Рӯза ва Боигарӣ

Рӯза як навъ парҳез аст. Исо борҳо дар бораи рӯзадорӣ сӯҳбат мекард ва баъд аз чанд боб қайд мекунад, ки пайравонаш рӯза хоҳанд гирифт (Матто 9:14–38).

Дар ин боб Исо зоҳириро бо ботин муқоиса мекунад. Ӯ тавассути додани садақа, дуо ва рӯзадорӣ нишон медиҳад, ки ду роҳ вуҷуд дорад: роҳи дуруст ва роҳи нодуруст. Ҷаҳони рӯҳонӣ ба ангезаҳо ва орзуҳои қалби мо вобаста аст. Агар амалҳои рӯҳонӣ барои ҷалби диққати ҷомеа анҷом дода шаванд — ин нодуруст аст. Аммо рӯзае, ки аз самимият ва бо мақсади писанд омадани Худо гирифта мешавад — дуруст аст.

Рӯза барои мӯъминон мисли садақа додан ва дуо кардан аст. Мо саховатмандона медиҳем ва пайваста дуо мегӯем. Ҳамаи ин шаклҳои ибодат дар равобити мо бо Исо мебошанд. Мо рӯза мегирем ё ҳангоми зарурат, ё барои наздик шудан ба Худо. Ин кори намоишӣ нест — баръакс, вақте рӯза мегирем, бояд дигарон пай набаранд. Мо бояд мисли рӯзҳои оддӣ либосҳои зебо пӯшем ва худро тоза нигоҳ дорем.

Агар касе аз ман пурсад: «Кай бояд рӯза дошт?» — ман мепурсам: «Кай бо Худо сӯҳбат мекунӣ?» Онҳо ҷавоб медиҳанд: ё ҳангоми зарурат, ё пайваста. Ба ҳамин тарз, мо низ рӯза мегирем.

Барои равшанӣ, рӯза дар Китоби Муқаддас ду навъ аст:

 1. Рӯзаи комил – на хӯроку на моеъ (мисли рӯзаи Эстер).

 2. Рӯзаи муқаррарӣ – парҳез аз хӯрок, аммо истеъмоли моеъ иҷозат дода мешавад.

Дар Матто 4:1–11, Исо рӯза дошт ва мегӯяд, ки Ӯ гурусна шуд ва Иблис Ӯро бо нон озмуд. Ин ишора мекунад, ки Исо рӯзаи муқаррарӣ дошт.

Дониёл низ аз баъзе хӯрокҳо худдорӣ кард, аммо Навиштаҳо рӯза будани онро возеҳ намегӯянд. Ҳар се ҳолат – рӯзаи комил, муқаррарӣ ва парҳези Дониёл – намудҳои парҳезанд, аммо рӯза ҳамчун ибодат танҳо бо худдорӣ аз ғизо маъно дорад. Рӯза на танҳо як навъ парҳез аст ва на ҳам мувофиқати иҷтимоӣ. Он вақте барои тамаркуз ба Худованд аст, ки мо бо ғам, изтироб ё мушкилот рӯ ба рӯ мешавем.

Рӯза бе дуо — танҳо як парҳез аст.

Мо на ҳангоми садақа додан ва на ҳангоми рӯза гирифтан, набояд инро таблиғ кунем. Ҳадаф — сӯҳбати самимӣ бо Худост, на ҷалби таваҷҷуҳи одамон. Мо ба назди Ӯ дар ниҳон меоем ва амалҳои худро намоиш намедиҳем.

Худовандо! Бигзор ман кӯшиш накунам, ки рӯҳониятамро ба дигарон ҳамчун воситаи намоиш нишон диҳам. Шояд онҳо маро бубинанд, аммо ман мехоҳам, ки онҳо нури туро дар ман бубинанд.

Дар куҷост ганҷи дили ту? Матто 6:19-24

Идеяи захира кардани сарват нишон медиҳад, ки одам чӣ гуна маънавиро аз моддӣ ҷудо мекунад. Исо мехоҳад, ки мо дарк кунем: ҳама чиз дар ҳаёти мо бо рӯҳоният робита дорад. Муносибати мо бо мавод аз рӯйи рафтор ва муносибати мо бо онҳо аён мегардад.

Фарисиён дини худро барои пулкоркунӣ истифода мебурданд ва мекӯшиданд, ки сарвати бештар ба даст оваранд. Аммо дар Масеҳ мо пулу дороии худро ба Ӯ месупорем. Мо манфиати шахсиро намеҷӯем, балки талош мекунем, он чиро ки Худо додааст, барои баракати дигарон истифода барем. Савол ин аст: дили мо куҷост? Оё мо бештар фикр мекунем, ки чӣ гуна пуламонро нигоҳ дорем, ё чӣ гуна онро бахшем?

Доштани чизҳо хато нест. Аммо агар ин чизҳо тарзи зиндагии моро назорат кунанд — он гоҳ ин роҳи дуруст нест. Масеҳ мехоҳад, ки хоҳишҳо ва майлҳои моро Ӯ назорат кунад. Пас, чӣ гуна мо метавонем дороии худро ба воситаи Масеҳ, ки Парвардигори мост, истифода барем?

Майдони молу мулк дили моро ба худ мекашад. Пас, мо бештар дар бораи чӣ фикр мекунем? Чашм нури бадан аст. Ақли мо куҷост? Оё мо бештар роҳи ба даст овардани чизҳоро меҷӯем, ё роҳҳои рушд дар рӯҳониро? Ниҳоят, мо бояд аз худ бипурсем: фикри мо дар куҷост? Мо ғуломи чӣ шудаем? Оё чизҳое, ки дорем, моро идора мекунанд ва монеа мешаванд, ки озодона ба Худо хизмат кунем?

Қадам гузоштан ба имон, барои бисёре аз имондорон, қадами охирин аст — дар ҳоле ки харидани версияи навтари телефон метавонад қадами аввалин гардад. Пас, дили мо куҷост? Ақли мо куҷост? Ва моро чӣ идора мекунад?

Бигзор Худованд бар дилҳо, ақлҳо ва хоҳишҳои мо ҳукмрон бошад.

Ин порча нишон медиҳад, ки чӣ чиз ҳаёт ва қарорҳои моро раҳнамоӣ мекунад. Оё мо тайёрем бигузорем, ки дурнамои осмонӣ ва рафтори рӯҳонӣ роҳи моро муайян кунанд? Имрӯз биёед бубинем, ки чӣ гуна метавонем дар Масеҳ рушд ёбем ва Малакути Ӯро болотар аз ҳама чизи дигар ҷӯем.

Мо моддиро як сӯ мегузорем ва рӯҳониро меҷӯем. Ин метавонад маънои саховатмандӣ дошта бошад, то дигарон хушхабарро бишнаванд. Ман бисёр фикр мекунам, ки чӣ гуна пуламро сарф кунам, то имкон дошта бошам дар бораи Исо қисса кунам. Пас, биёед имрӯз пулро воситае созем, ки ба шинохти Исои Масеҳ мусоидат кунад.

Эй Худо, ба Ту эълон мекунам, ки Ту Парвардигори ман ҳастӣ — бар молу мулки ман. Ман мехоҳам, ки Ту дилу фикрҳои маро роҳнамоӣ кунӣ. Ба ман фаҳмиш бидеҳ, ки чӣ гуна неъматҳои моддие, ки ба ман додаӣ, оқилона истифода барам, то бо онҳо дигаронро баракат диҳам. Бигзор Ту ба ман имконият диҳӣ, ки дар Ту рушд ёбам.