Сарчашмаҳо дар барои имони Масеҳӣ

November 22, 2024 Kalisoi Tojiki 441 Views 2 Comments Библия, Китоби Муқаддас

This entry is part 2 of 5 in the series Наҷот

Дар Тоҷикистон ду унсури муҳими ҳаёт — об ва нон — ҳастанд. Бе онҳо зинда мондан ғайриимкон аст. Ба ҳамин монанд, ҳаёти рӯҳонии мо низ ба пайвастшавӣ бо як чизе бузургтар вобаста аст. Мо шуморо даъват мекунем, ки Худовандро биҷӯед ва дарк намоед, ки Ӯ зинда аст. Ӯ метавонад ба дили шумо оромӣ ва комёбӣ бахшад, зеро дилҳои мо барои пайваст будан бо Худо офарида шудаанд.
(Забур 33:9)

Сайти мо як даъватест барои тафаккур ва «чашидан»-и муҳаббати Худо. Вақте ки Исо бар рӯи замин сайр мекард, Ӯ дар бораи даъвати Худ ду изҳороти амиқ дод. Ӯ гуфт: «Ман нони ҳаёт ҳастам», ва инчунин ваъда дод, ки ташнагонро оби ҳаёт медиҳад. Дар Тоҷикистон зиндагӣ бидуни нон тасаввурнопазир аст. Аз ҷиҳати рӯҳонӣ низ, Исо ҳамон нонест, ки ҳаёти мо бар ӯ асос ёфтааст. Мо Ӯро эҳтиром мекунем, зеро Ӯ ғизои рӯҳониеро медиҳад, ки мо дар ҷустуҷӯи онем. Ҳамчун Каломи Худо, Исо рӯҳҳои моро сер мекунад.

Исо инчунин ташнагони ҳақиқиро бо оби ҳаёт сероб месозад. Ба он зани сомарӣ Ӯ гуфт: «Лекин ҳар кӣ аз обе ки Ман ба вай медиҳам, нӯшад,
абадан ташна намонад, балки обе ки Ман ба вай медиҳам, дар вай чашмаи обе гардад, ки то ҳаёти ҷовидонӣ меҷӯшад». (Юҳанно 4:13–14 KM99)

Ташнагие, ки Ӯ аз он сухан мегӯяд, аз ниёзҳои ҷисмонӣ болотар аст. Ӯ ҳақиқатеро ато мекунад, ки ба ҳаёти ҷовидонӣ мебарад.

Худовандо, ба мо ғизои рӯҳонии Худро аз Каломи мубораки Худ ва оби ҳаёт ато фармо, ки метавонад рӯҳҳои ташнаи моро тароват бахшад. Каломи Худро дар дилҳои мо ҷой деҳ ва моро бо он ғизо деҳ. Каломи худро бар мо ошкор соз, дилҳои ташнаи моро об деҳ, то ки аз Ту сер шавем.

Дар зер шумо метавонед видеоҳо, навиштаҳо ва захираҳоро пайдо кунед, ки шуморо ба сӯи ҳақиқате мебаранд, ки гуруснагии рӯҳонӣ ва ташнагии ботиниатонро раҳо мекунад.