Ҳушаъ 2:1-13
Ҷумари бевафо – Исроили хиёнаткор
Мулоҳизаҳо ва хулосаҳо
Ҷумар, ҳатто оиладор буд, намехост, ки одатҳои бадашро тарк кунад ва эҳтиёҷоти моддии худро ба истифода аз дӯстдорон қонеъ кунад. Рафтори вай як мисоли равшании тарзи зиндагии исроилиён аст, ки аз Худо рӯй гардонда, ба бутҳои мурда рӯ оварданд (оят. 1-5).
Худои Таоло мекӯшид, ки бо одамон мубоҳиса кунад, аммо онҳо якравона боварӣ доштанд, ки беҳбудии худро аз бутҳо қарздор аст, на ба Худо. Барои ин Худованд эълон кард, ки баракат ва марҳамати Худро аз Исроил дур мекунад ва онҳоро ба ҷавобгарӣ хоҳад кашид (оят. 6-13).
Хислати Худо
5 Зеро ки модари онҳо саргарми зино шудааст, онҳоро ҳомила гардида, худро расво кардааст, чунки гуфтааст: „Аз паи хушдоронам, ки нон ва об, пашм ва катон, равған ва машрубот ба ман медиҳанд, хоҳам рафт“. 6 Бинобар ин Ман роҳи туро бо хорҳо хоҳам баст, ва таворае пеши вай барпо хоҳам кард, ва ҷоддаҳои худро вай нахоҳад ёфт. 7 Ва ҳарчанд вай аз паи хушдорони худ афтад, ба онҳо нахоҳад расид, ва ҳарчанд онҳоро ҷустуҷӯ намояд, нахоҳад ёфт, ва хоҳад гуфт: „Рафта, назди шавҳари якуми худ бармегардам, зеро ки дар он вақт, назар ба ҳозира, барои ман беҳтар буд“. (2:5-7)
Худо гуфт, ки барои мардуми фосиди Худ роҳро ба сӯи бутҳо мебандад, то онҳо ба сӯи Ӯ бозгарданд. Оё шумо қобилият доред, ки дили Худоро бифаҳмед, ки халқи Худро тарк карда наметавонад, новобаста ба ягон чӣ?
Дарсҳои Худо
Оят. 8-13. Дар фиреби худ исроилиён боварӣ доштанд, ки шукуфоие, ки Худо ба онҳо додааст, аз Баал аст ва онҳо ба ӯ хизмат мекарданд. Ба ин далел Худованд эълон кард, ки сарвати мардумро аз онҳо мегирад ва дилҳои онҳоро аз бутпарастӣ ба сӯи Худ бармегардонад. Оё шумо хоҳиши сӯзони Худоро барои шифо ва барқарор кардани халқи Худ эҳсос мекунед?
Зиндагии амалӣ
Муҳаббати бидуни шарт оқибатҳои вазнин дорад. Ҳушаъ, ки зани хиёнаткори худро дӯст медошт, барои ӯ ғизо омода мекард (2:8). Аммо, барои баргардонидани вай, ӯ иҷозат дод, ки оқибатҳои гуноҳҳои вай бар ӯ доварӣ шаванд. Ба ҳамин монанд, муҳаббати Худо моро ҷазо медиҳад, то тавба кунем ва ба сӯи Ӯ баргардем. Муҳаббати Ӯ, вақте ки мо онро сарфи назар мекунем, ба мо имтиёзҳои номаҳдуд намедиҳад.