Замина ба китоби 2 Петрус
Чаро Исо то ҳол барнагашт?
Дар давоми зиёда аз 30 сол ҳаввориён ва дигар пешвоёни Калисо масеҳиёни аввалро бовар мекунонданд, ки Худованд ба зудӣ бармегардад. Бисёре аз имондорон аз он хавотир буданд, ки Ӯ «дер карда истодааст», на он ки ҳаввориён хато кардаанд.
Масеҳиёни дар ҳайрат афтода ба ҷустуҷӯи ҷавобҳо ба саволҳои худ шурӯъ карданд. Ва он гоҳ дар саҳнаи таърихӣ «роҳбаладони рӯҳонӣ», ки сухандон буданд, бо «ҷавобҳои» тайёр пайдо шуданд, ки Петрус онро битъат номид (таълимоти бардурӯғ). Мисли муаллимони бардурӯғе, ки ҳавворӣ Яҳудо дар бораи онҳо навишта буд, ин «муаллимони» ширинзабон баҳс мекарданд, ки ба имондорон иҷозат дода шудааст, ки гуноҳ кунанд, зеро ҳамаи гуноҳҳояшон аллакай бахшида шудааст ва суханони худро бо амалҳо тасдиқ мекарданд. Петрус онҳоро одамони фосиқ меномад, ки ба сӯи ҳалокат мераванд.
Ҳавворӣ ба ҳамаи масеҳиёне, ки ба таълимоти шубҳанок дучор мешаванд, муроҷиат карда, онҳоро даъват мекунад, ки аз имони ҳақиқӣ рӯй нагардонанд. Ӯ хотиррасон мекунад, ки таърихи инсоният пур аз мисолҳое аст, ки Худо гуноҳро чӣ гуна доварӣ мекунад. Вақти омадани Масеҳ – дар дасти Худост. Ин рӯз бешубҳа фаро хоҳад расид ва масеҳиён набояд умедро аз даст диҳанд. Ба имондорон лозим аст, ки ҳама кори аз дасташон меомадаро кунанд, то «ба ҳузури Ӯ беайб ва пок дар осоиштагӣ зоҳир шаванд» (3:14).
Мавзӯъ
Таълимоти бардурӯғ дар бораи инҷили «нав» ба калисоҳо дар тамоми империяи Рум роҳ ёфтанд. Ҳавворӣ Петрус рафтани наздики худро дониста, номаи кӯтоҳ менависад, то имондоронро аз хатари гирифтор шудан ба тӯри муаллимони бардурӯғ, ки «озодӣ», эҳтимолан озодӣ аз меъёрҳои ахлоқӣ ваъда
медиҳанд, огоҳ созад. Петрус онҳоро «ғуломони фасод» меномад, ки онҳо мағлуб шудаанд (2:19).
Ҳавворӣ имондоронро боварӣ мекунонад, ки Худои Таоло касонеро, ки асоси Инҷилро вайрон карда онро ба дини «ҳар чи мехоҳед, бикунед» табдил додаанд, албатта ҷазо хоҳад дод. Ӯ ба ногузир будани «рӯзи доварӣ ва ҳалокати одамони шарир» боварӣ дорад (3:7). Петрус ба масеҳиён маслиҳат медиҳад, ки ба намунаи Исои Масеҳ ва дастуроти ҳаввориёнаш пайравӣ кунанд.
Ҷой барои амал
Ба таври мӯътамад муайян нашудааст, ки ин нома дар куҷонавишта шудааст ва ба кӣ муроҷиат кардааст. Аммо азбаскиПетрус ишора мекунад: «Ин дуввумин номаест, ки ба шумоменависам», пас, эҳтимоли зиёд, гирандагони нома, ҳамон ода-моне ҳастанд, ки Номаи Аввал ба онҳо муроҷиат карда шу-дааст, яъне ҷамъомадҳои имондорон дар панҷ вилояти осиёихурд, дар империяи Рум ҷойгиранд.