Забур 21:1-19 – Азоби Масеҳ
- Забур 1 – Хушбахтии одилон ва ҳалокати шарирон
- Забур 2 – Подшоҳе, ки ман дар он паноҳ мебарам.
- Забур 3 – Умед бастан ба мадади Худо
- Забур 4 – Дуои шоми Довуд
- Забур 5 – Дуои субҳи Довуд
- Забур 6 – Барои рӯҳи даҳшатбор дуо кунед
- Забур 7 – Ба Ту паноҳ мебарам
- Забур 8 – Шаъну шарафи инсоният
- Забур 9 – Суруди пурсурури Довуд
- Забур 10 – Худованд асоси одил аст
- Забур 11 – Каломи Худо рост аст
- Забур 12 – Тарс ва эътимод
- Забур 13 & 14 – Мулоҳиза оиди таронаҳои 13 ва 14
- Забур 15 & 16 — Худо паноҳгоҳи ман аст
- Забур 17 – Шукр кунед – Худо наҷот медиҳад
- Каломи Худо – Забур 18
- Худо Подшоҳ аст – Забур 19 & 20
- Забур 21:1-19 – Азоби Масеҳ
- Забур 22 – Чӯпони ман
- Забур 23 – Кӣ метавонад ба Худо наздик шавад?
- Забур 24 – Роҳи Худо ё роҳи хиҷил
- Забур 25 – Беайбии маро санҷед
- Забур 26 – Худованд нури ман
- Забур 27 — Худованд паноҳгоҳи амни ман аст.
- Забур 28 — Овози Худованд
- Забур 29 – Наҷот: ҳаёт дар Худост
- Забур 30 — Умедворони Худованд хиҷил намешаванд
- Забур 61- Умеди мо дар Худованд аст
- Забур 62 – Нони Ҳаррӯза
- Забур 63
- Забур 64
Худои ман! Худои ман! Чаро маро тарк кардаӣ?
Аз наҷотам ва аз суханони фиғонам дур ҳастӣ. (Забур 21:2)
Дар суханони ин таронаи Забур мо метавонем пешгӯиро дар бораи марги Масеҳ (Азоби Масеҳ) ва чӣ гуна ба вуқӯъ пайвастани он бубинем. Марг ҳеҷ гоҳ чизи гуворо нест, вале Наҷотдиҳанда барои гуноҳҳои мо хоҳад мурд, ки ин ба мо умеди абадӣ медиҳад.
Забур 20 дуои ҷомеа мебошад, ки дар он халқи Худо пеш аз ҷанг аз Ӯ пирӯзӣ ва муҳофизатро барои подшоҳи худ талаб мекунад. Дар навбати худ, Забур 21 суруди шукргузорӣ барои ҳамин ғалаба аст, ки садоқатмандии Худоро нисбат ба подшоҳ ва ҷомеа таъкид менамояд. Гарчанде ки ин таронаҳо ба Довуд ва халқи Исроил ишора мекунанд, онҳо инчунин ҳамчун дуоҳои нубувват ва ҳамду санои Исои Масеҳ — Подшоҳи Подшоҳон, ки ғалабаи ниҳоӣ бар гуноҳ ва маргро ба даст овард, фаҳмида мешаванд.
Таронаи 20 Худоро Подшоҳи мо эълон мекунад, аммо ин тарона Масеҳи азобкашида аст. Сипас, дар таронаи навбатӣ Ӯ Чӯпони мост. Ояти дуюмро Исо ҳангоми дар салиб азоб кашиданаш иқтибос овардааст. Вақте ки гуноҳ бар Ӯ гузошта шуд, Худо аз гуноҳ рӯй гардонд. Ӯ ба ҷазои гуноҳҳои мо тоб овард, то ки мо наҷот ёбем.
