3:12-17 — Шахсияти нави мо дар Масеҳ
- Китоби Қӯлассиён
- Муқаддимаи Қӯлассиён
- Дуои Шукргузорӣ – Қӯлассиён 1:7-10
- Қуввати Худо – Қӯлассиён 1:11-14
- Исо Худованд аст – Қулассиён 1:15-20
- Сулҳ бо Худо – Қӯлассиён 1:21-29
- Инҷил дар Амал – Қӯлассиён 2:1-8
- Қӯлассиён 2:9
- Пур будани мо дар Масеҳ – Қӯлассиён 2:10
- Қӯлассиён 2:11-14 – Ҳаёти Нав дар Масеҳ
- Қӯлассиён 2:16-23 – Огоҳӣ аз қонунпарастӣ ва доварии бардурӯғ
- Қӯлассиён 3:1-11
- 3:12-17 — Шахсияти нави мо дар Масеҳ
- Қӯлассиён 3:18 – 4:1
- Қӯлассиён 4 Дуо ва Муносибатҳо
12 Пас, ҳамчун баргузидагони муқаддас ва маҳбуби Худо, марҳамат, меҳрубонӣ, хоксорӣ, фурӯтанӣ ва пурсабриро дар бар кунед. 13 Ба ҳамдигар илтифот намоед ва якдигарро биафворед, агар касе аз дигаре ранҷида бошад. Чӣ тавре ки Масеҳ шуморо омурзидааст, шумо низ ҳамин тавр кунед. 14 Ба замми ҳамаи ин муҳаббатро дар бар кунед, ки он маҷмӯи камолот аст. 15 Бигзор дар дилҳои шумо осоиштагии Худо ҳукмфармо бошад, ки ба он дар як Бадан даъват шудаед; ва шукргузор бошед.
Шахсияти нави мо дар Масеҳ
Мо дар Масеҳ шахсияти нав дорем, то интихобшуда, муқаддас ва маҳбуб бошем.
• Интихобшуда — маънои онро дорад, ки Худо моро барои фарзандии Худ интихоб кардааст. Наҷоти мо аз файзи Ӯст ва ба амалҳои мо вобаста нест. Худо он касонеро мешиносад, ки аз они Ӯянд (2 Тимотиюс 2:19).
• Муқаддас — Худо моро тақдис мекунад, то ба Ӯ монанд шавем. Тақдиси мо маънои онро дорад, ки Ӯ қобилияти дуруст амал карданро ба мо медиҳад. Вақте ки мо мувофиқи иродаи Ӯ зиндагӣ мекунем, мо аз гуноҳ ҷудо мешавем ва дар муқаддасӣ роҳ мепоем.
• Маҳбуб — мо объекти муҳаббати махсуси Худо ҳастем. Мисли никоҳе, ки зану шавҳар якдигарро дӯст медоранд ва тақдис мекунанд, Худо низ моро дӯст медорад ва маҳбуби худ мехонад. Ӯ дӯстдори бузурги ҷони мост, ва мо барандаи муҳаббати Ӯ ҳастем.
Ҳаёти нав дар ҷомеаи масеҳӣ
Ин оятҳо ба мо нишон медиҳанд, ки шахсияти нави мо бояд дар муносибат бо дигарон инъикос ёбад. Мо бояд дилсӯз, меҳрубон, хоксор ва пурсабр бошем. Ин рӯйхат зарурати сабр ва бахшишро дар ҷомеаи масеҳӣ таъкид мекунад. Аксар вақт Навиштаҳо ба он касе равона шудаанд, ки бояд сабр кунад, на ба касе, ки мушкилот ба вуҷуд меорад.
Мо бояд рафтори худро таҳлил кунем ва пеш аз танқид кардани дигарон дар бораи худ андеша намоем. Хусусияти хуби масеҳӣ аз муҳаббат ва сабр сарчашма мегирад.
