Ваҳй 5 – Кӣ сазовор аст?
- Забур 15 — Худо паноҳгоҳи ман аст
- Қурбонӣ дар нақшаи наҷоти Худо
- Қурбониҳои Қобил ва Ҳобил — Ҳастӣ 4:1–16
- Қурбониҳои Нӯҳ — Ҳастӣ 6 ва 7
- Ҳастӣ 15 – Аҳди Худо бо Иброҳим
- Қурбонии Иброҳим – Ҳастӣ 22
- Пайваст кардани аҳд бо қурбонӣ — Ибодат 17:11
- Юҳанно 1:29–34 – Исо Барраи пешгӯишудаи Худо
- Китоби Ибриён 9:1-10 — Рамзи қурбониҳои Мусо
- Ибриён 9:20–28 — Муҳимияти қурбонии хун
- Ибриён 10:1–10 – Мукаммалӣ дар марги Масеҳ
- Ибриён 10:19–25 – Роҳи нави зиндагӣ кушод
- 2 Қӯринтиён 5:14–21 – Кафорати ивазкунанда
- Ваҳй 5 – Кӣ сазовор аст?
1 Ва дар дасти рости Нишинандаи тахт китобе дидам, ки аз дарун ва аз берун навишта ва бо ҳафт мӯҳр баста шуда буд. 2 Ва фариштаи қавие дидам, ки бо овози баланд нидо мекунад: «Кист сазовори он ки ин китобро воз кунад ва мӯҳрҳои онро бардорад?»
3 Ва ҳеҷ кас на дар осмон, на бар замин, на дар зери замин натавонист он китобро воз кунад ва ба он назар андозад. 4 Ва ман бисьёр гиристам дар бораи он ки ҳеҷ каси сазоворе ёфт нашуд, ки он китобро воз карда хонад ё лоақал ба он назар андозад.
Ваҳй 5 манзараи осмониро тасвир мекунад. Китоб воқеаҳои ояндаро ошкор месозад, аммо инчунин диққатро ба ибодати Худо равона мекунад. Саволро фариштае медиҳад: Кӣ сазовори кушодани китоби мӯҳршуда аст?
Китоб бо ҳафт мӯҳр баста шудааст ва танҳо шахси арзанда метавонад онро кушояд. Он мисли ҳуҷҷатест, ки муносибати байни Худо ва инсониятро нишон медиҳад. Кӣ метавонад чунин ҳуҷҷати муҳимро боз намояд? Юҳанно ба он менигарад ва гиря мекунад, зеро ҳеҷ кас сазовор нест, ки китобро кушояд. Аммо фаришта ӯро ба маркази саҳни осмонӣ ишора мекунад. Баррае истодааст.
Баррае, ки гӯё пештар кушта шуда бошад, истодааст, ва пирони осмон ба Ӯ саҷда мекунанд (5:6–8). Барра мисли рӯҳи ҳафтқабатаи Худо ҳафт чашм дорад ва Ӯ китобро аз дасти Нишинандаи тахт мегирад. Баъдан пирони осмонӣ месароянд (5:9–10).
5 Ва яке аз он пирон ба ман гуфт: «Гирья накун; инак, шере аз сибти Яҳудо, ки решаи Довуд аст, ғолиб омад, то китобро воз кунад ва ҳафт мӯҳри онро бардорад». 6 Ва назар андохтам, ва инак, дар миёнаи тахт ва он чор ҳайвон ва дар миёнаи он пирон Баррае, мисли забҳшуда, истодааст ва ҳафт шох ва ҳафт чашм дорад, ки онҳо ҳафт рӯҳи Худо ҳастанд, ки ба тамоми замин фиристода шудаанд. 7 Ва Ӯ омада, китобро аз дасти рости Нишинандаи тахт гирифт. (5:5-7 KM99)
Ин манзара маъноҳои амиқ ва зиёдеро дар бар мегирад, аммо андешаи асосӣ дар он аст, ки барраи маслубшуда сазовори гирифтани китоб аст, зеро Ӯ барои наҷоти инсоният қурбонӣ шудааст. Доираи дукукдо тамоми миллатдо ва халддои дуньёро дарбар мегиранд. Ин иҷроиши он аст, ки «Худо ҷаҳонро чунон дӯст дошт, ки Писари Ягонаи Худро дод» (Юҳанно 3:16).
