Китоби Ҳушаъи набӣ 1:1-11
Пайғамбар Ҳушаъ – Зан ва фарзандони Ҳушаъ
Китоби Ҳушаъ
Китоби Ҳушаъ дар Аҳди Қадим достони як пайғамбари Худо аст, ки ба ӯ фармон дода шуд бо зани хиёнаткор издивоҷ кунад. Муносибати ин зану шавҳар ҳамчун симоест, ки муносибати халқи Худо бо Ӯро инъикос мекунад. Ҳарчанд халқаш аз ӯ рӯй мегардонд ва хиёнат мекард, Худо ҳамеша онҳоро бе шарти пешина дӯст медошт ва аз онҳо рӯй намегардонд.
Мулоҳизаҳо ва хулосаҳо
Тавассути издивоҷи ғайриоддии пайғамбар Ҳушаъ ва фоҳиша, Худои Таоло мехост давлати рӯҳонии Исроилро, ки аз Ӯ рӯй гардондааст, нишон диҳад. Ҳушаъ ба Худо итоат кард ва ба фарзандони навзоди худ номҳои ғайриоддӣ дод: Изреъил (Худо пароканда мекунад), Лӯ – Рӯҳома (Бахшида нашуда), ва Лӯ – Аммӣ (Халқи Ман не), ки аз наздик шудани доварии Худо шаҳодат медиҳад. Ба вуҷуди ин, Худованд на танҳо доварии Худро пешгӯӣ карда буд, балки барқароршавии одамонро баъд аз он низ пешгӯӣ кардааст(оят. 1-11).
Хислати Худо
Худои Таоло ҳукми сахти Худро маҳз дар замоне эълон кард, ки Исроил ба шукуфоии бузургтарини иқтисодӣ ва сиёсии худ расид. Ин шукуфоии беруна нигоҳи маънавии одамонро хира кард ва тамоми халқ ба фано афтод. Оё набояд ба ҷои дунболи неъматҳои моддӣ, аз бутпарастӣ низ тавба кунем?
Дарсҳои Худо
Ибтидои каломи Худованд ба Ҳушаъ. Ва Худованд ба Ҳушаъ гуфт: «Бирав, зани зинокор ва фарзандони зиноро барои худ бигир; зеро ки ин замин дар ҳаққи Худованд хиёнат намуда, бениҳоят саргарми зино шудааст». (1:2)
Барои ба Исроил расонидани паёми Худо, Ҳушаъ аз шодии ҳаёти оилавӣ дар издивоҷ ба зани арзанда даст кашид. Агар ногаҳон ба ҳаёти шумо озмоишҳои сахт ворид шаванд, шояд ин роҳе бошад, ки Худованд паёми Худро ба мардум расондан мехоҳад.
Зиндагии амалӣ
Ин достони ишқ ба зиндагии ҳар яки мо шабоҳат дорад. Мо низ, дар роҳҳои гуногун, ба Худо хиёнат мекунем, аммо Ӯ бо меҳрубонии беинтиҳояш ҳамеша дар паҳлӯи мо мемонад. Худо моро даъват мекунад, ки ба сӯи Ӯ баргардем ва дидор кунем, ки Ӯ барои мо чӣ гуна шавҳари меҳрубон ва бахшанда аст. Бо вуҷуди бевафоии мо, Ӯ моро ҳаргиз тарк намекунад. Дар миёни хиёнаткориҳои мо, Ӯ моро таъқиб мекунад ва, агар лозим шавад, боиси рӯйдодҳое мегардад, ки моро ба фикр кардан ва бозгашт ба Ӯ водор мекунад. Ӯ дар ваъдаҳои худ устувор аст ва муҳаббати пойдори худро ба мо нишон медиҳад.
Худовандо, ташаккур барои сабр бо мо. Мо суханони Туро бодиққат гӯш мекунем, то ҳар чӣ зудтар ба назди Ту баргардем. Омин.