“Ба ҳамдигар сабр кунед ва якдигарро биафворед” — ин даъватест ба бахшидани дигарон, ҳатто агар сабаби нороҳатӣ дошта бошем. Чӣ тавре ки Масеҳ моро бахшид, мо низ бояд дигаронро бибахшем (Қӯлассиён 3:13).
Бахшиш ва сабр — инъикоси муҳаббати Худо ба дигарон аст. Муҳаббат хислати олитарини ҳаёти масеҳист, ки моро ба якдигар мепайвандад (3:14).
Худовандо, ба ман кумак деҳ, то дар ту дилсӯз бошам ва дигаронро дӯст дорам. Ту ба ман ғамхорӣ кардӣ ва маро маҳбуби худ хондӣ. Ба ман қувват деҳ, то муҳаббати туро ба дигарон нишон диҳам ва бо осоиштагӣ зиндагӣ кунам. Омин.
Шукргузорӣ
“Бигзор дар дилҳои шумо осоиштагии Худо ҳукмфармо бошад, ки шумо ба он дар як Бадан даъват шудаед; ва шукргузор бошед.” (Қӯлассиён 3:15)
Мо даъват шудаем, ки шукргузор бошем. Ин муносибати доимист — миннатдорӣ барои ҳар он чизе, ки Худо ба мо ато кардааст. Шукргузорӣ ба мо кӯмак мекунад, ки аз доираи дардҳо ва мушкилоти шахсии худ берун бингарем ва тавонем Худоро барои таъминоти Ӯ қадр кунем.
“Умуман, набудани сулҳ дар натиҷаи худҷӯӣ ё норозигӣ аз чизҳое, ки ҳаст, ба вуҷуд меояд. Шукргузорӣ касро ба дарки он мерасонад, ки ҳама чиз дар Масеҳ таъмин шудааст. Агар шукрона ғолиб ояд, ҷои бадӣ ва кина нест.”[i]
Бисёр вақт мо бо имондороне менишинем, ки рӯҳашон аз норозигӣ пур аст. Чунин шахс бовар мекунад, ки шикоятҳо метавонад вазъашро беҳтар созад. Ӯ ба кудурат роҳ медиҳад ва беадолатии дигаронро фош мекунад, ҳамзамон кӯшиш мекунад нишон диҳад, ки худ адолатпеша аст. Аммо дар асл, чунин шахс ба дигарон тӯҳмат мекунад. Дар чунин ҳолатҳо, мо кӯшиш мекунем, ки гӯш кунем ва маслиҳат диҳем, вале муҳимтар аз ҳама — ин шахс бояд шукргузорӣ карданро ёд гирад ва ташвишҳои худро ба Худое супорад, ки ӯро дӯст медорад ва ғамхориашро фаромӯш намекунад.
Осоиштагии Масеҳ
Сулҳи Масеҳ ягонагии бадани Масеҳро ба вуҷуд меорад. Танҳо дар муттаҳидӣ ҷамъомад метавонад ба Худо барои сулҳ ва ягонагии Ӯ шукр гӯяд. Мо даъват шудаем, ки дар сулҳ муттаҳид бошем ва барои ғамхории Худованд сипосгузор шавем.
Бадани Масеҳ ягонагиро тавассути ҷустуҷӯи ҳақиқат ва дарки маънои пурраи наҷоти худ нишон медиҳад. Дар Масеҳ мо медонем, ки Ӯ ҳама чизи лозимиро барои наҷоти мо додааст. Аз ин рӯ, мо ҳамчун як бадан зиндагӣ мекунем ва фарқиятҳои худро қабул мекунем — бе кӯшиши ҷустуҷӯи қаноатмандии шахсӣ.
Худовандо, мо ба Ту шукр мегӯем, ки моро наҷот додӣ ва Худатро ба мо ато кардӣ, то дар Ту муттаҳид бошем. Амин.
Қӯлассиён 3:14-15 – Қоидаҳои сулҳ
14 Ба замми ҳамаи ин, муҳаббатро дар бар кунед, ки он камоли ҳамаи фазилатҳост. 15 Бигзор осоиштагии Масеҳ дар дилҳои шумо ҳукмфармо бошад, ки барои он дар як бадан даъват шудаед; ва шукргузор бошед.
