Худованд меояд – Закарё 14

Омӯзиши китоби Закариё

• Китоби илҳомбахшидаи Закарё чист?
• Бозгашт ба сӯи Худо – Закариё боби якум
• Дидани марде бо ресмони андоза – Закарё 2
• Бандаи Худо — Навда Закариё 3
• Чароғдон ва дарахтони зайтун – Закариё 4
• Нигоҳҳои Закарё дар бораи оянда
• Закариё 6 – Аробаҳо ва тоҷҳо
• Закариё 7 – Саволҳо дар бораи рӯзадорӣ
• Закариё 8:1–8 — Худо дар миёни онҳо сокин аст
• Закариё 9 – Малакути Худо
• Барқароршавӣ – Закариё 10
• Омадани Масеҳ ва рад шудани Ӯ – Закариё 11
• Закариё 12 – Муҳофизати Худованд бар Ерусалим
• Чашмаи поккунанда ва буридани бутҳо – Закариё 13
• Худованд меояд – Закарё 14

Рӯзи Худованд – Ин рӯз на як воқеаи муқаррарии таърихӣ, балки лаҳзаест, ки Худо шахсан вориди амал мешавад, то бадиро доварӣ кунад, халқи Худро наҷот диҳад ва ҷалоли Худро ошкор созад. Пешгӯӣ Ерусалимро дар лаҳзаи фоҷиа тасвир мекунад: деворҳо шикастаанд, хонаҳо ғорат шудаанд, дилҳо шикастаанд. Бо вуҷуди ин, Худо эълон мекунад: «Ман ҷамъ хоҳам шуд» — нишон медиҳад, ки Ӯ ҳамчунон соҳибихтиёр бар халқҳо ва бар ояндаи халқи Худ боқӣ мемонад.

Рӯзи Худованд – Закарё 14:1–7

«Инак, рӯзе барои Худованд меояд». (Зак. 14:1)

Ин эълони пурқудрати Закарё ҳар як имондорро даъват мекунад, ки нигоҳашро ба осмон баланд кунад ва барои дахолати ниҳоии Худованд ба таърихи инсоният омода бошад. Баръакси «рӯзҳо»-и ҷамъшуда, ки дар баъзе тарҷумаҳои юнонӣ ва лотинӣ омадаанд, забони ибронӣ ба рӯзи ягона ва беназир ишора мекунад — рӯзе, ки танҳо ба Худованд тааллуқ дорад (Рӯзи Худованд).

14:1 Инак рӯзи Худованд фаро мерасад, ва ғанимати ту андаруни ту тақсим хоҳад шуд. 2 Ва ҳамаи халқҳоро ба муқобили Ерусалим барои ҷанг ҷамъ хоҳам кард, ва шаҳр забт хоҳад шуд, ва хонаҳо тороҷ хоҳад гардид, ва занон гирифтори беномӯсӣ хоҳанд шуд, ва нисфи аҳолии шаҳр ба асирӣ хоҳанд рафт, ва бақияи қавм аз шаҳр маҳв нахоҳанд шуд. 3 Ва Худованд берун омада, бо он халқҳо ҷанг хоҳад кард, мисли он рӯзе ки Ӯ, дар рӯзи ҳарбу зарб, ҷангида буд.

Сипас нуқтаи гардиш фаро мерасад: Худи Худованд ба саҳна ҳамчун ҷанговари илоҳӣ қадам мегузорад. Пойҳои Ӯ дар кӯҳи Зайтун меистанд — ҳамон ҷое, ки Исо як вақтҳо дуо мегуфт, гиря мекард ва ба осмон сууд намуд. Он кӯҳ мешиканад ва ба ду қисм ҷудо мешавад, водие ташкил намуда, роҳи гурез барои касоне фароҳам меорад, ки ба Ӯ тааллуқ доранд.

Ин порча ба ояндаи шӯҳратманд ишора мекунад — ба он лаҳза, ки ҳамон Худованде, ки як бор бо фурӯтанӣ ба ин роҳ қадам гузошта буд, акнун бо шаъну шараф, ҳамроҳи фариштагон ва муқаддасони наҷотёфта бармегардад.

