Юҳанно 19:28–42 — Марги Маслуби Масеҳ
- Шаҳодат додани корҳои чӯбӣ
- Шаҳодат додани корҳои чӯбӣ – Марқӯс 6:1–6
- Дарахти ҳаёт
- Ҳастӣ 6:1–16 — Наҷот тавассути киштии чӯбӣ
- Хуруҷ 12:1–11 – Муайянкунӣ дар чӯб
- Исо дар салиб мемирад
- Салиб Биҳиштро Кушод
- Пилотус Исоро ба мурдан дар салиб маҳкум мекунад
- Юҳанно 19:28–42 — Марги Маслуби Масеҳ
- Юҳанно 20 – Эҳёи Исо
Дар ин порча мо лаҳзаҳои охирини ҳаёти Исоро дар салиб мебинем. Ӯ изҳор мекунад, ки ташна аст, ва касе ба Ӯ нӯшокии турш медиҳад. Баъд мегӯяд: «Тамом шуд». Ин суханон қадамҳои ниҳоии нақшаи наҷоти Худоро нишон медиҳанд: қарзи гуноҳ пардохт шуд — анҷом ёфт. Ин суханон ба пардохти қарз мӯҳр гузошта, бори вазнини инсониятро ба анҷом мерасонанд.
28 Пас аз он Исо чун дид, ки ҳама чиз ба анҷом расидааст, то ки Навишта ба амал ояд, гуфт: «Ташнаам». 29 Дар он ҷо зарфе пур аз сирко истода буд. Пас исфанҷеро аз сирко пур карда, бар сари най ниҳоданд ва наздики даҳони Ӯ бурданд. 30 Чун Исо сиркоро чашид, гуфт: «Иҷро шуд!» Ва сар фурӯ оварда, ҷон дод. «Ҳеҷ як устухони Ӯ шикаста нахоҳад шуд». 31 Лекин, азбаски рӯзи ҷумъа буд, барои он ки ҷасадҳо бар салиб дар рӯзи шанбе намонад, зеро ки он шанбеи бузург буд, бинобар ин яҳудиён аз Пилотус хоҳиш карданд, ки соқи пойҳои онҳоро бишкананд ва поён фуроваранд. 32 Сарбозон омада, соқи пойҳои он ду нафарро, ки бо Ӯ маслуб шуда буданд, шикастанд; 33 Чун назди Исо омаданд ва диданд, ки аллакай мурдааст, соқи пойҳои Ӯро нашикастанд, 34 Аммо яке аз сарбозон ба қабурғаи Ӯ найза зад, ва ҳамон дам хун ва об ҷорӣ шуд. 35 Ва он касе ки дид, шаҳодат дод, ва шаҳодати вай рост аст; вай медонад, ки рост мегӯяд, то ки шумо низ имон оваред. 36 Зеро ин воқеъ шуд, то Навишта ба амал ояд, ки мегӯяд:
«Ҳеҷ як устухони Ӯ шикаста нахоҳад шуд». 37 Ва Навишта боз дар ҷои дигар мегӯяд: «Ба Он Касе ки найза задаанд, назар хоҳанд дӯхт».
Дафни Исо
38 Пас аз он Юсуф, ки аз аҳли Ҳаромот ва, аз тарси яҳудиён, шогирди махфии Исо буд, аз Пилотус хоҳиш кард, ки Ҷасади Исоро бардорад; ва Пилотус ба вай иҷозат дод. Вай омада, Ҷасади Исоро бардошт. 39 Ва Ниқӯдимус, ки пештар шабона назди Исо омада буд, низ омад ва тақрибан сад ратл мур ва уди омехта бо худ овард. 40 Онҳо Ҷасади Исоро гирифтанд ва мувофиқи маросими дафни яҳудиён, ҳанут пошида, ба кафан печонданд. 41 Дар он ҷое ки Ӯ маслуб шуд, боғе буд, ва дар боғ қабри наве ки дар он ҳанӯз ҳеҷ кас дафн нашуда буд: 42 Дар он ҷо Исоро дафн карданд, зеро ки арафаи шанбеи яҳудиён буд, ва он қабр наздик буд.
