Чароғдон ва дарахтони зайтун – Закариё 4
- Китоби илҳомбахшидаи Закарё чист?
- Бозгашт ба сӯи Худо – Закариё боби якум
- Дидани марде бо ресмони андоза – Закарё 2
- Бандаи Худо — Навда Закариё 3
- Чароғдон ва дарахтони зайтун – Закариё 4
- Нигоҳҳои Закарё дар бораи оянда
- Закариё 6 – Аробаҳо ва тоҷҳо
- Закариё 7 – Саволҳо дар бораи рӯзадорӣ
- Закариё 8:1–8 — Худо дар миёни онҳо сокин аст
- Закариё 9 – Малакути Худо
- Барқароршавӣ – Закариё 10
- Омадани Масеҳ ва рад шудани Ӯ – Закариё 11
- Закариё 12 – Муҳофизати Худованд бар Ерусалим
- Чашмаи поккунанда ва буридани бутҳо – Закариё 13
- Худованд меояд – Закарё 14
Рӯъёи панҷум -Чароғдон ва ду дарахти зайтун рамзҳои халқи яҳудӣ мебошанд. Барои фаҳмидани ин боб, мо бояд ба сохтори он назар андозем:
4:1–3 – муаррифии рӯъё: чароғдон ва ду дарахти зайтун;
4:4–6 – паём барои Зарубобил: роҳбарият аз ҷониби Худо меояд;
4:7–10 – Зарубобил ҳамчун воситаи сохтани Хонаи Худо;
4:11–14 – ду дарахти зайтун рамзи ду тадҳиншуда мебошанд.
Дар боби сеюм мавқеи саркоҳин Еҳушаъ тасдиқ мешавад, ва ҳоло дар боби чаҳор Худо Зарубобилро тасдиқ мекунад.
Зарубобил кист?
Зарубобил, писари Шаалтиил ва набераи Еҳӯёкин, аз насли Довуд ва пешвои яҳудиён буд, ки тақрибан соли 520 пеш аз милод аз асорати Бобил баргашт. Ӯ ҳамчун ҳокими Яҳудо хизмат мекард ва дар якҷоягӣ бо Еҳушаъ, саркоҳин, барои аз нав сохтани маъбад дар Ерусалим заҳмат кашид (Эзрo 5:2; Ҳаҷҷай 1:1). Ӯ гурӯҳи аввалини асиронро ба Ватан баргардонд (Эзрo 2:2) ва таъмини он буд, ки сохтмони маъбад кори худи яҳудиён боқӣ монад (Эзрo 4:2–3). Баъдтар номи ӯ дар насабномаи Исо низ зикр шудааст (Матто 1:12–13; Луқо 3:27).
Маънои рӯъё: чароғдон, дарахтони зайтун ва дасти Зарубобил
Дар рӯъёи Закарё чароғдон (менора) ва ду дарахти зайтун рамзи кори Худо тавассути Рӯҳи Ӯст, на тавассути қувва ё зеҳни инсон. Чароғдоне, ки пайваста аз равғани ду дарахти зайтун ғизо мегирад, рамзи равшанӣ ва таъминоти илоҳист. Баръакси менораи анъанавии баъдӣ, рӯъёи Закарё шумораи ҳафтро ҳамчун рамзи камоли илоҳӣ таъкид мекунад.
Нур ва равған дар якҷоягӣ Калом ва Рӯҳи Худоро ифода мекунанд — манбаи ҳақиқии қувват барои халқи Ӯ (Зак. 4:6).
Ду дарахти зайтун рамзи «ду тадҳиншуда» мебошанд — Еҳушаъ, саркоҳин, ва Зарубобил, ҳоким — ки ҳарду ҳамчун намояндагони баргузидаи Худо дар рӯи замин хизмат мекунанд. Кори муштараки онҳо ваҳдати роҳбарияти коҳинон ва подшоҳонаро таҳти роҳбарии илоҳӣ нишон медиҳад.
Нақши Зарубобил
Дастони Зарубобил таҳкурсии маъбадро гузоштанд ва ӯ онро ба анҷом расонд (Зак. 4:9–10). «Кӯҳ» дар пеши ӯ рамзи монеаҳост, ки бо қудрати Рӯҳи Худо бартараф мешаванд, на тавассути исён ё қувваи сиёсӣ.
Ва ӯ ба ман ҷавоб гардонда, гуфт: «Ин каломи Худованд аст, ки барои Зарубобил гуфта шудааст: на бо ҷасорат ва на бо қувват, балки бо Рӯҳи Ман, мегӯяд Худованди лашкарҳо. (4:6, KM99)
Ибораи машҳури:
“на бо ҷасорат ва на бо қувват, балки бо Рӯҳи Ман, мегӯяд Худованди лашкарҳо.“
— мардумро даъват мекунад, ки на ба қудрати инсонӣ, балки ба Худо таваккал кунанд.
Ин ҳамон калиди пирӯзии имрӯза низ мебошад: мо ба чӣ таваккал дорем?
Таърихан, Шешбазар шояд таҳкурсии аввали маъбадро дар замони Куруш гузошта бошад, аммо сохтмон тақрибан 18 сол бозмонд, то он даме ки Зарубобил ва Еҳушаъ, бо илҳоми пайғамбарони Ҳаҷҷай ва Закарё, онро аз нав оғоз карданд (Эзрo 5:2–3, 5:16).
Кӯшишҳои онҳо бо ваъдаи Худо мутобиқат дошт ва ин рӯъё нишон медиҳад, ки барқарорсозии маъбад рамзи таҷдиди рӯҳонӣ низ мебошад. Пешрафти ҳақиқӣ танҳо тавассути ҳузури Рӯҳи Худо имконпазир аст, на тавассути иқтидори инсонӣ.
Мо ба қудрати сиёсӣ ё биноҳои ҷисмонӣ таваккал намекунем. Қуввати ҳақиқӣ дар Калом ва Рӯҳи Худо аст. Худованд Исо фармуд, ки ибодаткунандагони ҳақиқӣ Худоро «бо рӯҳ ва ростӣ» ибодат мекунанд (Юҳанно 4:23–24). Ин роҳи мост.
Худовандо, ман ба Рӯҳи Ту бовар дорам, ки маро мувофиқи Каломи Ту роҳнамоӣ мекунад. Бигузор ман инро ҳамчун қуввати додаи Ту бубинам — баракати рӯҳонӣ, на ҳатман ҷисмонӣ. Ман медонам, ки Ту барои онҳое, ки Туро дӯст медоранд, ҳама чизро ба некӣ мегардонӣ.