Забур 25 – Беайбии маро санҷед
- Забур 1 – Хушбахтии одилон ва ҳалокати шарирон
- Забур 2 – Подшоҳе, ки ман дар он паноҳ мебарам.
- Забур 3 – Умед бастан ба мадади Худо
- Забур 4 – Дуои шоми Довуд
- Забур 5 – Дуои субҳи Довуд
- Забур 6 – Барои рӯҳи даҳшатбор дуо кунед
- Забур 7 – Ба Ту паноҳ мебарам
- Забур 8 – Шаъну шарафи инсоният
- Забур 9 – Суруди пурсурури Довуд
- Забур 10 – Худованд асоси одил аст
- Забур 11 – Каломи Худо рост аст
- Забур 12 – Тарс ва эътимод
- Забур 13 & 14 – Мулоҳиза оиди таронаҳои 13 ва 14
- Забур 15 & 16 — Худо паноҳгоҳи ман аст
- Забур 17 – Шукр кунед – Худо наҷот медиҳад
- Каломи Худо – Забур 18
- Худо Подшоҳ аст – Забур 19 & 20
- Забур 21:1-19 – Азоби Масеҳ
- Забур 22 – Чӯпони ман
- Забур 23 – Кӣ метавонад ба Худо наздик шавад?
- Забур 24 – Роҳи Худо ё роҳи хиҷил
- Забур 25 – Беайбии маро санҷед
- Забур 26 – Худованд нури ман
- Забур 27 — Худованд паноҳгоҳи амни ман аст.
- Забур 28 — Овози Худованд
- Забур 29 – Наҷот: ҳаёт дар Худост
- Забур 30 — Умедворони Худованд хиҷил намешаванд
- Забур 61- Умеди мо дар Худованд аст
- Забур 62 – Нони Ҳаррӯза
- Забур 63
- Забур 64
Маро дар доварӣ ҳимоят намо, эй Худованд,
зеро ки ман дар беайбии худ рафтор кардаам,
ва ба Худованд таваккал намудаам, пас пешпо нахоҳам хӯрд.
Маро имтиҳон намо, эй Худованд, ва маро биозмой;
ботинам ва диламро бигудоз. (25:1-2)
Таронаи Забур бо калимаҳо оғоз мешавад: «Маро имтиҳон намо, эй Худованд, ва маро биозмой». Мо худ аз худ лоиқ нестем, аммо Худо ба мо имкон медиҳад, ки беайб рафтор кунем. Мо бо фурӯтанӣ ба ҳузури Худо меоем. Ӯ ҳама чизро дар бораи мо медонад ва ҳатто фикрҳои моро мешиносад. Савол ин аст: то чӣ андоза шумо омодаед, ки ба Худо иҷозат диҳед?
Беайбӣ чист?
Беайбӣ ин сифати ростқавл будан ва устувор мондан дар принсипҳо ва арзишҳои қавии ахлоқист. Ин ростқавлӣ ва самимият дар сухан ва кирдор мебошад, бе риё ва зоҳирпарастӣ.
Покӣ дар хислат вақте ташаккул меёбад, ки мо Каломи Худоро мехонем, мулоҳиза мекунем ва аз он пайравӣ менамоем. Худо мехоҳад, ки мо бо айбҳои худ ростқавл бошем ва дарк кунем, ки то чӣ андоза ба Ӯ ниёз дорем, то моро шахсе бо беайбӣ гардонад.
Матн ба мо нишон медиҳад, ки аз чӣ бояд канорагирӣ кунем, вале дар ояти ҳаштум гуфта мешавад: «Худовандо! Макони хонаи Туро дӯст медорам, ва мақоми маскани ҷалоли Туро». (25:8)
Дар Осиёи Марказӣ маъмул аст, ки мардум фикр мекунанд макон муқаддас аст ва барои баракат ба макон ё мазор сафар мекунанд. Аммо Каломи Худо ин тавр таълим намедиҳад. Ҳузури Худо дар ҳама ҷо ҳаст ва Ӯ моро мешунавад, новобаста ба он ки мо дар куҷоем. Ӯ дилҳои моро медонад ва медонад, ки мо то чӣ андоза дар дуо ба Ӯ боз ҳастем.
Ояти марказӣ ояти 8 мебошад. Мо ба ҳузури Ӯ меоем ва дар назди Ӯ худро пурра мекушоем. Мо ҷалоли Ӯро меҷӯем, то Ӯро дар ҳаёти худ бузург гардонем.
Дар ҳузури Худо зиндагӣ кардан — калид аст. Рӯҳи Ӯ дар мо қарор дорад ва моро муқаддас месозад, вақте ки мо ҳар рӯз ба гуноҳҳои худ иқрор мешавем ва ба Ӯ иҷозат медиҳем, ки моро ба роҳи рост роҳнамоӣ кунад.
Мо ҳар рӯз бо хондани Каломи Ӯ ва татбиқи он дар ҳаёти худ бо Худо қадам мезанем. Ин тарона равшан нишон медиҳад, ки ганҷ ва дилҳои инсон бояд дар куҷо бошад: дар ҳузури Худо. Забурнавис комилан муваззаф аст, ки аз паси Худое биравад, ки бо раҳматаш ӯро мебахшад ва беайб мегардонад.
Худовандо, бо раҳмати Ту метавонам беайб бошам. Ту имрӯз бо ҳузури Худ қувват медиҳӣ, то дар роҳе, ки ба Ту писанд аст, қадам гузорам. Барои файз ва муҳаббати Ту шукр мекунам.