Ин тасвири пурқувват ба мо хотиррасон мекунад: умеди ҳақиқии мо на ба қувваи инсонӣ ё сулҳи ҷаҳонӣ, балки ба бозгашти содиқи Подшоҳи осмонӣ асос ёфтааст.

Вақте ки худи офариниш меларзад, ҳатто ритми шабу рӯз зери қудрати Ӯ тағйир меёбад. Равшанӣ ва зулмот, тартибот ва бесарусомонӣ ба як рӯзи ягона ва ҷовидонӣ — рӯзе, ки танҳо ба Худованд маълум аст — итоат хоҳанд кард. Ин на тулӯи оддии офтоб, балки субҳи ҳукмронии абадии Худо хоҳад буд.

Барои онҳое, ки ба Ӯ таваккал доранд, ин рӯз набояд сабаби тарс гардад, балки бояд бо эҳтиром, имон ва омодагӣ интизор шаванд. Вақте ки ҷаҳон ноустувор ва номуайян менамояд, дар хотир доред: ҳамон пойҳое, ки як вақтҳо роҳҳои чанголудро тай мекарданд, рӯзе боз дар кӯҳи Зайтун хоҳанд истод — ва рӯшноие меоранд, ки дигар ҳеҷ гоҳ хомӯш нахоҳад шуд.

Биёед, бедор, содиқ ва пуримон зиндагӣ кунем, то барои он Рӯзи Худованд — рӯзе, ки танҳо ба Ӯ тааллуқ дорад, омода бошем.

Закарё 14:4–6

4 Ва пойҳои Ӯ дар он рӯз бар кӯҳи Зайтун, ки аз тарафи шарқ рӯ ба рӯи Ерусалим аст, хоҳад истод; ва кӯҳи Зайтун аз миёнааш, аз шарқ то ғарб, ду тақсим шуда, дараи бисьёр калоне ба вуҷуд хоҳад омад, ва нисфи кӯҳ ба тарафи шимол, ва нисфи дигараш ба тарафи ҷануб ақиб хоҳад рафт. 5 Ва шумо сӯи дараи кӯҳҳои Ман хоҳед гурехт, зеро ки дараи кӯҳҳо то Осал хоҳад расид; ва шумо хоҳед гурехт, чунон ки дар айёми Узиё, подшоҳи Яҳудо, аз заминҷунбӣ гурехта будед; ва Худованд Худои ман хоҳад омад, ва ҳамаи муқаддасон ҳамроҳи Ӯ. 6 Ва дар он рӯз чунин воқеъ хоҳад шуд, ки рӯшноӣ нахоҳад буд: абрҳои серборон ях баста, осмонро торик хоҳад кард.

Закарё 14:4–6 ба мо хотиррасон мекунад, ки вақте Худованд бармегардад ва пойҳои Ӯ бар кӯҳи Зайтун меистанд, ҳама чизи дурӯғин ва ноустувор ба ларза меояд ва нест мегардад. Ҳамон тавр ки кӯҳ мешиканад ва қонуни табиъат дар ҳузури Ӯ тағйир меёбад, ҳар найранг ва фиреб низ дар назди нури ҳақиқати Ӯ фурӯ хоҳад рафт.

Гумон меравад, ки Осал (14:5) мавқеъе дар байни Ерусалим ва Кӯҳи Зайтун бошад. Баъзан ин калима дар забони ибронӣ маънои «тараф» ё «ҷониб»-ро дорад. Аз ин рӯ, эҳтимоли зиёд аст, ки дар ин ҷо калимаи «Осал» ба маънои тарафи Кӯҳи Зайтун истифода шудааст.

Дар он рӯз, на дар ҷаҳон ва на дар қалби халқи Ӯ ҷои дурӯғ намемонад, зеро ҷалоли Худованд ҳама чизро ошкор мекунад ва покиро устувор месозад. Барои имондорони имрӯза ин даъватест, ки мо ҳоло дар ҳақиқат зиндагӣ кунем — бигзор Калом ва Рӯҳи Ӯ дилҳои моро мисли он кӯҳ ҷудо кунанд, ҳақиқатро аз хаёл ва покиро аз худфиребӣ.