Шахсияти Нав дар Масеҳ
Ин порча ба мо амр медиҳад, ки аввал шахсияти нави худро дар Масеҳ пӯшем (3:12).
Сипас, оятҳои 15 ва 16 ба мо се амри дигар медиҳанд:
1. Бигзор осоиштагии Масеҳ ҳукмфармо бошад.
2. Шукргузор бошед.
3. Дар Каломи Масеҳ сокин шавед.
Биёед дида бароем, ки инҳо барои мо имрӯз чӣ маъно доранд.
Муҳаббати Масеҳ – Камоли Фазилатҳо
“Муҳаббат камоли ҳамаи фазилатҳост” (3:14).
Муҳаббат баландтарин хислатест, ки мо ба он либос мепӯшем ва он ҳамон чизест, ки мо ба Худо ва ба якдигар мебахшем. Пайванди мо мисли камарбандест, ки ҳамаи мӯъминонро ба ҳам муттаҳид мекунад. Ягон системаи динии дигар муҳаббатро болотар аз ҳамаи дигар фазилатҳо намегузорад. Бе муҳаббат рӯйхати амалҳое, ки бояд иҷро кунем (3:12-13), таҳриф ва номутаносиб мешаванд.
Осоиштагии Масеҳ дар Дилҳои Мо
Барои осоиштагии Масеҳ ҳукмронӣ кардан дар дилҳои мо чӣ маъно дорад? Дар ин порча, сулҳ ва ҳамоҳангӣ аз Масеҳ омада, тамоми калисоро фаро мегирад. Мӯъминон бояд дар ҳама ҳолатҳо бо роҳи мувофиқат кардан, ки сулҳу осоиштагӣ меорад, зиндагӣ кунанд.
Исо гуфт: “Осоиштагиро ба шумо боқӣ мегузорам, осоиштагии Худро ба шумо медиҳам: на ончунон ки ҷаҳон медиҳад, Ман ба шумо медиҳам. Дили шумо музтариб нашавад ва ҳаросон набошад” (Юҳанно 14:27). Масеҳ ба ҳамаи имондорон осоиштагӣ мебахшад, ки на танҳо иттиҳоди зоҳирӣ, балки осоиштагии ботинӣ аст, ки ба тамоми муносибатҳои мо таъсир мерасонад.
“Ҳукмфармо будан” чӣ маъно дорад?
Калимаи “ҳукмфармо” дар асл маънои “довар”-ро дорад. Осоиштагӣ мисли довар амал мекунад:
• Агар тасмими мо мувофиқи иродаи Худо бошад, сулҳ хоҳад буд.
• Агар тасмими мо хато бошад, оромиро аз даст медиҳем.
Масеҳ сарчашмаи сулҳ аст
Агар шумо дар дили худ оромӣ дошта бошед ва мӯъминон дар гурӯҳ низ ин оромиро эҳсос кунанд, пас пеш равед. Агар не, пас шояд лозим бошад, ки тасмимро бозбинӣ кунед.
Осоиштагии Худо ҳамчун “Довардор”
“Осоиши Худо довар дар дилҳои имондорон ва калисо мебошад. Вақте ки мо ба иродаи Худо итоат мекунем, даруни мо осоиштагии Ӯро эҳсос мекунем. Аммо вақте ки мо аз иродаи Ӯ дур мешавем (ҳатто нохост), оромии Ӯро аз даст медиҳем… Агар мо дар дилҳои худ оромӣ дошта бошем, пас бо дигарон низ дар сулҳ зиндагӣ хоҳем кард.”
Мо ба як бадан даъват шудаем.
Дар калисо бояд ҳамоҳангӣ ва сулҳ бошад. Агар мо аз иродаи Худо дур бошем, ногузир ихтилоф ва низоъ ба вуҷуд меорем. Мисли Юнус, ки фикр мекард, ором аст, дар ҳоле ки нофармонии ӯ тӯфони бузургеро ба вуҷуд овард!
