Забур 27 — Худованд паноҳгоҳи амни ман аст.
- Забур 1 – Хушбахтии одилон ва ҳалокати шарирон
- Забур 2 – Подшоҳе, ки ман дар он паноҳ мебарам.
- Забур 3 – Умед бастан ба мадади Худо
- Забур 4 – Дуои шоми Довуд
- Забур 5 – Дуои субҳи Довуд
- Забур 6 – Барои рӯҳи даҳшатбор дуо кунед
- Забур 7 – Ба Ту паноҳ мебарам
- Забур 8 – Шаъну шарафи инсоният
- Забур 9 – Суруди пурсурури Довуд
- Забур 10 – Худованд асоси одил аст
- Забур 11 – Каломи Худо рост аст
- Забур 12 – Тарс ва эътимод
- Забур 13 & 14 – Мулоҳиза оиди таронаҳои 13 ва 14
- Забур 15 & 16 — Худо паноҳгоҳи ман аст
- Забур 17 – Шукр кунед – Худо наҷот медиҳад
- Каломи Худо – Забур 18
- Худо Подшоҳ аст – Забур 19 & 20
- Забур 21:1-19 – Азоби Масеҳ
- Забур 22 – Чӯпони ман
- Забур 23 – Кӣ метавонад ба Худо наздик шавад?
- Забур 24 – Роҳи Худо ё роҳи хиҷил
- Забур 25 – Беайбии маро санҷед
- Забур 26 – Худованд нури ман
- Забур 27 — Худованд паноҳгоҳи амни ман аст.
- Забур 28 — Овози Худованд
- Забур 29 – Наҷот: ҳаёт дар Худост
- Забур 30 — Умедворони Худованд хиҷил намешаванд
- Забур 61- Умеди мо дар Худованд аст
- Забур 62 – Нони Ҳаррӯза
- Забур 63
- Забур 64
Ҳангоми хондани ин таронаи Забур, даъвати наздик шудан ба Худо муҳими асосӣ мегардад. Худо қувваи наздики муҳофизаткунанда аст ва намегузорад, ки мо мисли шарирон аз Ӯ дур шавем. Мӯъмин корҳои Худоро қадр мекунад ва онҳоро нодида намегирад. Худо сипарест, ки моро аз ташвишу мусибатҳои зиндагӣ муҳофизат мекунад.
Худо мисли сангест, ки касро аз душманон нигоҳ медорад. Ӯ моро аз хатар эмин нигоҳ медорад. Санг — ҷои амн ва устувор аст, ки ҳаракат намекунад ва муҳофизат мекунад. Ин аз тирҳои ҷанг муҳофизат мекунад ва метавонад касеро аз фош шудан пинҳон созад. Санг бисёр вақт дар ҷойҳои баланд, монанди доманаи кӯҳ ҷойгир аст ва ба касе, ки онро паноҳгоҳ месозад, бартарӣ медиҳад.
Баъзан мо хавотир мешавем, ки гӯё Худо дуоҳои моро намешунавад. Чунин менамояд, ки Ӯ хомӯш аст (27:2). “Овози зориҳои маро бишнав, вақте ки сӯи Ту истиғоса мебарам ва дастҳои худро сӯи ҳарами муқаддаси Ту мебардорам.” Аммо дуои ростин метавонад маънои интизорӣ ба Худовандро дошта бошад. Интизор шудан яке аз душвортарин озмоишҳост — вақте ки Худо моро даъват мекунад, ки сабр намоем ва ба Ӯ таваккал кунем.
Умед ба Худо
Интизорӣ Забурро бо умед анҷом медиҳад, зеро гуфта шудааст: 26:14 — Ба Худованд умедвор бош, сабр намо, ва дилат қавӣ хоҳад шуд; ба Худованд умедвор бош.
Чӣ тавр бояд интизор шавем? Оё мо кӯшиш мекунем, ки бо қобилиятҳои худ амал кунем? Ё ба чизҳои дунёвӣ ва хурофотӣ такя мекунем? Худо моро ба ҷои интизорӣ меорад, то ки таваккал карданро биомӯзем. Вақте ки мо ба Ӯ бовар мекунем ва интизор мешавем, озмоишҳо моро парвариш медиҳанд.
Суханони Забур 26:7–8 нишон медиҳанд, ки чӣ гуна бояд интизор шуд: мо дуо мекунем ва аз Худо шод мешавем. Мо барои вақти интизорӣ шукр мегуем, зеро медонем, ки Худо моро мешунавад ва дуоҳои моро ба вақти худ иҷобат хоҳад кард. “7 Худовандо! Маро, ки бо овози худ мехонам, бишнав, ва ба ман марҳамат намо ва маро иҷобат бикун. 8 Дилам аз ҷониби Ту мегӯяд: «Ҷӯёи рӯи Ман бошед» ва ман, эй Худованд, ҷӯёи рӯи Ту хоҳам буд.”
Ваъдаи баракат
Забур бо ваъдаи баракат ва чӯпонигарии Худо анҷом меёбад. Ӯ дар бораи халқи худ ғамхорӣ мекунад ва мероси рӯҳонии моро нигоҳ медорад. Мерос — он чизест, ки Худо дар ҳаёти мо ба вуҷуд меорад (27:9). Мо ҳамчун моликияти махсуси Ӯ ба Худо тааллуқ дорем. Ӯ моро истифода мебарад, вале мо маркази фаъолият нестем. Ин тарона нишон медиҳад, ки Худо мехоҳад дар ҳар яки мо меросе рӯҳонӣ боқӣ гузорад. Бигзор Ӯ дар шумо амал кунад, вақте ки шумо Ӯро интизор мешавед.
Ояти охир ба мо нишон медиҳад, ки Худои мо чӣ гуна чӯпон аст. Дар порча гуфта мешавад, ки чӯпон моро боло мебардорад — маънояш он аст, ки Ӯ моро дар замонҳои душвор мегузаронад, наҷот медиҳад, баракат мебахшад ва чун чӯпони ҳалим ба чарогоҳҳои сабз мебарад. Вақте ки мо хеле заиф мешавем ва идома дода наметавонем, Ӯ худ моро мебарад.
Худовандо, вақте ки ман интизори Ту ҳастам, бигзор ҳузури Ту маро муҳофизат кунад ва роҳнамоӣ намояд. Ман мунтазири онам, ки умри маро барои ҷалоли худ ба мероси рӯҳонӣ табдил диҳӣ.