Забур 24 – Роҳи Худо ё роҳи хиҷил
Роҳҳои Худро, эй Худованд, ба ман маълум намо, тариқҳои Худро ба ман таълим деҳ. (24:4)
Дар Осиёи Марказӣ ҳаёти мо аксар вақт ба берун нигаронида шудааст. Мо чӣ гуна ба назар мерасем ва амалҳои мо барои дигарон қобили қабуланд. Мо барои нишон додани ин аҳамият мегӯем: “Фарзанди нағз — хотираи падар, фарзанди бад — лаънати падар”. Ин тарона ба мо имкон медиҳад, ки дар бораи дилҳоямон фикр кунем ва бидонем, ки чӣ тавр муҳаббати Худоро дар ҳаёти худ нишон медиҳем. Худо падари осмонии мост ва мо барои Ӯ чӣ гуна зиндагӣ хоҳем кард?
Худхоҳии мо боиси хиҷолат мегардад, аммо роҳи Худо ба сӯи ҳаёт фаровон аст. Дар адабиёти ҳикматӣ калимаи «роҳҳо» ё «тариқҳо» ба мо нишон медиҳад, ки зиндагӣ бо Худо чӣ гуна аст. Ӯ ба мо тавассути Каломи худ роҳнамоӣ медиҳад. Ӯ мехоҳад, ки мо дар тамоми ҷабҳаҳои ҳаёт мувофиқи иродаи Ӯ рафтор кунем. Роҳи Худо асоси зиндагии дуруст ва дар ҳузури Ӯ будан аст.
Роҳи Худо
Роҳи Худо маънои онро дорад, ки мо аз Ӯ меомӯзем, бигзор Ӯ бо омодагӣ ба мо роҳнамоӣ кунад ва иродаи Худро барои ҳаёти мо ошкор созад. Донистани роҳи Худо – ин шинохти Худост. Ӯ бо мо дар муносибатҳои уфуқӣ зиндагӣ мекунад. Рӯҳи Ӯ дар дохили мо моро ҳидоят мекунад ва ба мо фаҳмиш медиҳад, то бидонем, ки ба сӯи Худо кадом роҳеро интихоб кунем. Худо то ҳол бар мо ҳукмрон аст, аммо дар аҳд манзили ботинӣ, мансубият ва роҳи ягонагӣ (ба ибораи дигар, муоширати ботинӣ якҷоя) эҷод мешавад, ки ҳангоми рафтор бо Ӯ ба мо меояд.
4 Роҳҳои Худро, эй Худованд, ба ман маълум намо, тариқҳои Худро ба ман таълим деҳ. 5 Ба ростии Худ маро ҳидоят намо, ва маро таълим деҳ, зеро ки Ту Худои наҷоти ман ҳастӣ; ҳар рӯз ба Ту умедворам. 6 Худовандо! Марҳаматҳо ва эҳсонҳои Худро ба ёд ор, зеро ки онҳо аз азал буданд. (24:4-6)
Дар оятҳои 4 то 6 мо роҳи Худо, ростӣ ва раҳмдилиро меомӯзем. Ӯ аз Худо талаб мекунад, ки раҳм ва муҳаббати содиқашро ёд кунад, на гуноҳҳояш. Обрӯи касе он чизест, ки дигарон дар бораи ӯ дар ёд доранд. Оё онҳо мебинанд, ки Худо дар ҳаёти шумо кор мекунад ё хатоҳои шумо? Ӯ барои омурзиши Худо дуо мекунад, то дар пеши дигарон беайб рафтор кунад.
Худованд некӯ ва росткор аст,
бинобар ин ба хатокорон роҳ нишон медиҳад,
Ҳалимонро ба роҳи инсоф меандозад,
ва ба ҳалимон тариқи Худро таълим медиҳад. (24:8-9)
Хиҷолат вақте рух медиҳад, ки касе ба ҷуз Худо таваккали худро ба чизҳои дигар гум кунад. Боварӣ ба Худо на шармовар, балки муҳофизат ва умед меорад. Дар муносибат бо Худо, ки пас аз бахшида шудани гуноҳҳо ба амал меояд (24:7 ва 11), мо бе номус зиндагӣ намекунем. Худо моро баланд мекунад ва ба мо иззат медиҳад.
7 Хатоҳои ҷавонӣ ва ҷиноятҳои маро ба ёд наор; аз рӯи эҳсони Худ Ту маро ёд кун, ба хотири меҳрубонии Худ, эй Худованд! 8 Худованд некӯ ва росткор аст, бинобар ин ба хатокорон роҳ нишон медиҳад, 9Ҳалимонро ба роҳи инсоф меандозад, ва ба ҳалимон тариқи Худро таълим медиҳад. 10 Ҳамаи роҳҳои Худованд марҳамат ва ростист, барои онҳое ки аҳди Ӯ ва шаҳодоти Ӯро риоя мекунанд. 11 Ба хотири исми Худ, эй Худованд, гуноҳи маро биомурз, гарчанде ки бузург аст. (24:7-11, KM99)
Дар роҳи Худо рафтан маънои фурӯтан буданро дорад. Ин маънои онро дорад, ки шахс омода аст аз хатогиҳои худ биомӯзад ва худро беҳтар гӯш кунад. Фурӯтанон гумон намекунанд, ки роҳ ё ҳама ҷавобҳоро медонанд. Хонанда саволҳо медиҳад ва гӯш мекунад. Барои имондор, ин маънои онро дорад, ки ба Каломи Худо бо дили кушод ва ақли кушода назар кунад.
Дар миёни мусибатҳо ва мухолифатҳои дигарон ба Худо таваккал мекунад ва ба Ӯ бовар дорад, ки барои заъфҳои худ паноҳгоҳ диҳад.
Эй Худованд, ҷонамро муҳофизат намо ва маро халосӣ деҳ, то хиҷил нашавам, зеро ки ба Ту паноҳ бурдаам. Бигзор беайбӣ ва росткорӣ нигаҳбони ман бошанд, зеро ки ба Ту умед мебандам. (24:20-21)