Вақте ки мо дар беайбӣ қадам мегузорем ва ба ҳақиқати Ӯ часпидаем, ҳатто агар ин моро чизе арзишад, мо худро барои он рӯз омода месозем, ки дар он нури Ӯ пурра ғалаба хоҳад кард ва торикӣ дигар вуҷуд нахоҳад дошт.

Худовандо, ман бесаброна интизорам, ки имрӯз бо Ту роҳ равам. Ман медонам, ки Ту ғалаба меоварӣ ва сулҳ меорӣ. Бигзор ман ба вазъиятҳои гирду атрофам нигоҳ накунам, балки ба Ту — ба он ки чӣ гуна ҳар рӯз ғалаба мекунӣ — назар андозам.

Закарё 14:7–11 – Обҳои зинда

«Обҳои зинда ва Худованде, ки подшоҳӣ мекунад»

 Рӯзи нав субҳидам (ояти 7)

7 Ва он як рӯзи алоҳида хоҳад буд, ва ҳама хоҳанд донист, ки он — рӯзи Худованд аст, ки на рӯз дорад ва на шаб, ва фақат дар вақти шом рӯшноӣ пайдо хоҳад шуд. 8 Ва дар он рӯз чунин воқеъ хоҳад шуд, ки обҳои зинда аз Ерусалим берун хоҳад омад: нисфи онҳо — сӯи баҳри шарқӣ, ва нисфи дигари онҳо — сӯи баҳри ғарбӣ; дар тобистон ва дар зимистон ҳамин тавр хоҳад шуд.

Закарё рӯзи наверо тасвир мекунад — «рӯзи беназире», ки танҳо ба Худованд маълум аст, вақте ки рӯшноӣ ва зулмот дар ягонагии илоҳии ҳадаф муттаҳид мешаванд. Ин тасвир ёдрас мекунад, ки вақте Худо амал мекунад, худи вақт ба иродаи Ӯ итоат мекунад. Барои онҳое, ки аз шаҳрҳои дурахшони Бобил ба сӯи Ерусалими хароб баргаштанд, ин ваъдаи рӯзи нав умед мебахшид. Худо бо халқи Худ анҷом наёфта буд; Ӯ ҳикояи онҳоро дубора шакл медод. Ҳатто имрӯз, Худо нури Худро ба ҷойҳои торикии мо меорад ва моро даъват мекунад, ки ба Ӯ таваккал кунем — ҳатто вақте ки субҳи навро ҳанӯз намебинем.

 Ҷараёни обҳои зинда (оятҳои 8–9)

9 Ва Худованд бар тамоми замин Подшоҳ хоҳад буд; дар он рӯз Худованд Ягона хоҳад буд, ва исми Ӯ — Ягона.

«Об — сарчашмаи ҳаёт аст.» Ин гуфта нишон медиҳад, ки об манбаи зиндагӣ ва барои ҳамаи мавҷудоти зинда — одамон, ҳайвонот ва наботот — зарурист. Дар фарҳанги Осиёи Марказӣ, ки дар бисёр ҷойҳо об камёб аст, ин андеша эҳтироми амиқро ба об ҳамчун неъмати илоҳӣ ва пояи ҳастӣ ифода мекунад.

Дар ин порча мебинем, ки худи Худованд оби ҳаёт аст — ки ба мо таровати рӯҳонӣ мебахшад. Ерусалим, ки муддати тӯлонӣ ташна ва вобаста аз манбаъҳои маҳдуди об буд, акнун ваъдаи оби зиндаро мегирад — ҷараёне доимӣ ва пуртаровате, ки аз худи Худо сар мезанад. Ин об аз шарқ то Баҳри Мурда ва аз ғарб то Баҳри Миёназамин меравад — рамзи ҳаёти бемаҳдуд ва фарогир.

Баъдтар Исо гуфт: «Ҳар кӣ ба Ман имон оварад, аз даруни ӯ дарёҳои оби зинда ҷорӣ хоҳанд шуд» (Юҳанно 7:38). Ҳамон Худованде, ки рӯзе дар Ерусалим истода буд, пешниҳод кард, ки ҷойҳои хушки ҷони инсонро пур кунад.

