Archives

Тасаввур кунед, ки шумо ва оилаатон навакак аз Бобил баргаштаед, як ё ду насл пеш аз он ки оилаатон ба

Бозгашт ба сӯи Худо – Тасаввур кунед, ки шумо ва оилаатон навакак аз Бобил баргаштаед, як ё ду насл пеш

Закарё 2:1–9 Нигоҳи Закарё аз мушоҳида ба итминони илоҳӣ мегузарад: ӯ мардеро мебинад, ки Ерусалимро чен мекунад — ин рамзи

Агар Саркоҳин, ҳамчун роҳбари Исроил, рад карда шавад, пас Ерусалим низ метавонад барканор гардад. Еҳушаъ, Саркоҳин, дар назди фариштаи Худованд

Рӯъёи панҷум -Чароғдон ва ду дарахти зайтун рамзҳои халқи яҳудӣ мебошанд. Барои фаҳмидани ин боб, мо бояд ба сохтори он

Дар рӯъёи китоби парвозкунанда, ки дар Закарё 5:1–4 зикр шудааст, фармони подшоҳии илоҳӣ — худи ҳукми Худо — таҷассум меёбад.

Боби 6:1-8 – Форс дар оромӣ   Дар рӯъё ҳаштум рӯъёи аввалро инъикос мекунад (1:7-17), ки савораҳо барои посбонии замин

Муқаррар кардани саҳна – Закариё 7 дар соли чоруми подшоҳи Дориюш (518 пеш аз милод), дар замони сулҳи сиёсӣ ва

Закариё 8 муҳаббати амиқ ва садоқати Худоро нисбат ба халқаш нишон медиҳад. Пас аз солҳои асирӣ ва доварӣ, Худованд ваъда

Закарё 9 бо рӯъёи пурқудрат дар бораи ҳокимияти умумии Худо бар тамоми халқҳо оғоз меёбад. Пайғамбар шаҳрҳои бузурги ҷаҳони таҳти