Забур 12 – Тарс ва эътимод
- Забур 1 – Хушбахтии одилон ва ҳалокати шарирон
- Забур 2 – Подшоҳе, ки ман дар он паноҳ мебарам.
- Забур 3 – Умед бастан ба мадади Худо
- Забур 4 – Дуои шоми Довуд
- Забур 5 – Дуои субҳи Довуд
- Забур 6 – Барои рӯҳи даҳшатбор дуо кунед
- Забур 7 – Ба Ту паноҳ мебарам
- Забур 8 – Шаъну шарафи инсоният
- Забур 9 – Суруди пурсурури Довуд
- Забур 10 – Худованд асоси одил аст
- Забур 11 – Каломи Худо рост аст
- Забур 12 – Тарс ва эътимод
- Забур 61- Умеди мо дар Худованд аст
- Забур 62 – Нони Ҳаррӯза
- Забур 63
- Забур 64
- Забур 13 & 14 – Мулоҳиза оиди таронаҳои 13 ва 14
«Валекин ман ба эҳсони Ту таваккал менамоям;
дилам дар наҷоти Ту шодӣ мекунад;
дар шаъни Худованд суруд мехонам,
зеро ки Ӯ ба ман таваҷҷӯҳ намудааст.» (12:6)
Забурнавис бо чор савол оғоз мекунад, ки то кай худро аз ҷониби Худо партофташуда эҳсос мекунад. Ӯ ба ҳузури Худо меояд ва Ӯро бо номи шахсиаш — Яҳува — мехонад. Вай бе монеа меояд ва ба ташвишу изтироби дилаш софдилона савол медиҳад. Оё шумо фикр мекунед, ки метавонед ба Худо ростқавлона муроҷиат кунед? Оё бовар доред, ки Худо шикоят, ташвиш ва тарси шуморо мешунавад? Бале — Худо ғамхор аст ва дарди моро мешунавад. Ӯ аз ҷавобҳои эмотсионалии мо бузургтар аст.
Шояд шумо метарсед, ки бо шахсе дигар эҳсосот ва ростиро мубодила кунед, аммо Худо моро мешунавад ва ҳамеша хоҳад шунид. Ӯ моро чунон дӯст медорад, ки ба мо имконият медиҳад, ки тарс ва нигарониҳои ботинии худро назди Ӯ баён намоем. Нависанда бояд нигарониҳои худро аз сар гузаронад, то ки ба муҳаббат ва наҷоти Худо таваккал кунад. Ӯ ҳатто ба сурудхонӣ ва шодӣ дар Худо меояд, зеро Худо ба Ӯ таваҷҷӯҳ кардааст.
Калиди дуо, пеш аз ҳама, ростқавл будан бо Худо аст, ва баъдан — идома додан. Ӯ дар тарсаш намонд, балки ташвишҳояшро паси сар гузошт, то ки ба некӣ ва муҳаббати Худованд таваккал намояд.
Дар ояти чорум дуо мекунад, ки чашмонаш равшан гарданд. Мо низ ба чунин дуо ниёз дорем — то Худованд чашмони дили моро равшан созад, то ки мо мушкилотро дуруст бубинем ва дарк кунем, ки Ӯ моро бо муҳаббати худ наҷот медиҳад. “Назар афканда, маро иҷобат намо, эй Худованд Худои ман!
Чашмонамро равшан бикун, ки мабодо хоби марг равам;” (12:4)
Худо моро аз торикии мо мебарорад, то ки дар нури Ӯ зиндагӣ кунем. Ӯ қувваи моро барқарор мекунад ва ба мо умеди нав мебахшад, то ки ҳузури Ӯро бубинем ва эҳсос кунем. Мо бо дуо назди Худо меоем, бо хоҳиши дидани роҳҳои Ӯ ва шинохти иродаи Ӯ.
Мо дуо мекунем, то Худо ба тафаккур ва фаҳмиши мо рӯшноӣ андозад. Ӯ моро ҳидоят мекунад ва фаҳмонда медиҳад, ки мо чӣ гуна ба ҳаёт, ба душвориҳо ва ба бузургии Ӯ муносибат намоем.
Худованд чашмони дили моро равшан созад, то ки мо мушкилотро дуруст бубинем ва бидонем, ки Ӯ моро бо муҳаббати худ наҷот медиҳад.