Барои онҳое, ки аз асирии Бобил баргаштанд, ин рӯъё хеле шахсӣ буд — онҳо замини пуробро тарк карда, ба сарзамини камоб омаданд. Ваъдаи Худо ба онҳо ёдрас мекард, ки ҳузури Ӯ, на муҳит, манбаи ҳақиқии ҳаёт аст. Ҳамин тавр, имрӯз имондорон дарк мекунанд, ки таровати рӯҳонӣ аз шароити зиндагӣ намеояд, балки аз Масеҳ — Оби Ҳаёт, ки ҳеҷ гоҳ хушк намешавад.

Худованд танҳо ҳукмронӣ мекунад (ояти 9)

Назар ба ҷуғрофиё, Закарё ба ҳақиқати илоҳӣ мегузарад: «Худованд подшоҳи тамоми замин хоҳад буд; дар он рӯз Худованд як хоҳад буд ва исми Ӯ низ як хоҳад буд.»

Ин ягонагӣ фалсафӣ нест, балки муносибатӣ аст — халқи Худо ва офаридаҳои Ӯ дар зери ҳукмронии одилонаи Ӯ муттаҳид мешаванд. Он садои «Шема»-ро дорад (Такрори Шариат 6:4): «Гӯш кун, эй Исроил: Худованд Худои мо, Худованд як аст.»

Худоёни дурӯғини Бобил хомӯш мешаванд ва танҳо ба Худованд саҷда хоҳанд кард. Ҳукмронии Ӯ одилона ва комил аст — Ӯ ба ваъдаҳояш содиқ мемонад. Ҳамон ягонагӣ, ки шабу рӯз ва зану шавҳарро мепайвандад, муносибати байни Худо ва халқи навшудаи Ӯро инъикос мекунад. Сокини бехатар (оятҳои 10–11)

10 Тамоми ин замин, аз Ҷабъ то Риммӯн, ки ба тарафи ҷануби Ерусалим аст, ба даштрӯяе табдил хоҳад ёфт, дар сурате ки Ерусалим боз ҳам баландтар шуда, дар макони худ аз дарвозаи Биньёмин то ҷои дарвозаи аввалин ва то дарвозаи кунҷакӣ, ва аз бурҷи Ҳананъил то чархушти подшоҳ маскун хоҳад гардид. 11 Ва дар он сокин хоҳанд шуд, ва дигар таҳлука нахоҳад буд, ва Ерусалим дар амну амон хоҳад зист.

Ваъда бо сулҳ анҷом меёбад:

«Ерусалим дар амният сокин хоҳад шуд.»

Кӯҳҳо ҳамвор мешаванд, замин баланд мегардад ва шаҳр зери ҳимояи илоҳӣ ором мегирад. Он дигар шаҳри тарс ва доварӣ нахоҳад буд, балки макони амният ва баракат мешавад — дигар лаънат ва харобшавӣ нест. Ваҳй ин рӯъёро такрор мекунад: «Дигар ҳеҷ чизи лаъин нахоҳад буд, балки тахти Худо ва Барра дар он хоҳад буд» (Ваҳй 22:3).

Барои онҳое, ки аз асирӣ баргашта, дар миёни харобаҳо зиндагиро аз нав оғоз карданд, суханони Худо итминон мебахшиданд, ки меҳнат ва имони онҳо беҳуда нест. Гарчанде ки онҳо бо душворӣ ва камбудӣ рӯ ба рӯ буданд, каломи охирини Худо на ҳалокат, балки манзил ва амният аст.

🌸 Мулоҳиза ва татбиқ

Ваъдаҳои Худо дар Закарё 14:7–11 моро даъват мекунанд, ки чашмони худро аз камчинии муваққатӣ ба фаровонии абадӣ бардорем.

Рӯзи нав ба мо ёдрас мекунад, ки ҳатто вақте мо дар шоми номуайянӣ ҳастем, Худованд рӯзи ояндаро медонад.

Обҳои зинда моро даъват мекунанд, ки ҳар рӯз аз Масеҳ — манбаи тароват ва навсозии ҳақиқии мо — бинӯшем.

Ягонагии Худо моро дар ҳақиқат устувор мекунад: Ӯ содиқ, подшоҳ ва нек аст.

Ва сокини амн ба мо ёд медиҳад, ки ояндаи мо дар Ӯ амн аст — на лаънат, балки баракат.

