Забур 17 – Шукр кунед – Худо наҷот медиҳад

Мулоҳизаҳо дар бораи Забур

• Забур 1 – Хушбахтии одилон ва ҳалокати шарирон
• Забур 2 – Подшоҳе, ки ман дар он паноҳ мебарам.
• Забур 3 – Умед бастан ба мадади Худо
• Забур 4 – Дуои шоми Довуд
• Забур 5 – Дуои субҳи Довуд
• Забур 6 – Барои рӯҳи даҳшатбор дуо кунед
• Забур 7 – Ба Ту паноҳ мебарам
• Забур 8 – Шаъну шарафи инсоният
• Забур 9 – Суруди пурсурури Довуд
• Забур 10 – Худованд асоси одил аст
• Забур 11 – Каломи Худо рост аст
• Забур 12 – Тарс ва эътимод
• Забур 61- Умеди мо дар Худованд аст
• Забур 62 – Нони Ҳаррӯза
• Забур 63
• Забур 64
• Забур 13 & 14 – Мулоҳиза оиди таронаҳои 13 ва 14
• Забур 15 & 16 — Худо паноҳгоҳи ман аст
• Забур 17 – Шукр кунед – Худо наҷот медиҳад

Худованд сахраи ман аст, қалъаи ман ва раҳокунандаи ман;
Худои ман кӯҳпораи ман аст, ба Ӯ паноҳ мебарам;
Ӯ сипари ман аст, шохи наҷоти ман ва паноҳгоҳи ман. (17:3)

Вой, Худо раҳо мекунад ва сангу қалъаи мост. Ӯ сипари мост ва ба мо ҷойе медиҳад, ки барои бехатарӣ такя кунем. Ояти сеюм ба мо чунин ваъдаҳои бузург медиҳад, ки ҳаёти мо дар он аст, ки ҳар рӯз ба Худо барои муҳофизати Ӯ шукр гӯем. Мо шукрона мекунем ва мегӯем: «Худовандо, мо Туро дӯст медорем, Ту қуввати ман ҳастӣ».

Забур 17:1-20

Мо медонем ва бе шубҳа гуфта метавонем: Худовандро ҳамду сано хоҳам гуфт ва аз душманонам наҷот хоҳам ёфт. (17:4) Мо Худоро барои наҷотҳои ҳаррӯза ва инчунин барои наҷот додани мо аз ҷазои гуноҳ ҳамду сано мегӯем.

Дар оятҳои 5 то 7, ӯ душвориҳои зиёд ва вохӯриҳои наздик бо маргро, ки аз сар гузаронидааст, ба ёд меорад. Ҳарчанд ҳамаи ин чизҳо рӯй доданд, Худо наздик буд ва даъвати ёриашро шунид. Худо дар миёни замонҳои бадтар паноҳгоҳ шуд.

Худо бар замин ҳукмронӣ мекунад ва метавонад моро аз ҳалокати табиӣ наҷот диҳад. Дар қудрати табиии тӯфонҳо ва обҳо мо мебинем, ки Худо чӣ қадар бузург аст (17:8-14).

Худованд аз осмон раъд мезанад – Ӯ Ҳаққи Таоло аст. Ӯ аз тӯфон пурқувваттар аст ва қодир аст, ки воқеаҳои обу ҳаворо, ки диққати моро ба худ ҷалб мекунанд, идора намояд. Бо каломи Худо пояҳои замин ва об ба вуҷуд омадаанд. Худо Худои тавоно аст, ки мо аз Ӯ кӯмак меҷӯем. (17:14-16)

Худо барои наҷоти ӯ нозил шуд (17:17), ва тарона тасвиреро аз замони раҳонидани халқи Худо аз Миср медиҳад. Ӯ аз боло раъд мезанад, аммо поин мефарояд, то ба онҳо кӯмак кунад. Ӯ ҳар яки онҳоро наҷот медиҳад, зеро дар бораи онҳо ғамхорӣ мекунад (17:20).

Ӯ Яҳува аст ва халқи Худро ба таври ғамхор ва маҳрамона наҷот медиҳад. Ӯ дар наздикии онҳост ва аҳди Худро риоя мекунад, ки бо онҳо дар ҳар як душворӣ ва таҷрибаи наздики марг ҳамроҳ бошад. Худо на танҳо кӯмак мефиристад, балки бо дасти Худ мерасад. Ӯ шахсан фаъол аст ва омода аст, ки дар паҳлӯи шахсе, ки дар душворӣ қарор дорад, биёяд, вақте ки онҳо Ӯро барои кӯмак даъват мекунанд.