Дар ин порча мо лаҳзаҳои охирини ҳаёти Исоро дар салиб мебинем. Ӯ изҳор мекунад, ки ташна аст, ва касе ба Ӯ нӯшокии турш медиҳад. Баъд мегӯяд: «Тамом шуд». Ин суханон қадамҳои ниҳоии нақшаи наҷоти Худоро нишон медиҳанд: қарзи гуноҳ пардохт шуд — анҷом ёфт. Ин суханон ба пардохти қарз мӯҳр гузошта, бори вазнини инсониятро ба анҷом мерасонанд.
Марги дар салиби чӯбин марги хеле дарднок буд. Нохунҳо дар дастҳо ва пойҳо ягона василае буданд, ки баданро дар салиб нигоҳ медоштанд. Барои нафаскашӣ, кас бояд пойҳояшро ба боло тела дода, дубора раҳо мекард — бо истифода аз маҳалли мехҳо. Дар мавриди Исо, тақрибан 6 соат ин азоб такрор мешуд. Пас аз ин шиканҷаҳо, дар ҳолате ки осмон торик шуд ва мардум Ӯро масхара мекарданд, Ӯ ҷони худро супурд.
Ҳукуматдорони Рум шаҳодат доданд, ки Ӯ вафот кардааст, ва сарбозон ин маргро назорат намуданд. Сипас ду марди яҳудии мӯъмин ҷасади Исоро ба замин фароварда, бо эҳтиром дафн карданд (Юҳанно 19:38–39). Баъзе аз шогирдонаш низ он ҷо ҳузур доштанд ва тамоми равандро мушоҳида карданд. Онҳо мурдани Исоро диданд ва медонистанд, ки Ӯ воқиан мурдааст. Худо ҳеҷ касро фиреб надод ва ба ҳеҷ як дурӯғ иҷозат надод, ки ҳақиқатро пинҳон кунад. Дуруғ гуфтан бар зидди марги Исои Масеҳ — ин дурӯғи зидди рӯйдоди рӯшан ва тасдиқшудаи таърихӣ аст.
Румиён, яҳудиён ва шогирдони Исо — ҳама марги Ӯро диданд. Ҳеҷ яке аз онҳо натавонист онро рад кунад ё пинҳон созад.
Баъзе динҳо марги Масеҳро нангин ва беномус мешуморанд, аз ин рӯ кӯшиш мекунанд, ки роҳи дигареро пеш баранд. Аммо дар Китоби Муқаддас марги Ӯ ҳамчун амали муҳаббат нишон дода мешавад. Чунон муҳаббате, ки бузургтар аз он нест — фидо кардани ҷони худ барои дӯстони худ. Исо мурд, зеро мо гунаҳкорем. Худо ҷаҳонро чунон дӯст дошт, ки нақшаи пардохти гуноҳҳоро ба миён овард. Танҳо як қурбонии бегуноҳ метавонист гуноҳи ҷаҳонро бикашад — ва Исо, ки ба таври мӯъҷиза таваллуд шуда ва ҳаёти бегуноҳ дошт, ҳамин қурбонии муқаддас гардид.
Дар Ваҳй 1:5–6 мо ин муҳаббати бузургро мебинем: «Ва аз ҷониби Исои Масеҳ, ки шоҳиди амин, Нахустзода аз мурдагон ва Фармонфармои подшоҳони замин аст — Ӯ, ки моро дӯст медорад ва моро аз гуноҳҳоямон бо Хуни Худ халосӣ дод, ва моро подшоҳон ва коҳинони Худо ва Падари Худ гардонд, — то абад ҷалол ва салтанат бод! Омин.»
Муҳаббати Ӯ барои ҳар яки мо, ки ба Ӯ имон овардаем, роҳи ҷалол ва наҷотро боз кард. Дар охири порча мебинем, ки ҷасади Ӯро дар қабр мегузоранд — дар интизори эҳёи бузурге, ки бояд бирасад.
Ман ба Ту, Эй Исо, барои муҳаббатат, ки ҷони Худро барои гуноҳҳои ман фидо кардӣ, аз самими қалб ташаккур мегӯям.
Муҳаббати Ту бузургтарин намунаи фидокорист, ки ман мешиносам. Ман барои нақшаи наҷоти Худо, ки дар салиб ба анҷом расид, миннатдорам.