар айни замон тақвими Ҷулиан аз тақвими григорианӣ 13 рӯз ақиб мондааст.
- Пас, вақте ки тақвими Ҷулиан 25 декабр мегӯяд, тақвими григорианӣ 7 январ мегӯяд.
- Дар натиҷа, масеҳиёни православӣ Мавлуди Исоро 7 январ (бо вақти Григориан) ҷашн мегиранд.
Нақша барои Мавлуди Исо
Хафтаи 1 — «Шамъи Умед»
Мавзӯъ: Худо кори наҷоти Худро дар ҷойҳои ором оғоз мекунад ва халқи Ӯро барои омадани Масеҳ омода месозад.
Хондан: Луқо 1:5–17 (Фаришта Ҷабраил таваллуди Яҳёи Таъмиддиҳандаро эълон мекунад.)
Муқаддима:
Имрӯз мо Шамъи Умедро фурӯзон мекунем. Вақте ки Худо пас аз солҳои тӯлонӣ ба Закарё ва Элисобаъ сухан мегӯяд, Ӯ ба мо хотиррасон мекунад: ваъдаҳои Ӯ ҳеҷ гоҳ дер намешаванд ва ҳеҷ гоҳ бекор намешаванд. Худо кори наҷоти Худро ҳатто он вақт оғоз мекунад, ки мо ҳеҷ чизро намебинем.
Хонанда: Луқо 1:5–17-ро бихонад.
Дуо: Худовандо, мо ба Ту ва ба ваъдаҳои Ту таваккал мекунем. Ба мо умед деҳ, зеро медонем, ки Ту ваъдаҳои наҷоти Худро ба таври комил иҷро мекунӣ.
Хафтаи 2 — «Шамъи Сулҳ»
Мавзӯъ: Худо сулҳи ҳақиқиро тавассути Наҷотдиҳандаи ваъдашуда мефиристад.
Хондан: Луқо 1:26–38 (Ҷабраил ба Марям зоҳир мешавад.)
Муқаддима:
Имрӯз мо Шамъи Сулҳро фурӯзон мекунем. Сулҳи Худо тавассути Писараш меояд, ки аз Рӯҳулқудс ба таври мӯъҷизавӣ таваллуд шуд ва дар фурӯтанӣ ба ин ҷаҳон омад. Омодагии дили Марям нишон медиҳад, ки Исо воқеан Сулҳи ваъдашуда аст — Шоҳзодаи Сулҳ.
Хонанда: Луқо 1:26–38-ро бихонад.
Дуо: Худовандо, мо медонем, ки сулҳи ҳақиқӣ дар Исо аст. Мо ба мӯъҷизаи таваллуди Ӯ таваккал мекунем ва дар миёни душвориҳоямон оромиро дар ҳузури Ту меёбем, зеро Ту дар миёни мо зиндагӣ кардӣ.
Хафтаи 3 — «Шамъи Шодӣ»
Мавзӯъ: Омадани Масеҳ ба ҳамаи онҳое ки Ӯро қабул мекунанд, шодии амиқ ва пур аз Рӯҳ меорад.
Хондан: Луқо 1:39–56 (Марям ба Элисобаъ меравад; суруди ҳамду санои Марям.)
Муқаддима:
Имрӯз мо Шамъи Шодиро фурӯзон мекунем. Вақте ки Марям ба Элисобаъ салом дод, шодӣ фавран лабрез шуд: Яҳё дар батн ҷунбид, Элисобаъ бо роҳнамои Рӯҳ сухан гуфт ва Марям бо шукргузорӣ суруд хонд. Омадани Масеҳ дилҳоро ба шодӣ ва ҳамду сано пур месозад.
Хонанда: Луқо 1:39–56-ро бихонад.
Хулоса: Мо Шамъи Шодиро фурӯзон карда, Наҷотдиҳандаро ҷашн мегирем — Ӯ онест, ки ҳаёти моро пур аз шодӣ месозад. Ӯ шодии ҷаҳонист.
Хафтаи 4 — «Шамъи Муҳаббат»
Мавзӯъ: Муҳаббати Худо дар таваллуди Исои Масеҳ ҷисм мегардад.
Хондан: Луқо 2:1–20 (Таваллуди Исо; фариштагон ва чӯпонон.)
Муқаддима:
Имрӯз мо Шамъи Ишқро фурӯзон мекунем. Муҳаббати Худо ба ҷаҳони мо тавассути Исо ворид мешавад — Он ки дар Байт-Лаҳм таваллуд шуд, фариштагон онро эълон карданд ва чӯпонони фурӯтан ӯро истиқбол карданд. Муҳаббати Ӯ ҳамаи онҳое, ки Ӯро ҳамчун Наҷотдиҳандаи худ қабул мекунанд, дигаргун месозад.
Хонанда: Луқо 2:1–20-ро бихонад.
Хулоса: Мо Шамъи Муҳаббатро фурӯзон карда, дар хотир дорем, ки муҳаббати Худо ба мо дар шахси Исо — Наҷотдиҳандаи мо — зоҳир шудааст.
Шарҳ дар ҳафтаи якум
Умеди мо
Умеде, ки дар хислат ва ваъдаҳои Худо асос ёфтааст. Умеди мо ба чизе суст ё норавшан такя намекунад — он бар хислат ва ваъдаҳои Худо истодааст. Худо ваъда дода буд, ки меояд ва бо мо зиндагӣ мекунад. Ин ваъда дар таваллуди Масеҳ пурра амалӣ гардид.
Умед дард ва душвориҳоро аз байн намебарад, аммо ба мо қувват мебахшад, то бо ҷасорат бо торикӣ рӯ ба рӯ шавем… махсусан вақте ки мо ҳамчун мӯъминон ба он чизе, ки Худо ваъда додаст, эътимод мекунем.
Мо ба вафодории Ӯ бовар дорем — ҳатто вақте ки мо худамон нокифоя буда метавонем.
5 Ба Худованд умедворам, ҷонам умедвор аст; ва ба каломи Ӯ умед бастаам. 6 Ҷонам Худовандро мунтазир аст, зиёда аз он ки посбонон субҳидамро, посбонон субҳидамро. 7 Эй Исроил, ба Худованд умед банд, зеро ки эҳсон назди Худованд аст, ва халосӣ назди Ӯ бисьёр аст, 8 Ва Ӯ Исроилро аз ҳамаи гуноҳҳои вай халосӣ хоҳад дод. (Забур 129:5–8, KM99).
Забур 129:5–8 ба мо мефаҳмонад, ки умед — интизорӣ бо итминон ба чизест, ки комилан боэътимод аст. Хислати Худо, Каломи Ӯ ва ваъдаҳои Ӯ — асоси мутлақи умед ва оромии мо мебошанд.
Умеди мо — интизори Худост. Мисли касе, ки дар назди дар меистад ва медонад, ки он дер ё зуд боз мешавад. Имрӯз умеди ҳақиқии мо — худи Масеҳ аст. Ӯ омад, то ба мо умед бахшад ва қалбҳои моро равшан созад.
