Ҳушаъ 6:1-11

Иқрорҳои холӣ

Мулоҳизаҳо ва хулосаҳо

Мақсади доварии Худо на танҳо сарзаниш кардани Исроил, балки шифои рӯҳонии он буд, ки бидуни тавбаи самимии мардум ба он ноил шудан мумкин нест. Худо мехост, ки халқи гарданкаши Ӯ ба ақл омада ба назди Ӯ баргарданд (оят. 1-3). Аммо яҳудиён, ки аслан Худои худро дӯст намедоштанд, боварӣ доштан, ки Ӯро тавассути иҷрои расму оинҳои расмӣ ва қурбониҳои муқарраршуда иҷро кардан мумкин аст (оят. 4-11).

Хислати Худо

Зеро ки Ман марҳаматро хоҳон ҳастам ва на забҳро, ва шинохтани Худоро бештар аз қурбониҳои сӯхтанӣ. (6:6)

Оят.6. Худо муҳаббати бештари моро мехоҳад, на қурбонӣ, хоҳиши шинохтани Ӯ, на иҷрои расму оин. Исроилиён муоширати зинда ва наздик бо Ӯро, бо расму оинҳои динӣ иваз карданд. Дар натиҷа, ибодати онҳо ба Худо, ки дар он ҳеҷ донише дар бораи Худо вуҷуд надошт, аз ибодати Баал фарқе надошт.
Имони ҳақиқӣ ба Худо бидуни иртиботи самимӣ ва наздик бо Ӯ вуҷуд дошта наметавонад.

Дарсҳои Худо

Оят.4,5. Эътирофи исроилиён аҷоиб садо медод, аммо муҳаббати онҳо ба Худо мисли туман ва шабнам буд, ки бо нурҳои аввалини офтоб бе нишонае нопадид мешаванд. Барои ҳамин Худованд умедашонро мисли туман пароканда кард. Суханони дуруст гуфтан душвор нест. Иҷрои онҳо хеле мушкилтар аст, ки кӯшиш ва вақтро талаб мекунад.