Ин тарона пешгӯии марги Масеҳ аст. Биёед баъзе суханонеро баррасӣ кунем, ки пешгӯӣ мекунанд, ки Масеҳ азоб хоҳад кашид. Худо муқаддас аст ва ин маънои онро дорад, ки дар Ӯ ҳеҷ гуноҳ ва бадӣ нест (21:4). Бар асоси муқаддас будани Худо, Ӯ аз гуноҳ рӯй мегардонад, то Масеҳ барои гуноҳҳои мо пардохт кунад.
“Зеро Ӯро, ки аз гуноҳ бехабар буд, барои мо қурбони гуноҳ сохт, то ки мо дар Ӯ адолати Худо шавем.”
— 2 Қӯринтиён 5:21
“Ҳар кӣ маро бинад, тамасхур мекунад; лаб мекушоянд, сар меҷунбонанд:
‘Ба Худованд таваккал карда буд, Ӯро раҳо кунад; агар дилхоҳаш бошад, Ӯро наҷот диҳад’.”
— (21:8-9)
Дар оятҳои 8 ва 9, онҳое, ки Исоро масхара мекарданд, мегӯянд, ки Ӯ бояд Худро наҷот диҳад. Ин ба мо нишон медиҳад, ки нақшаи Худо азобу таъқиботро дар бар мегирад. Бисёре фикр мекарданд, ки паёмбар чунин шармандагӣ наметавонад дошта бошад. Аммо Худо худаш азоб кашид, то муҳаббати бузурги Худро ба мо нишон диҳад.
“Мисли об пош хӯрдаам; ҳамаи устухонҳоям аз ҳам ҷудо шудаанд;
дилам чун мум гардида, андаруни амъоям гудохта шудааст.
Қувватам мисли сафол хушкидааст, забонам ба комам часпидааст,
ва маро бар хоки мамот ниҳодаӣ.
Зеро ки сагон маро иҳота кардаанд; тӯдаи бадкешон гирди маро ҳамчун шере гирифта,
дастҳо ва пойҳоямро маҷрӯҳ карданд.”
— (21:15-17)
Дар оятҳои 15 то 17 мо дард ва танҳоии салибро мебинем. Дар ояти 17 усули дақиқи маслуб кардан нишон дода мешавад: “тӯдаи бадкешон гирди маро ҳамчун шере гирифта, дастҳо ва пойҳоямро маҷрӯҳ карданд.”
Мехҳо ба дасту пойҳои Ӯ зада шуданд — ҷазое, ки дар замони Довуд вуҷуд надошт. Ин пешгӯӣ равшан нишон медиҳад, ки Масеҳ чӣ гуна марг хоҳад дошт.
“Ҳамаи устухонҳоямро мешуморам, лекин онҳо тамошокунон аз ман ниқор мегиранд.”
— (22:18)
Ҷисми Ӯ нобуд шуда, устухонҳояш ҳисобшаванда мешаванд. Дар ояти оянда онҳо либосҳои Ӯро гирифта, барои онҳо қуръа партофтанд, ки ин саҳнаи дар Матто 27:35 овардашударо пешгӯӣ мекунад. Таврот дар Исо ба амал омад: Ононе ки Ӯро маслуб карданд, либоси Ӯро қуръа партофта тақсим карданд, то ба амал ояд каломе ки бо забони набӣ гуфта шудааст: «Сару либоси Маро дар миёни худ тақсим карданд ва бар пероҳани Ман қуръа партофтанд. (Матто 27:35)
Нақшаи Худо аз абадият нишон медиҳад, ки Худо худаш наҷот хоҳад дод. Масеҳ – Писари абадии Худо – одам шуд, то дар ҷои мо бимирад. Ин нақшаи Худо буд, то тамоми инсониятро наҷот диҳад. Пешгӯиҳо аз боғи Адан то ин ҷо нишон медиҳанд, ки нақшаи Худо аз ибтидо чӣ гуна буд.
Биёед ба Ӯ барои нақшаи бузурги наҷоташ ташаккур гӯем.
Худовандо, ба Ту ташаккур мегӯям, ки аз номи ман маргро азоб кашидӣ. Ман Туро барои нақшаи наҷоти Ту, ки аз абадият муқаррар шудааст, ҳамду сано мегӯям. Омин.