Шаҳодат додани корҳои чӯбӣ
- Шаҳодат додани корҳои чӯбӣ
Дар Осиёи Миёна рассомон ва устодони зиёде дорем, ки бо чӯб кор карданро хуб медонанд. Дар Инҷили Марқӯс (6:3) мо мебинем, ки Исо ҳамчун дуредгар таълим гирифтааст.
Марқӯс 6:1–6
1 Аз он ҷо баромада, ба зодгоҳи Худ омад, ва шогирдонаш аз ақиби Ӯ омаданд. 2 Чун рӯзи шанбе расид, дар куништ ба таълим додан оғоз намуд, ва бисьёр шунавандагон дар ҳайрат монда, мегуфтанд: «Аз куҷост дар Ӯ ин чизҳо? Чӣ ҳикматест, ки ба Ӯ ато шудааст, ки чунин мӯъҷизот аз дасти Ӯ содир
мегардад? 3 Оё ин ҳамон наҷҷор нест, ки писари Марьям ва бародари Яъкуб, Йӯсе, Яҳудо ва Шимъӯн аст? Оё хоҳарони Ӯ ин ҷо дар байни мо намебошанд?» Ва дар ҳаққи Ӯ ба васваса меафтоданд. 4 Лекин Исо ба онҳо гуфт: «Пайғамбар беқадр набошад, ҷуз дар зодгоҳи худ ва дар байни хешовандон ва дар хонаи худ». 5 Ва дар он ҷо ҳеҷ мӯъҷиза нишон дода натавонист, ҷуз он ки дастҳояшро бар чанд беморе ниҳода, онҳоро шифо
дод. 6 Ва аз беимонии онҳо дар ҳайрат афтод. Дар деҳоти он музофот гашта, таълим медод.
Аввалан, мо мебинем, ки Исо ҳаёти муқаррарӣ дошт, зеро ӯ касб омӯхта буд ва дар доираи оила ба воя расидааст. Вақте ки Ӯ дар ҷамъомади маҳаллӣ сухан мегӯяд, мардум мепурсанд: «Чӣ тавр ин дуредгар дар бораи Каломи Худо сухан мегӯяд?» Тарбияи Ӯ тибқи усулҳои анъанавии онҳо набуд ва бинобар ин, ба таълимоти Ӯ мухолифат мекарданд.
Раббиёни яҳудӣ аксар вақт як касб ё ҳунареро медонистанд, ки бо даст кор карданро талаб мекард. Дар ин ҷо калимаи «дуредгар» маънои умумии «кор бо даст» -ро дар бар мегирад. Эҳтимолан Исо бо чӯб кор мекард, аммо шояд кори сангтарошӣ ё сохтмони хонаҳоро низ дар бар мегирифт.
Сипас, биёед ба оилае назар афканем, ки Исо дар он ба воя расидааст. Худо Марямро ҳангоми бокира буданаш барои таваллуди мӯъҷизавӣ интихоб намуд (Луқо 1:35), ва тавре ки дар Инҷили Матто омадааст, Юсуф ва Марям то таваллуди Исо робитаи ҷинсӣ надоштанд (Матто 1:25). Дар асоси бародарону хоҳарони зиёде, ки дар ин порча номбар шудаанд, мо мебинем, ки онҳо пас аз таваллуди Исо ба дунё омадаанд. Рӯйхати зикршуда нишон медиҳад, ки Исо аввалин фарзанд буд.
Саволе, ки «Оё Исо дуредгар нест? Ва писари Марям?» ба таври таҳқиромез дода шудааст. Онҳо таърихи Ӯро камтар арзишнок мешумориданд. Ғайр аз ин, номи Марямро зикр мекунанд, дар ҳоле ки яҳудиён одатан шахсро бо номи падар ишора мекарданд. Аз ин сабаб, Исо ёдовар мешавад, ки пайғамбар дар зодгоҳаш эҳтиром намеёбад.
Дар ин порча Исо ба таври ғайримустақим худро пайғамбар меномад. Аксар вақт мешунавем, ки баъзе имондорон мегӯянд, Исо пайғамбар набуд, то бо андешаҳои динҳои дигар ихтилофе пеш наояд. Бо вуҷуди ин, Исо беш аз як пайғамбар буд — вале Ӯ инчунин пайғамбар буд. Мо аз хондани Каломи Худо медонем, ки Ӯ Писари Одам, Писари Худо, Подшоҳ ва Худованди Масеҳ аст.
Мо танҳо ба он фикра кифоя намекунем, ки Исо танҳо пайғамбар буд. Ӯ пешгӯӣ мекард, аммо Ӯ бештар аз пайғамбар буд — ва на танҳо дуредгар.
