Библия

Гӯсфандони бе чӯпон ҳамчун гурӯҳ ба хатар саргардон мешаванд. Аммо вақте ки онҳо ба чӯпон пайравӣ мекунанд, аз муҳофизат ва

Худои ман! Худои ман! Чаро маро тарк кардаӣ?Аз наҷотам ва аз суханони фиғонам дур ҳастӣ. (Забур 21:2) Дар суханони ин

Худо Худои меҳрубон аст. Ӯ дар бораи онҳое, ки ба назди Ӯ меоянд, ғамхорӣ мекунад. Ӯ одамонро мефиристад ва чорабиниҳо

Каломи Худованд бори дуюм ба Юнус расид. Худо меҳрубон аст ва ба Юнус имкони дуюм медиҳад. Мисли боби аввал, Худо

Пас аз он ки маллоҳон Юнусро ба баҳр андохтанд, Худованд як моҳии калонро омода кард, то ки ӯро фурӯ барад

Юнус пас аз даъвати Худо гурехт. Худованд бо Юнус, писари Амитай, сухан гуфт. Ин як шарафи бузург аст — шунидани

Китобе дар бораи он ки чӣ гуна мо ба Худо пайравӣ мекунем ва дили мо дар куҷо қарор дорад. Юнус

Забур 19 дуои ҷомеа мебошад, ки дар он халқи Худо пеш аз ҷанг аз Ӯ пирӯзӣ ва муҳофизатро барои подшоҳи

«Осмонҳо ҷалоли Худоро эълон мекунанд,ва фалак аз амали дастҳои Ӯ хабар медиҳад.» (18:2) Пеш аз ҳама, мо ваҳйи махсуси Худоро

Худованд сахраи ман аст, қалъаи ман ва раҳокунандаи ман;Худои ман кӯҳпораи ман аст, ба Ӯ паноҳ мебарам;Ӯ сипари ман аст,