Забур 5 – Дуои субҳи Довуд
- Забур 1 – Хушбахтии одилон ва ҳалокати шарирон
- Забур 2 – Подшоҳе, ки ман дар он паноҳ мебарам.
- Забур 3 – Умед бастан ба мадади Худо
- Забур 4 – Дуои шоми Довуд
- Забур 5 – Дуои субҳи Довуд
- Забур 6 – Барои рӯҳи даҳшатбор дуо кунед
- Забур 7 – Ба Ту паноҳ мебарам
- Забур 8 – Шаъну шарафи инсоният
- Забур 9 – Суруди пурсурури Довуд
- Забур 10 – Худованд асоси одил аст
- Забур 11 – Каломи Худо рост аст
- Забур 12 – Тарс ва эътимод
- Забур 61- Умеди мо дар Худованд аст
- Забур 62 – Нони Ҳаррӯза
- Забур 63
- Забур 64
- Забур 13 & 14 – Мулоҳиза оиди таронаҳои 13 ва 14
Дуои субҳи Довуд, ки пур аз умедворӣ ба мадади Худо мебошад.
Ҳар рӯз ба сӯи Худо меомад «Вале ман, аз бузургии раҳмати Ту, ба хонаи Ту хоҳам даромад ва бо эҳтиром ба муқаддасхонаи Ту саҷда хоҳам кард.» (Забур 5:8)
Дуо ба ҳузури Худо меояд ва дили моро бо Ӯ мепайвандад. Ин тарона ба мо кӯмак мекунад, ки диққатамонро ба ҷустуҷӯи Худованд равона кунем. Худованд дуои одилонро мешунавад, аммо шарирон аз Худо дур хоҳанд монд.
Худовандо! Саҳаргоҳон овозамро бишнав, — саҳаргоҳон пеши Ту ҳозир мешавам, ва интизорӣ мекашам, (5:4) Ояти 4 таъкид мекунад, ки одати ҳаррӯзаи мо чӣ гуна бояд бошад – ҳар саҳар ба ҳузури Худованд омадан, барои Ӯ дуо гуфтан ва аз Ӯ роҳнамоӣ талабидан. Мо ба ин шитоб намекунем, балки интизор мешавем, то ки Худованд моро роҳнамоӣ кунад.
Рӯзро бо дуо оғоз намуда
Субҳ ва ҳар рӯз майдони нави ҷангро пешкаш мекунад, ки дар он масеҳиён бо беадолатӣ, фасод, дурӯғ ва васвасаҳо рӯ ба рӯ мешаванд. Мо рӯзро бо дуо оғоз намуда, аз Худо талаб мекунем, ки дахолат кунад ва ба мо пирӯзии худро ато намояд. Мо интизори ҷавоби Ӯ ҳастем ва ба Ӯ иҷозат медиҳем, ки амал кунад.
Бадӣ дар ҳузури Худо наметавонад боқӣ монад (Забур 5:5), аммо мо, ки бо дили фурӯтанем, метавонем ба ҳузури Худо биёем (Забур 5:8). Ӯ муҳаббати устувори худро бо мо тақсим мекунад, ва биёед бо Ӯ сӯҳбат кунем. Мо бо эҳтиром ва тарс омада, Худои одилро ибодат мекунем. Ӯ аз бадиҳои ҷаҳон огоҳ аст ва мехоҳад, ки мо пеши Ӯ биёем, то ба бадӣ муқобилат кунем. “Валекин ман, аз бисьёрии эҳсони Ту, ба хонаи Ту дохил хоҳам шуд, ва бо тарси Ту ба қасри қудси Ту саҷда хоҳам кард.” (5:8)
Суханони мо
Мо чӣ гуна сухан мегӯем? Оё дурӯғ мегӯем? Мо бояд ростгӯ бошем ва бигзор Худо обрӯи моро ҳифз кунад (Забур 5:13). “13 Зеро ки Ту, эй Худованд, одилро баракат медиҳӣ; бо зиреҳи меҳрубонӣ ӯро фаро мегирӣ.” Суханони мо хислати моро ошкор мекунанд ва мо бояд ҳар рӯз ба он диққат диҳем, ки чӣ гуна бо Худованд сӯҳбат мекунем. Бигзор Ӯ суханони дурустро дар даҳони мо бигузорад, то дигар фиреб накунем.
Худованд сипари мост ва мо ҳар рӯз дар ҷанг ҳастем. Ба ҳузури Ӯ биёед ва бигзор Ӯ муҳофизати ҳаррӯзаи мо бошад, ки мо ба он сахт ниёз дорем.
Худовандо, ман ин субҳ ба сӯи Ту меоям. Ман мехоҳам ба ҳузури Ту биёям ва аз Ту хоҳиш дорам, ки маро аз бадӣ муҳофизат кунӣ. Дилу даҳони маро бигир, то ки ман танҳо сухани ростро гӯям. Ман барои муҳаббати устувори Ту нисбат ба худат ташаккур мегӯям.