Худовандо, бигзор оби зиндаи Ту аз дили хушками ман ҷорӣ шавад. Ҳамчун Подшоҳ бар ҳар як қисми ҳаёти ман ҳукмронӣ намо. Ба ман ёрӣ деҳ, ки дар субҳи рӯзи нав ба Ту таваккал кунам ва дар ваъдаҳои Ту устувор бимонам. Омин.

Закариё 14:12–15 — Ҳисоботи ниҳоии Худованд

12 Ва чунин аст офате ки Худованд бар ҳамаи қавмҳое ки ба Ерусалим лашкар кашидаанд, фурӯд хоҳад овард: гӯшти бадани ҳар яке, дар ҳолате ки вай ҳанӯз ба пойҳои худ истода бошад, хоҳад тосид, ва чашмонаш дар косахонаи он хоҳад пӯсид, ва забонаш дар даҳонаш фасод хоҳад кард. 13 Ва дар он рӯз чунин воқеъ хоҳад шуд, ки даҳшати азиме аз ҷониби Худованд дар миёни онҳо ба вуҷуд хоҳад омад, ва дасти якдигарро хоҳанд дошт, ва дасти яке бар зидди дасти дигаре бардошта хоҳад шуд. 14 Ва Яҳудо низ дар Ерусалим хоҳад ҷангид, ва сарвати ҳамаи халқҳои гирду пеш: тилло ва нуқра ва либос ба миқдори бағоят бисьёр ҷамъ карда хоҳад шуд. 15 Ва ҳамчунин офати аспон, хачирон, шутурон ва харон, ва ҳамаи чорпоёне ки дар ӯрдуҳои онҳо ҳаст, монанди ин офат ба амал хоҳад омад. (14:12-15, KM99)

Бобҳои охирини китоби Закарё воқеияти ҳаяҷоноварро ошкор мекунанд: Худо халқҳоро барои муносибаташон ба халқи Ӯ ва ба ниятҳои Ӯ ҷавобгар медонад. Саҳнае, ки дар Закариё 14:12–15 тасвир шудааст, на танҳо пешгӯии қадимӣ, балки ёдраскунандаи равшани адолати илоҳӣ аст. Онҳое, ки бар зидди шаҳри Худо меоянд, бо фано, воҳима ва талафот рӯ ба рӯ мешаванд. Ҳамон чашмоне, ки бо ғурур ва нафрат нигоҳ мекарданд, мепусанд; ҳамон дастҳое, ки дар исён бархоста буданд, қуввати худро гум мекунанд.

Аммо дар дохили ин доварии даҳшатовар ҳақиқати амиқи рӯҳонӣ нуҳуфтааст: Худо мебинад. «Худое, ки чашмони Худро мекушояд» (Зак. 12:4), ҳар ният, ҳар амал ва ҳар дилро мебинад. Ӯ ҳукми кӯрона намекунад ва раҳматро ҳам фаромӯш намекунад. Пеш аз интиқом — раҳм, ва пеш аз қасос — имкони бозгашт. Вақте ки инсоният аз ин намунаи илоҳӣ рӯй мегардонад, фано на танҳо дар ҷисм, балки дар рӯҳ оғоз меёбад.

Тасвири воҳима ва парокандагӣ дар ояти 13 нишон медиҳад, ки ҳангоми дур шудан аз ҳақиқати Худо чӣ рӯй медиҳад: тарс ҷои сулҳро мегирад ва ошуфтагӣ ваҳдатро нобуд мекунад. Аммо онҳое, ки ба Худованд такя мекунанд ва ба ниятҳои Ӯ содиқ мемонанд, дар ин ваҳшат шарик намешаванд. Худо мӯъминони худро зери ҳимояти худ нигоҳ медорад.

Дар ниҳоят, Худованд адолат ва барқарориро меорад. Сарват ва қудрати душманон пажмурда мешавад, аммо халқи Худо амнияти ҳақиқиро танҳо дар Ӯ меёбад. Ҳамон тавре ки Ваҳй 19 ин манзараро инъикос мекунад — Савораи аспи сафед, ки ғалабаи ниҳоиро меорад, — Закариё моро ба дарк даъват мекунад, ки Подшоҳи ҳамаи халқҳо сухани охиронро мегӯяд.

