Забур 62 – Нони Ҳаррӯза
- Забур 1 – Хушбахтии одилон ва ҳалокати шарирон
- Забур 2 – Подшоҳе, ки ман дар он паноҳ мебарам.
- Забур 3 – Умед бастан ба мадади Худо
- Забур 4 – Дуои шоми Довуд
- Забур 5 – Дуои субҳи Довуд
- Забур 6 – Барои рӯҳи даҳшатбор дуо кунед
- Забур 7 – Ба Ту паноҳ мебарам
- Забур 8 – Шаъну шарафи инсоният
- Забур 9 – Суруди пурсурури Довуд
- Забур 10 – Худованд асоси одил аст
- Забур 11 – Каломи Худо рост аст
- Забур 12 – Тарс ва эътимод
- Забур 61- Умеди мо дар Худованд аст
- Забур 62 – Нони Ҳаррӯза
- Забур 63
- Забур 64
- Забур 13 & 14 – Мулоҳиза оиди таронаҳои 13 ва 14
Худовандро биҷӯед
Мулоҳизаҳо ва хулосаҳо
Барои Довуд, Худо ҳама чиз аст. Муҳаббати бепоёни Ӯ сарчашма ва маркази ҳаёти забурнавис аст. Довуд шабу рӯз сарфи назар аз вазъиятҳои душвори гирду атрофаш, Худоро ҷалол медиҳад ва муҳаббати худро ба Ӯ мекунад. Довуд ин корро метавонад, зеро муҳаббати Наҷотдиҳанда барои ӯ назар ба азобҳое, ки ӯ аз сар мегузаронад, бештар маъно дорад (оят. 1-12).
Хислати Худо
Худоё! Ту Худои ман ҳастӣ, Туро ҳамеша меҷӯям; ҷонам ташнаи Туст, ва ҷисмам пазмони Ту, дар замини хароба ва бемаҷоле ки об надорад. Ҳамин тавр дар қудс бар Ту менигаристам, вақте ки ба дидани қувват ва ҷалоли Ту меомадам. (62:2-3)
Худованд бо одамоне вомехӯрад, ки Ӯро самимона меҷӯянд ва онҳоеро, ки ба Ӯ таваккал мекунанд, дастгирӣ мекунад. Шумо дар ҷустуҷӯи Худо то чӣ андоза самимона ҳастед? Оё шумо ваъдаи Ӯро дар хотир доред: «Ва Маро хоҳед ҷуст, ва пайдо хоҳед кард, ба шарте ки бо тамоми дили худ Маро ҷустуҷӯ намоед. Ва Ман барои шумо ёфт хоҳам шуд, мегӯяд Худованд» (Ирмиё. 29:134).
Ва Маро хоҳед ҷуст, ва пайдо хоҳед кард, ба шарте ки бо тамоми дили худ Маро ҷустуҷӯ намоед. Ва Ман барои шумо ёфт хоҳам шуд, — мегӯяд Худованд, — ва шуморо аз асирӣ хоҳам баргардонид, ва шуморо аз миёни ҳамаи халқҳо ва аз ҳамаи маконҳое ки шуморо ба он ҷо бадар рондаам, ҷамъ хоҳам кард, — мегӯяд Худованд, — ва шуморо ба маконе ки аз он ҷо шуморо ба асирӣ фиристодаам, хоҳам баргардонид. Ирмиё. 29:13-14
Дарсҳои Худо
Вақте ки Туро бар бистари худ ба ёд меоварам, ҳамаи посҳои шаб дар бораи Ту фикру хаёл мекунам, Зеро ки Ту мададгори ман будӣ, ва дар сояи болҳои Ту шодӣ хоҳам кард. (Забур 62:7-8)
Довуд бо ёрии Худованд ва мулоҳиза кардан дар бораи Худованд, сарфи назар аз озмоишҳои душвор, барои ҷалол ва ҳамду санои Худо қувват пайдо мекард. Биёед мисли Довуд, дар бораи Худои Таоло мулоҳиза кунем, то ҳузури Ӯро дар ҳаёти худ эҳсос кунем.