Юҳанно 1:29–34 – Исо Барраи пешгӯишудаи Худо
- Забур 15 — Худо паноҳгоҳи ман аст
- Қурбонӣ дар нақшаи наҷоти Худо
- Қурбониҳои Қобил ва Ҳобил — Ҳастӣ 4:1–16
- Қурбониҳои Нӯҳ — Ҳастӣ 6 ва 7
- Ҳастӣ 15 – Аҳди Худо бо Иброҳим
- Қурбонии Иброҳим – Ҳастӣ 22
- Пайваст кардани аҳд бо қурбонӣ — Ибодат 17:11
- Юҳанно 1:29–34 – Исо Барраи пешгӯишудаи Худо
- Китоби Ибриён 9:1-10 — Рамзи қурбониҳои Мусо
- Ибриён 9:20–28 — Муҳимияти қурбонии хун
- Ибриён 10:1–10 – Мукаммалӣ дар марги Масеҳ
- Ибриён 10:19–25 – Роҳи нави зиндагӣ кушод
- 2 Қӯринтиён 5:14–21 – Кафорати ивазкунанда
- Ваҳй 5 – Кӣ сазовор аст?
- Юҳанно 1:29–34 – Исо Барраи пешгӯишудаи Худо
Дар Юҳанно 1:29–34 мебинем, ки Яҳёи Таъмиддиҳанда дар бораи марги Исо пешгӯӣ мекунад. Ӯ омад, то роҳи Масеҳро тайёр кунад, ва дар ин ҷо равшан ишора мешавад, ки кӣ бузургтар аст. Яҳё танҳо овози нидокунанда аст, аммо Исо – Худованд аст (1:23).
Дар он рӯз, Яҳё, Исоро дид, ки ба наздаш меояд ва гуфт: «Инак Барраи Худо, ки гуноҳи ҷаҳонро мебардорад!» Ин шахс Исо аст, ки барои бурдани гуноҳи башар омад. Ин суханон яке аз пурқудраттарин эълонҳои нубувватӣ дар таърихи инсоният аст.
Ихтиёри бахшидани гуноҳ бузургтарин ниёзи инсон аст, ва Исо Барраи Худост, ки барои мо қадам мезанад. Ӯро гӯш кунед ва ба Ӯ эътимод намоед.
Дар Аҳди Қадим, барра қурбонӣ мешуд, то гуноҳи гуноҳкоронро бипӯшонад, вале дар ҳеҷ ҷо «Барраи Худо» зикр нашудааст. Аз ин рӯ, ин унвон як ваҳйи нав аст – ишора ба Баррае, ки Масеҳ аст ва гуноҳҳоро мебардорад (Ишаъё 53:7). Инчунин, ин ба Барраи Фисҳ ишора мекунад, ки Исо шахсан онро иҷро хоҳад кард. Ин мавзӯъ дар тамоми Инҷили Юҳанно идома меёбад: Исо Барраест, ки ба имондорон имкон медиҳад, ки гуноҳҳояшон бахшида шаванд ва аз марг наҷот ёбанд.
Яҳё боз шаҳодат медиҳад, ки Исо кист. Гарчанде Яҳё тақрибан шаш моҳ пеш аз Исо таваллуд шудааст, ӯ мегӯяд: «Ӯ пеш аз ман буд» (Юҳанно 1:30), яъне Исо аз азал ҳаст.
Ҳарчанд онҳо хешованд буданд, Яҳё намедонист, ки Ӯ кист, то вақте ки Худо барояш ошкор кард. Вақте ки Яҳё Исоро таъмид дод, дид, ки Рӯҳулқудс чун кабӯтар бар Ӯ нозил шуд. Ин аломат Исо будани баргузидаи Худоро тасдиқ кард – касе, ки ваъдаҳои Аҳди Қадимро иҷро мекунад ва барои наҷоти ҷаҳон омадааст.
Рӯзи дигар, Яҳё боз бо шогирдонаш истода, Исоро дид ва такрор кард: «Инак Барраи Худо!» (1:36). Ин такрор даъвати рӯшан ба ҳамаи пайравони Яҳёст, ки дигар ба ӯ нигоҳ накунанд, балки ба Исо имон оваранд.
Ин унвон — Барраи Худо — аҳамияти азим дорад.
Худовандо, мо ба Барраи Худо менигарем, то гуноҳҳои моро бигирад. Ташаккур, ки нақшаи наҷотро ошкор кардӣ ва моро аз гуноҳ озод сохтӣ.