Омӯзиши китоби Закариё

Рӯзи Худованд – Ин рӯз на як воқеаи муқаррарии таърихӣ, балки лаҳзаест, ки Худо шахсан вориди амал мешавад, то бадиро

Закарё 13 бо яке аз тасвирҳои умедбахши тамоми пешгӯиҳо оғоз мешавад — чашмае, ки Худо Худ муҷассам мекунад. Ин чоҳ

Ҳимоятгари мост – Закариё ин сухани охирини худро бо баланд кардани нигоҳ ба Офаридгори осмону замин оғоз мекунад — ба

Закариё 11 бо тасвири равшани харобшавӣ оғоз меёбад: арҳо, сарвиҳо ва дубҳо — ифтихори Лубнон ва Бошон — нобуд ва

Дар охири боби 9 ва аввали боби 10 мо мебинем, ки Яҳува ҳамчун Ҷанговари илоҳӣ, ки ғалаба меорад, ва Худованди

Закарё 9 бо рӯъёи пурқудрат дар бораи ҳокимияти умумии Худо бар тамоми халқҳо оғоз меёбад. Пайғамбар шаҳрҳои бузурги ҷаҳони таҳти

Закариё 8 муҳаббати амиқ ва садоқати Худоро нисбат ба халқаш нишон медиҳад. Пас аз солҳои асирӣ ва доварӣ, Худованд ваъда

Муқаррар кардани саҳна – Закариё 7 дар соли чоруми подшоҳи Дориюш (518 пеш аз милод), дар замони сулҳи сиёсӣ ва

Боби 6:1-8 – Форс дар оромӣ   Дар рӯъё ҳаштум рӯъёи аввалро инъикос мекунад (1:7-17), ки савораҳо барои посбонии замин

Дар рӯъёи китоби парвозкунанда, ки дар Закарё 5:1–4 зикр шудааст, фармони подшоҳии илоҳӣ — худи ҳукми Худо — таҷассум меёбад.