Исо — шер аз қабилаи Яҳудо, Подшоҳи халқҳост. Дар Ваҳй 5:5 Ӯ шер номида мешавад, ки ғалабаро нишон медиҳад ва бо хонадони Довуд пайванд дорад. Аммо вақте Юҳанно менигарад, на шер, балки барраро мебинад. Барра хоксор ва нотавон ба назар мерасад. Аммо ҳамин Барра қурбонӣ шуд, то ки моро озод кунад. Дар ин китоб Исо 28 маротиба «Барра» номида мешавад.
Дар ин саҳна Исо ҷавоби комили кафораи инсоният аст. Ӯ иродаи Худоро ба иҷро расонд — бо чашмҳо ва шохҳои худ, ки рақами ҳафтро доранд (5:6), нишонаи комилӣ ва қудрати рӯҳонӣ. Пас Ӯ сазовори ҳамду сано гардид, зеро барои инсоният наҷот овард.
На танҳо шахсияти Исо (5:6), балки амалҳои Ӯ дар суханони 5:8–10 равшан мегарданд…
8 Ва ҳангоме ки Ӯ китобро гирифт, он чор ҳайвон ва бисту чор пир пеши Барра афтоданд, дар ҳолате ки ҳар яке барбатҳо ва косаҳои тиллои пур аз бухур дошт, ки онҳо дуоҳои муқаддасон ҳастанд; 9 Ва суруди наве хонда, мегӯянд: «Ту сазовори он ҳастӣ, ки китобро воз кунӣ ва мӯҳрҳоро аз он бардорӣ; зеро ки Ту забҳ шудӣ ва бо Хуни Худ моро барои Худо аз ҳар сибт ва забон ва қавм ва қабила харидӣ, 10 Ва моро подшоҳон ва коҳинони Худои мо гардондӣ; ва мо бар замин салтанат хоҳем ронд». (5:8-10 KM99)
Суруди ҳамду сано дар осмон идома меёбад — тасаввур кунед, чӣ гуна тамоми осмон ҳамсадо месароянд… (Ваҳй 5:11–14)…
11 Ва дидам, ва овози фариштагони бисьёрро шунидам, ки гирдогирди тахт ва он ҳайвонҳо ва пирон буданд, ва шумораи онҳо беварҳо-бевар ва ҳазорҳо-ҳазор буд, 12 Ки бо овози баланд мегуфтанд:
«Барраи забҳшуда сазовори он аст, ки қудрат, ва сарват, ва ҳикмат, ва қувват, ва шавкат, ва ҷалол, ва баракат биёбад».
13 Ва ҳар офаридае ки дар осмон, ва бар замин, ва дар зери замин, ва дар баҳр аст, ва ҳар он чи дар онҳост, шунидам, ки мегуфт:
«Нишинандаи тахт ва Барраро баракат ва шавкат ва ҷалол ва салтанат бод то абад». 14 Ва он чор ҳайвон гуфтанд: «Омин». Ва он бисту чор пир афтода, ба Ӯ, ки то абад Зинда аст, саҷда карданд.
Ин суханон иҷрои нақшаи абадии наҷоти Худоро нишон медиҳанд. Аз замони Одам то Иброҳим ва Мусо, зарурати қурбонӣ маълум буд. Ва акнун, қурбонии охирин дар Масеҳ анҷом ёфт — нақшаи осмонӣ ба анҷом расид. Ҳоло танҳо як чиз мемонад: ҳамду сано гуфтан. Ва маркази тамоми осмон — ин Барраест, ки барои наҷоти ҳар яки мо қурбонӣ шуд.
Дӯстони азиз, ба Худованд Исо назар кунед — Ӯ Наҷотдиҳандаи шумост. Ӯ ба ҷаҳон омад ва бо муҳаббат қурбонӣ шуд, то гуноҳҳои шуморо бибахшад. Дили худро барои муҳаббат и Худо боз кунед ва дар дуо Масеҳро пазируфтед.