Китобҳои паёмбарон

Рӯзи Худованд – Ин рӯз на як воқеаи муқаррарии таърихӣ, балки лаҳзаест, ки Худо шахсан вориди амал мешавад, то бадиро

Закариё 11 бо тасвири равшани харобшавӣ оғоз меёбад: арҳо, сарвиҳо ва дубҳо — ифтихори Лубнон ва Бошон — нобуд ва

Дар охири боби 9 ва аввали боби 10 мо мебинем, ки Яҳува ҳамчун Ҷанговари илоҳӣ, ки ғалаба меорад, ва Худованди

Закарё 9 бо рӯъёи пурқудрат дар бораи ҳокимияти умумии Худо бар тамоми халқҳо оғоз меёбад. Пайғамбар шаҳрҳои бузурги ҷаҳони таҳти

Закариё 8 муҳаббати амиқ ва садоқати Худоро нисбат ба халқаш нишон медиҳад. Пас аз солҳои асирӣ ва доварӣ, Худованд ваъда

Боби 6:1-8 – Форс дар оромӣ   Дар рӯъё ҳаштум рӯъёи аввалро инъикос мекунад (1:7-17), ки савораҳо барои посбонии замин

Дар рӯъёи китоби парвозкунанда, ки дар Закарё 5:1–4 зикр шудааст, фармони подшоҳии илоҳӣ — худи ҳукми Худо — таҷассум меёбад.

Рӯъёи панҷум -Чароғдон ва ду дарахти зайтун рамзҳои халқи яҳудӣ мебошанд. Барои фаҳмидани ин боб, мо бояд ба сохтори он

Агар Саркоҳин, ҳамчун роҳбари Исроил, рад карда шавад, пас Ерусалим низ метавонад барканор гардад. Еҳушаъ, Саркоҳин, дар назди фариштаи Худованд

Закарё 2:1–9 Нигоҳи Закарё аз мушоҳида ба итминони илоҳӣ мегузарад: ӯ мардеро мебинад, ки Ерусалимро чен мекунад — ин рамзи