Тавсифи Худо дар ин ҷо ба он ишора мекунад, ки чӣ тавр Ӯ дар Сино зоҳир шуд ва инчунин вақте ки Мусоро дар Баҳри Сурх раҳонид. Ӯ тавоно ва бо шукӯҳ зоҳир мешавад, то мардум бо тарс ҷавоб диҳанд ва омода бошанд, ки Ӯро пайравӣ кунанд.

Худовандо, Ту сазовори ситоиш ҳастӣ. Ман сазовори раҳоӣ нестам, аммо дар муҳаббат ва файзи Ту, Ту маро муҳофизат мекунӣ ва наҷот медиҳӣ. Омин.

Забур 17:21-28 – Покии дастҳоям ба ман подош дод

Бо некӯкор Ту некӯкорона рафтор мекунӣ, бо марди ростдил — ростдилона,
бо покдил — покдилона, ва бо каҷрав — каҷравона. (17:26-27)

Мо ҳар рӯз кор мекунем, ва ногузир дастон ифлос мешаванд. Мо бо дастони худ хӯрок мехӯрем, ба дигарон салом медиҳем, чизҳоро ислоҳ мекунем ва бисёре аз корҳои ҳаррӯзаи худро анҷом медиҳем.

Ҳангоме ки меҳмон меояд, аввалин чизе, ки барои ӯ мекунанд, шустани дастҳост. Фарҳанги мо дасти покро қадр мекунад. Худо низ мехоҳад, ки дастҳои мо пок бошанд. Танҳо Ӯ метавонад дилҳои моро пок созад ва ба мо дастони воқеан пок ато намояд. Он чӣ мо мекунем ва тарзи рафтори мо аз ниятҳои дил ва покии он бармеояд.

«Худованд аз рӯи адолатам маро мукофот кард, мувофиқи покии дастҳоям ба ман подош дод.» (17:21) Худо бо мо мувофиқи адолати мо рафтор мекунад. Амалҳои мо аз суханонамон баландтаранд. Он чӣ мо анҷом медиҳем, нишон медиҳад, ки чӣ гуна хислатеро ба дигарон инъикос мекунем. Бо вуҷуди ин, танҳо Ӯ метавонад дилҳои моро пок созад. Пок шудан на танҳо дар бораи об аст, балки дар бораи имон ва эътимод ба қобилияти Худо, ки нопокиҳои моро аз байн мебарад.

Худо мехоҳад, ки мо фурӯтанона назди Ӯ биёем ва ғурури худро канор гузорем. Тавба эътироф мекунад, ки мо худ дилҳои худро пок карда наметавонем, балки танҳо Худои муқаддас қодир аст моро пок созад.

Вақте ки забурнавис аз дастҳо сухан мегӯяд, вай ба амалҳо ва рафтори худ ишора дорад. Оё мо беайб қадам мезанем? Оё мо ба Худо содиқ ҳастем?

Мо хислати Худоро инъикос мекунем: Ӯ муқаддас аст — мо дар покӣ зиндагӣ мекунем; Ӯ вафодор аст — мо низ вафодор мешавем; Ӯ муҳаббат аст — ва мо дигаронро дӯст медорем. Масеҳият — ин Худое аст, ки дар мо зиндагӣ мекунад ва хислати моро ба Масеҳ монанд месозад. Ӯ мехоҳад муҳаббати Ӯ аз сухан, рафтор ва андешаҳои мо ҷорист.

Пас метавон гуфт: Бо некӯкор Ту некӯкорона рафтор мекунӣ, бо марди ростдил — ростдилона, бо покдил — покдилона, ва бо каҷрав — каҷравона. Зеро ки Ту мардуми ҳалимро наҷот медиҳӣ, ва чашмони ҳавобаландро паст мекунӣ. (17:26-28)

Худовандо, ба ман дили пок ва дастони пок ато фармо, то ман мисли бадкорон набошам, балки инъикоси муҳаббат ва садоқати бузурги Ту бошам.

Забур 17:29–37 – Худо нури ман аст

«Зеро ки Ту, эй Худованд, чароғи маро дармегиронӣ: Худои ман торикии маро равшан мекунад» (17:29).