Мулоҳиза ва татбиқ

• Адолат ва шафқат: Оё ман пеш аз доварӣ кардан ба дигарон дилсӯзӣ нишон дода, дили Худоро инъикос мекунам?
• Бинишҳои рӯҳонӣ: Оё «чашмҳои» дили ман ба ниятҳои Худо нигаронида шудаанд ё онҳо аз ғурур ва тарс хира шудаанд?
• Эътимод миёни бесарусомонӣ: Вақте ки ҷаҳони атрофам ба воҳима меафтад, оё ман метавонам дар ҳокимияти Худованд ором шавам?

Ҳисоботи ниҳоии Худо хотиррасон мекунад: ҳеҷ чиз аз назари Ӯ дур намемонад. Ҳар беадолатӣ ҷавоб мегирад, ва ҳар амали имон ва некӣ низ бе ҷавоб намемонад. Ҳамон Худое, ки халқҳоро доварӣ мекунад, онҳоееро низ фидия медиҳад, ки ба Ӯ таваккал мекунанд.

Бигзор ин ҳақиқат дили шуморо имрӯз устувор кунад:

«Чашмони Худованд бар одилон аст, ва гӯшҳои Ӯ барои фарёди онҳо кушода аст». (Забур 34:15)

Закариё 14:16–21 — Подшоҳ ҳукмронӣ мекунад: ибодат барқарор мешавад

16 Ва чунин воқеъ хоҳад шуд, ки ҳамаи боқимондагон аз ҳамаи халқҳое ки ба зидди Ерусалим омада буданд, ҳар сол хоҳанд омад, то ки ба Подшоҳ — Худованди лашкарҳо сачда баранд, ва иди хаймаҳоро ид кунанд. 17 Ва чунин воқеъ хоҳад шуд, ки агар ягон қабила аз қабилаҳои рӯи замин ба Ерусалим барои сачда бурдан ба Подшоҳ — Худованди лашкарҳо наоянд, бар онҳо борон нахоҳад борид. 18 Ва агар қабилаи Миср наоянд ва ҳозир нашаванд, бар онҳо на ин ҷазо, балки офате хоҳад омад, ки Худованд онро бар халқҳое ки барои ид кардани иди хаймаҳо намеоянд, фурӯд хоҳад овард. 19 Чунин аст сазои Миср ва сазои ҳамаи халқҳое ки барои ид кардани иди хаймаҳо намеоянд. (14:16-19)

Пас аз доварӣ — навсозӣ меояд. Худое, ки халқҳоро ҳисоб мекунад, онҳоро низ ба ибодат даъват менамояд. Биниши Закарё аз вабо ва ваҳм ба сулҳ ва ҳамду сано мегузарад. Онҳое, ки аз доварӣ зинда мемонанд — одамон аз халқҳои гуногун — ба Ерусалим меоянд, то ба Подшоҳ, Худованди Қодири Мутлақ саҷда кунанд.

Ин лаҳза иҷрои пешгӯиҳои деринаи пайғамбарон аст: рӯйгардонии умумиҷаҳонӣ ба сӯи Худо. Халқҳое, ки як замон бар зидди халқи Ӯ буданд, акнун ҳукмронии Ӯро эътироф мекунанд. Ерусалим, ки як вақтҳо майдони ҷанг буд, ба маркази ибодат табдил меёбад. Дили паёми пешгӯӣ — несту нобуд нест, балки барқарорсозӣ тавассути ибодат аст.

Ҷашне, ки дар ин ҷо ёд мешавад, Иди Хаймаҳо (Суккот) аст — ҷашнест, ки наҷоти Исроил аз Миср ва таъминоти содиқи Худоро дар биёбон ёдоварӣ мекунад. Ин ҷашни шукргузорӣ, шодӣ ва эътирофи вобастагӣ аз лутфи илоҳӣ мебошад. Закариё ошкор мекунад, ки дар салтанати оянда ин ид маънои амиқтар мегирад: ҳамаи халқҳо на танҳо хотирони гузашта, балки шаҳодат аз ҳукмронии Масеҳро ҷашн мегиранд.