Осоиштагӣ – Ягона Омил Нест!
Сулҳ омили муҳимест барои муайян кардани иродаи Худо, аммо на ягонаи он.
Мо се роҳнамо дорем:
1. Каломи Худо – Китоби Муқаддас
2. Дуо – Муошират бо Худо
3. Шаҳодати дигарон – Маслиҳати мӯъминон
Бо вуҷуди ин, осоиштагии Масеҳ яке аз муҳимтарин омилҳост, ки ҳангоми ҷустуҷӯи иродаи Худо бояд ба назар гирифта шавад.
Худовандо, бигзор осоиштагии Ту дар дили ман ҳукмфармо бошад.
Маро роҳнамоӣ кун, то иродаи Ту иҷро шавад ва ман дар сулҳи Ту зист кунам. Омин.
Қӯлассиён 3:16-17 – Пурра будани Калом
16 Бигзор каломи Масеҳ андаруни шумо ба фаровонӣ сокин шавад, ва якдигарро бо таронаҳои Забур, мадҳияҳо ва сурудҳои рӯҳонӣ таълим диҳед ва насиҳат кунед, ва бо файз дар дилҳои худ барои Худованд бисароед. 17 Ва ҳар он чи бо сухан ё амал мекунед, ҳамаашро ба исми Исои Масеҳи Худованд ба ҷо оварда, ба василаи Ӯ Худои Падарро шукр гӯед.
3:16 – Сокини Каломи Масеҳ “Бигзор каломи Масеҳ андаруни шумо ба фаровонӣ сокин шавад.” Ин оят маро ба Юҳанно 15:4 хотиррасон мекунад, ки дар он Исо мегӯяд: «Дар Ман бимонед, ва Ман дар шумо».
“Сокин шудан” маънои мондан ё боқӣ монданро дорад. Ду нафаре, ки якҷоя зиндагӣ мекунанд, ҳамеша муносибати наздик ва пайваста доранд.
“Каломи Масеҳ” на танҳо ба Инҷилҳо дахл дорад, балки ба тамоми Каломи Худо. Осоиште, ки мӯъминон доранд, аз Ӯ бармеояд, ҳамчунин роҳнамоии зиндагӣ низ. Калом моро таълим медиҳад ва насиҳат мекунад. Масеҳ дар мост, ва каломи Ӯ моро пур мекунад, то ки мо суруд хонем, ҳамду сано хонем ва шукр гӯем.
Муқоиса бо Эфсӯсиён 5:18-19
Яке аз тафсиргарони Аҳди Ҷадид мегӯяд «Ояти 16 бо Эфсӯсиён 5:18-19 хеле наздик аст: „Ва масти шароб нашавед, ки аз он фисқу фуҷур ба амал меояд; балки аз Рӯҳ пур шуда, ба якдигар бо таронаҳои Забур, мадҳияҳо ва сурудҳои рӯҳонӣ сухан гӯед ва дар дилҳои худ барои Худованд бисароед ва тараннум намоед.“ Фарқи асосӣ дар байни онҳо он аст, ки Павлус ба ҷои «аз Рӯҳ пур шуда» дар Қӯлассиён 3:16 «Бигзор каломи Масеҳ андаруни шумо ба фаровонӣ сокин шавад»-ро истифода мебарад.»
Ҳамин тавр, ҳам аз Рӯҳ пур шудан ва ҳам аз Каломи Худо пур шудан шарти зарурии зиндагии пур аз шодӣ, фоиданок ва босамар мебошад. То даме ки аз Каломи Худо пур нашавем, мо аз Рӯҳ пур намешавем. Ва агар назорати дили худро ба Рӯҳулқудс надиҳем, омӯзиши Калом босамар намешавад.