Худо нури мост, ки дар торикӣ бароямон медурахшад. Ӯ ба мо далерӣ мебахшад, то ба пеш равем ва роҳи моро равшан месозад. Ӯ моро бо қувват пур мекунад ва дар ҷойҳои амн роҳнамоӣ менамояд. Ӯ ба мо бар душманонамон ғалаба медиҳад.

«Тариқи Худо комил аст» (17:31). Роҳи Худо комил аст, ва мо метавонем ба Ӯ таваккал кунем. Худои ҳақиқӣ наҷот медиҳад ва моро ба камол мерасонад. Ӯ ростқавл аст ва фиреб намедиҳад. Ӯ ҳамроҳи мо роҳ меравад, то мо бо Ӯ роҳ равем. Ӯ ҳамеша дастрас аст, вале ҳамзамон муқаддас аст.

«Сухани Худованд покиза аст» (17:31). Каломи Ӯ пирӯзӣ мебахшад. Ӯ ҳаргиз дурӯғ намегӯяд, балки ҳамеша ҳақиқат мегӯяд. Довуд дар миёни душманон истодааст, вале ба каломи боэътимоди Худо такя мекунад. Роҳи Худо комил аст, ва Ӯ роҳи моро низ комил мегардонад.

«Ӯ барои ҳамаи паноҳҷӯёнаш сипар аст» (17:31). Паноҳ бурдан ба Худо маънои ҷустуҷӯи Ӯ ва такя кардан ба Ӯро дорад. Ӯ қалъаи мустаҳкам ва боэътимод аст. Мо метавонем назди Ӯ биёем, то моро аз душманон ва ташвишҳо муҳофизат кунад.

Худованд пойҳои моро тағйир медиҳад, то мисли бузҳои кӯҳӣ дар ҷойҳои баланд роҳ равем (17:34). Қудрати Ӯ ҳаёти моро дигар месозад, агар пайваста ба Ӯ бовар кунем ва аз каломи Ӯ пайравӣ намоем. Ӯ ба мо чолокӣ ва тавоноӣ медиҳад, то дар роҳҳои душвор ғалаба кунем. Тағйироти Ӯ имкон медиҳад, ки болотар аз имконҳои худ биравем. Ӯ моро ба камол мерасонад, ва барои ин мо Ӯро ҳамду сано мекунем.

Дар ояти 35 гуфта мешавад, ки Худо дастҳои Довудро барои ҷанг омода месозад. Аввалан, Довуд Худоро барои қобилияти роҳбарӣ ва пирӯзӣ ҳамду сано мегӯяд — ҳатто то ба он дараҷа, ки камони аз биринҷӣ сохташударо хам кунад. Ба ҳамин монанд, мо низ бояд барои қобилиятҳои атонамудаи Худо шукргузор бошем. Дуюм, ин оят маънои ташвиқи ҷангро надорад. Доварии Худо дар Аҳди Қадим ҳамеша маҳдуд ба замон, макон ва қавм буд. Мо имрӯз муборизаи ҷисмонӣ намеҷӯем ва одамонро душмани худ намешуморем. Масеҳ моро наҷот дод ва ба мо амр фармуд, ки душманони худро дӯст дорем. Нақшаи Худо рӯҳонӣ аст — Ӯ мехоҳад, ки ҳамаи одамон наҷот ёбанд.

«Ва сипари наҷоти Худро ба ман ато фармудаӣ, ва ямини Ту маро дастгирӣ мекунад, ва ҳилми Ту маро бузург мегардонад» (17:36).

Диққати мо ба Худое аст, ки моро муҳофизат мекунад ва ғалаба мебахшад. Пас, Худовандро ҳамду сано гӯем, зеро Исои Масеҳ моро наҷот дод ва барои набардҳои рӯҳонии имрӯз омода сохт.

Худовандо, Ту пирӯзии ман ҳастӣ! Ту дилам ва ҳаётамро дигаргун сохтаӣ, то ба баландӣ бароям ва ҷалоли Туро бозгӯям. Сипос! Омин.

Забур 17:38–51 – Худованд Ҳай аст

«Худованд Ҳай аст, ва кӯҳпораи ман муборак аст,
ва Худои наҷоти ман сарафроз бод, —
Худое, ки интиқоми маро мегирад
ва қавмҳоро зердасти ман мегардонад». (17:47–48)

Довуд дар Худованд ғалаба ёфт ва ҷанговари бузург буд. Ӯ Худоро ҳамду сано мегӯяд, чунки Ӯ Худои зинда ва фаъол аст, ки ҳатто ба хурдтарин паҳлӯҳои ҳаёт ғамхорӣ мекунад.