Худовандо, мо ба Ту шукр мегӯем, ки Исоро ба ҷаҳон фиристодӣ. Мо ҳаёти Ӯро мебинем, ки чӣ гуна бо мо дар иртибот буд. Мо суханонашро мешунавем ва мӯъҷизаҳояшро мебинем — ва он ҳама ба мо нишон медиҳад, ки Ӯ дар ҳақиқат кист.
Дарахти ҳаёт
Тарҳи чӯби тоҷикӣ дар Чайханаи Роҳат дарахти ҳаётро дар дохили чӯб нишон медиҳад. Тасвир ҳаёт, фаровонӣ ва афзоишро нишон медиҳад. Чӣ тавр мо метавонем ҳаётро аз сар гузаронем ва ҳадафи зиндагӣ чист? Вақте ки Одаму Ҳавво дар боғ буданд, онҳо дарахте доштанд, ки дар миёнаи боғ ҷойгир буд.
Ҳастӣ 2: 8-9 мегӯяд, “Ва Худованд Худо боғе дар Адан ба тарафи машриқ шинонд; ва он одамро, ки сиришта буд, дар он ҷо гузошт. 9 Ва Худованд Худо ҳар гуна дарахти хушнамуд ва хушхӯрро, ва дарахти ҳаётро дар васати боғ, ва дарахти маърифати неку бадро аз замин рӯёнид.”
Воқеъ дар маркази боғ манбаи ҳаёт буд, на инсоният. Ин дарахт дар баробари дарахти маърифати некиву бадӣ зиндагӣ ва интихоби онҳоро дар маркази худ қарор додааст. Се бор дарахти ҳаёт зикр шудааст (2:9, 3:22 ва 3:24) ва ин дарахт ҳаёт бахшид. Пас аз он ки гуноҳ ба ҷаҳон ворид шуд, инсоният аз он ҷудо шуд. Ин манбаи ҳаёти рӯҳонӣ гум шуд ва ҷудоиро барои нишон додани ниёзи мо ба Ӯ истифода бурд.
Тарҳрезии дарахти ҳаёт дар чӯб ба мо орзуи ҳадафи ҳаёт ва ҷустуҷӯи ҷовидонаро нишон медиҳад. Мисли Масалҳо 13:12, ки мегӯяд, “Умедвории дуру дароз дилро бемор мекунад, вале муроде ки ҳосил шуда бошад, дарахти ҳаёт аст.” Ки Худо дар мо ташнагӣ меофарад ва агар мо ӯро пайдо кунем ё ба Ӯ иҷозат диҳем, ки моро пайдо кунад, мо метавонем боз як намуди дарахти ҳаётро лаззат барем.
Барои аҷдодони мо дар боғ ба онҳо умри зиёд дода шудааст, аммо онҳо интихоби худро доштанд. Барои мо имрӯз, оё мо Худои Ҳайро меҷӯем, ки ҳаёти фаровон медиҳад ё мо кӯшиш мекунем, ки бо аъмоли худхоҳонаи худ қабул шавем? Худои Ҳай имрӯз ҳаётро пешкаш мекунад, вақте ки мо ба Ӯ бо тарзи пешниҳоди Ӯ меоем. Вақте ки Одаму Ҳавво гуноҳ карданд, онҳо натавонистанд бо аъмоли худ худро пинҳон кунанд, балки маҷбур шуданд қурбонии Худоро қабул кунанд, то гуноҳҳои худро пӯшонанд. Ҳастӣ 3:21-24 мегӯяд, 21 Ва Худованд Худо барои Одам ва зани ӯ либос аз пӯст сохт ва онҳоро пӯшонид. 22 Ва Худованд Худо гуфт: «Инак, Одам мисли яке аз Мо орифи неку бад гардидааст; ва акнун мабодо дасти худро дароз кунад, ва аз дарахти ҳаёт низ гирифта хӯрад, ва то абад зинда монад». 23 Ва Худованд Худо ӯро аз боғи Адан берун кард, то ки заминро, ки аз он гирифта шудааст, кор кунад. 24 Ва Одамро бадар ронд, ва ба тарафи шарқии боғи Адан каррубиёнро, ва шамшери оташбори чархзанандаро гузошт, то ки роҳи дарахти ҳаётро нигаҳбонӣ кунанд.
Худо либоси қурбониро медиҳад, аммо Одаму Ҳавво низ бо оқибатҳои гуноҳашон рӯ ба рӯ шуданд. Шумо чӣ гуна ризқи Худоро ёфтаед?
Худовандо, имрӯз мо дарахти ҳаётро дар ту сарчашмаи ҳаёт мебинем. Метавонед ба мо нишон диҳед, ки чӣ тавр Масеҳ сарчашмаи ҳаёт аст?