Оё метавонем ба чунин хулоса оем, ки аз Рӯҳ пур шудан ҳамон аз Каломи Худо пур шуданро ифода мекунад? Пур шудани мо аз Рӯҳ на бо роҳи таҷрибаи ғайриодӣ, балки тавассути хониши ҳаррӯзаи Навиштаҳо, тафаккур дар бораи онҳо, итоат ва ризоият бо онҳо дар зиндагӣ ба амал меояд.[ii]
Чӣ тавр бар зидди таълимоти бардурӯғ муқобилат кунем? Мо бояд худро бо Каломи Худо пур кунем: онро бихонем, бидонем ва дар бораи он андеша кунем. Калом муҳофизати мо аз ақидаҳои бардурӯғ ва намоиши динии бардурӯғ аст. Бо Калом пур шудан бояд шиори мо бошад. Мутаассифона, ман мушоҳида кардам, ки бисёре аз мӯъминон барои донистани Калом таваҷҷӯҳ намекунанд. Вақте мепурсам: «Имрӯз аз Китоби Муқаддас чӣ хондаед?», аксар вақт ҷавоб нишон медиҳад, ки онҳо Каломро бо чизҳои дигар иваз мекунанд.
Каломи Масеҳ – Китоби Муқаддас ҳамеша Исои Масеҳи Худовандро бузург мекунад. Вақте ки мо дар Каломи Худо «иқомат мекунем», мо худро дар хона эҳсос мекунем. Донистани Каломи Худо ибодати моро ғанӣ мегардонад, то мо шукрона кунем ва иродаи Худоро ҷӯем. Бисёр солҳо пеш як мӯъмини содиқ ба ман чунин навишта буд: «Ин китоб туро аз гуноҳ нигоҳ медорад, вале агар онро нодида бигирӣ, ҳаётро аз даст медиҳӣ.» Ин суханони абадии Худо ва чашмаи ҳаёт мебошанд.
3:17 – Дар ҳама чиз шукр гӯед
Бо миннатдории доимӣ Масеҳро инъикос кунед. Мо барои он зиндагӣ мекунем, ки Масеҳро инъикос намоем, ва ин матн ба иҷрои ҳама корҳо ба исми Ӯ ишора мекунад. Ӯ ба мо имконият медиҳад, ки дар ҳама ҳолат миннатдор бошем.
“Маркази зиндагии масеҳӣ ибодати шукрона аст, ки ба “ҳар коре, ки мо мекунем” таъсир мерасонад. Азбаски “ҳама чиз” ба воситаи Масеҳ офарида шудааст ва инчунин ба воситаи Ӯ фидия дода шудааст, масеҳиён метавонанд ҳар кореро, ки мекунанд — хоҳ кори дастӣ, фаъолияти сиёсӣ, тарбияи оила, навиштани китоб, теннисбозӣ ва ғайра — ба номи Ӯ ва бо миннатдорӣ анҷом диҳанд.” ((N. T. Wright, Colossians and Philemon: An Introduction and Commentary, vol. 12, Tyndale New Testament Commentaries (Downers Grove, IL: InterVarsity Press, 1986), 149–150.))
Аз ҷадвали зер мо мебинем, ки шукргузорӣ дар ин порча чанд маротиба такрор мешавад. Матн аҳамияти шукргузорӣ карданро се маротиба ёдоварӣ мекунад ва нишон медиҳад, ки чӣ тавр мо бояд шукр гӯем.
Худовандо, маро пур кун ва бо Каломи Худ роҳнамоӣ намо. Ман ӯҳдадор мешавам, ки онро мутолиа кунам, омӯзам ва дар ҳаёти худ татбиқ намоям.
[i] Кёртис Вон, “Қӯлассиён,” дар The Expositor’s Bible Commentary: Ephesians through Philemon, таҳти таҳрири Фрэнк Э. Гэбелайн, ҷилди 11 (Гранд Рэпидс, МИ: Zondervan Publishing House, 1981), саҳ. 206.
[ii] Сарчашма: «Тафсири Навиштаи Муқаддас барои масеҳиён» (Believer’s Bible Commentary – New Testament, William MacDonald, 1989, саҳ. 1039).