Худо интиқом мегирад ва Ӯст, ки миллатҳоро боло мебарад ё поён меорад. Мо ба Ӯ бовар дорем ва иродаи Ӯро меҷӯем.

Аммо савол ин аст: оё мо мисли Довуд имрӯз бар зидди дигарон ҷанг мекунем? Оё онҳоро мезанем ва ҳалокати онҳоро мехоҳем (17:39)? Аҳди Қадим ба мо бисёр принсипҳоро медиҳад, вале мо ба Исо пайравӣ мекунем, ки гуфт: «Душманони худро дӯст доред ва ба таъқибкунандагони худ некӣ кунед». Масеҳ ба мо даъвате олӣ медиҳад. Подшоҳии Ӯ, чунон ки худаш гуфт, аз ин ҷаҳон нест. Мо қудрат ва ҳукмронии ин ҷаҳонро ҷустуҷӯ намекунем.

Худо дар замони Худ ва бо роҳи Худ доварӣ мекунад. «Ҷангҳо»-и Аҳди Қадим аксаран доварӣ бар душманон буданд ва барои он замон таъин шуда буданд. Аммо мо имрӯз барои ҷанг ё куштани душманон даъват нашудаем. Худо Муҳаббат аст, ва Ӯ мехоҳад, ки ҷаҳон ба тавба ояд. Иродаи Ӯ нест кардани дигарон нест – ин кори шайтон аст. Чунон ки Исо гуфт: «Дузд меояд, то бикушад ва талаф кунад; Ман омадаам, то онҳо ҳаёт дошта бошанд ва онро ба фаровонӣ дошта бошанд» (Юҳанно 10:10).

Ҳаёт – ҳаёти фаровон – дар сатҳи рӯҳонӣ амал мекунад. Савол ин аст: оё шумо ин сатҳи рӯҳониро меҷӯед ва хоҳед, ки ба Масеҳ тақлид кунед?

Ман Довудро дӯст медорам, аммо ӯ наҷотдиҳандаи ман нест. Ӯ подшоҳи бузург буд, вале подшоҳи ман Исо аст. Довуд бисёр қурбонӣ овард, аммо Исо ҷони Худро барои ман фидо кард. Имрӯз Масеҳ зинда аст, аммо Довуд – не. Интихоб равшан аст.

Дар оятҳои 47–48 мо мебинем, ки Худо зинда ва фаъол аст. Ӯ дар ҳаёти шахсии мо фаъол аст, то моро роҳнамоӣ кунад, ва дар ҷомеа низ амал мекунад. Ӯ ҳар як қарорро дар ҳукуматҳо идора намекунад, балки имкон медиҳад, ки чизҳо рӯй диҳанд, то дар ниҳоят иродаи Ӯ иҷро шавад. Ӯ ҳатто аз роҳҳои онҳо истифода мебарад, то ташнагии рӯҳонӣ ба адолат ва ҳақиқатро ба вуҷуд оварад.

Худо зинда аст ва мо ба Ӯ пайравӣ мекунем. Мо ба касоне пайравӣ намекунем, ки наметавонанд ҳаёт, баракат ё муҳаббати бечунучаро диҳанд.

Дар охири ин тарона, Румиён 15:9 иқтибос меорад: “Ва барои он ки халқҳо Худоро ба ҳотири марҳамати Ӯ ҳамду сано гӯянд, чунон ки навишта шудааст: «Бинобар ин Туро дар миёни халқҳо ҳамду сано хоҳам гуфт ва исми Туро тараннум хоҳам кард».” Mо ғамхории Худоро нисбат ба халқҳо мебинем, то бисёриҳоро ба Худ ҷалб кунад. Ҳамчун имондорон, мо бояд бештар ба паҳлӯҳои рӯҳонӣ назар кунем, ки ҳатто тавассути вазъиятҳои сиёсӣ Худо бисёриҳоро ба назди Худ меорад. Ӯ сарфи назар аз аблаҳии инсон, мардумро ба сӯи наҷот ҷалб мекунад.

Худовандо, дар ман зиндагӣ кун ва маро дигар соз, то мисли Ту дӯст дорам, фаровон зиндагӣ намоям ва дар ҳама кор чеҳраи Туро биҷӯям.