Онҳое, ки ба Подшоҳ саҷда мекунанд, борон ва баракат мегиранд — рамзи илтифоти илоҳӣ. Аммо онҳое, ки саркашӣ мекунанд ва ба ибодат намеоянд, хушксолӣ доранд — рамзи набудани баракати Ӯ. Ин ҳақиқати муҳимро таълим медиҳад: Ибодат ихтиёрӣ нест — ҳаётбахш аст.
Вақте ки дил дар пеши Подшоҳ камар мезанад, фаровонӣ меояд; вақте ки ғурур муқовимат мекунад, хушксолии рӯҳӣ пайдо мешавад.

Закариё 14:20–21 — «Муқаддас барои Худованд»

20 Дар он рӯз бар зангӯлаҳои аспон чунин нақше хоҳад буд: «Муқаддас аст барои Худованд». Ва дегҳо дар хонаи Худованд мисли тосҳои назди қурбонгоҳ хоҳад буд. 21 Ва ҳар деге ки дар Ерусалим ва Яҳудо ҳаст, муқаддас барои Худованди лашкарҳо хоҳад буд, ва ҳамаи онҳое ки қурбонӣ мекунанд, омада, аз онҳо хоҳанд гирифт ва дар онҳо таом хоҳанд пухт; ва дар он рӯз дигар ҳеҷ савдогаре дар хонаи Худованди лашкарҳо нахоҳад буд. (14:20-21, KM99)

Ниҳоят, Закарё китоби худро бо суханони пуршукуҳ ба поён мерасонад: «Муқаддас барои Худованд» (14:20–21). Дар давраи нави салтанати Ӯ ҳатто оддитарин ашёҳо — дегҳо, зангҳо ва зарфҳо — муқаддас дониста мешаванд. Дар ин рӯъё, муқаддасӣ танҳо ба маъбад ё маросимҳо маҳдуд нест: он тамоми ҳаёти ҳаррӯзаро фаро мегирад.

Дар ҷаҳоне, ки Худо бар он комилан ҳукмронӣ мекунад, байни муқаддас ва дунявӣ дигар девор намемонад. Ҳар амал, ҳар асбоб ва ҳар дил ба Ӯ бахшида мешавад ва ҳамаи умури зиндагӣ ба ибодат табдил меёбанд.

Мулоҳиза ва татбиқ

• Ибодат аз деворҳо берун: Оё тамоми ҳаёти ман — фикрҳо, муносибатҳо, корҳо — ибодат аст? Ё ман ибодатро танҳо ба ҷойҳои муайян ва лаҳзаҳои махсус маҳдуд мекунам?
• Борон ё хушксолӣ: Оё ман ҳузури тароватбахши Худоро ба умрам роҳ медиҳам, ё дар хушксолии худкӯфтанӣ ва худбоварӣ зиндагӣ мекунам?
• Қудсият дар оддӣ: Оё ман корҳои ҳаррӯза, суханони оддӣ ва интихобҳои хурди худро ҳамчун чизҳое мебинам, ки барои Худованд бахшида шудаанд?

Ҳикояе, ки бо исёни инсон оғоз ёфта буд, ба барқарорсозӣ, ҳамду сано ва сулҳ анҷом меёбад. Халқҳое, ки як замон дар воҳима афтода буданд, ба халқҳои ибодаткунанда табдил меёбанд. Подшоҳии Худованд ба ҳар гӯшаи офариниш ваҳдат, фаровонӣ ва муқаддасӣ меорад.

Бигзор ин ваъда имрӯз дили туро пур аз умед созад:

«Тамоми замин аз дониши ҷалоли Худованд пур хоҳад шуд, чунон ки обҳо баҳрро фаро мегиранд».
(Ҳабаққуқ 2:14)

Худовандо, ман ба Ту рӯй меоварам ва Туро барои лутфу раҳматат ситоиш мекунам. Шукр, ки ба ман иҷозат додӣ, ки пеши Ту биёям. Ту одилона ҳукм мекунӣ, вале ҳамзамон дари раҳматро ба рӯямон мекушоӣ. Бигзор умрам дар назари Ту шодӣ оварад ва ҳар амали ман барои исми Ту муқаддас бошад. Омин.