Пайдоиши Масеҳ – Забур 109

Рӯзҳои 8 ва 9 – Забур 109

Ин тарона бо сӯҳбати байни Худованд Худо ва Худованди Довуд оғоз мешавад, ки дар он Худои Падар бо Масеҳ сӯҳбат мекунад. Худо ба Масеҳ мегӯяд: «Дар тарафи рости Ман биншин, то душманони Туро зери пойҳои Ту бигузорам.» (109:1)

Худованди худ бихонад

Масеҳи эҳёшуда ҳукмронӣ хоҳад кард ва на танҳо писари Довуд, балки Худованди ӯ низ мебошад. Аз ин сабаб, Исо мепурсад: «Чӣ тавр Довуд метавонад писарашро Худованди худ бихонад?» (Матто 22:43 ва Марқӯс 12:37). Исо мехост, ки шунавандагон дар бораи ин оят мулоҳиза кунанд. Ин савол намоён месозад, ки Масеҳ ҳам аз насли Довуд аст ва ҳам аз ӯ бузургтар, зеро ӯ на танҳо Подшоҳ, балки Худованд ва Коҳини абадист.

Масеҳ дар ҷои қудрат нишаста, аз Ерусалим ҳукмронӣ хоҳад кард. Асои зикршуда рамзи ҳукмронӣ ва шикасти душманон аст (109:2-3). Қудрати ҳукмронӣ бар душманон нишон медиҳад, ки Масеҳ дар саҳнаи заминӣ ғалабаи пурраи худро нишон хоҳад дод ва бар душманонаш ғолиб хоҳад омад. Гарчанде ки ҳукмронии комили ӯ ҳанӯз дар пеш аст, аллакай ҳоло, ӯ ба мо қувват мебахшад, то бар душвориҳои ҳаррӯзаи худ ғолиб оем.

Дар ояти сеюм гуфта мешавад, ки онҳое, ки бо қудрати Худо наҷот ёфтаанд, ихтиёран ба Ӯ саҷда мекунанд ва дилҳояшонро барои Худованд тайёр мекунанд. Ин рамзи итоат ва эътирофи ҳукмронии Худо аст. «Қавми Ту дар рӯзи қуввати Ту ба ихтиёр ҳозир шуданд, дар сару либоси қудсият; аз батни субҳидам шабнами ҷавонии Ту барои Туст.» (109:3)

Дуо:
Худовандо, чунон ки дар ояти сеюм гуфта шудааст, ман омодаам, ки ҳузури Ту дар ҳаёти ман ҳукмронӣ кунад. Ба ман кумак кун, то дил ва ҳаёти худро ба Ту супорам.

Рӯзи 9 – Забур 109:4-7

Дар ин тарона мо ишора ба худоӣ ва подшоҳии Исоро мебинем. Дар оятҳои баъдӣ Ӯ ҳамчун коҳин ва довари инсоният тасвир мешавад (Забур 109:4-7). Ваъдаи каҳонати абадӣ дар шахсияти Масеҳ ошкор мешавад. Ӯ аз Довуд бузургтар аст ва, аз ин минтақа, аз Ҳорун — аввалин коҳине, ки зери роҳбарии Мӯсо таъин шуда буд, бузургтар аст.

Бубинед, ки наҷотдиҳандаи мо кист ва барои мо чӣ кор кардааст. Ӯ барои ҳар касе, ки назди Ӯ меояд, наҷоти абадӣ хоҳад дод. Мо Ӯро саҷда мекунем ва ба номи Ӯ шукр мегӯем.

Каҳонати муқаррарии Исроил аз насли Ҳорун буд ва вазифаҳои он асосан бо ибодати динӣ маҳдуд буданд. Номи “Малкисодақ” маънои “подшоҳи ман одил аст”-ро дорад. Ӯ на танҳо коҳин, балки подшоҳи Салим (Ерусалим) низ буд. Зоҳир шудани ӯ дар Ҳастӣ 14:18-20 ӯро ҳамчун шахсияте муаррифӣ мекунад, ки Иброҳим ӯро эҳтиром намуд. Ба ҳамин монанд, Исои Масеҳ коҳинест, ки гуноҳҳои моро мебардорад ва боз хоҳад омад, то бар ҷаҳон ҳукмронӣ кунад.

18 Ва Малкисодақ подшоҳи Салим, нон ва май баровард, ва ӯ коҳини Худои Таоло буд. 19 Ва ӯро баракат дода, гуфт: «Муборак аст Абром аз ҷониби Худои Таоло, Молики осмон ва замин; 20 Ва муборак аст Худои Таоло, ки душманонатро ба дастат таслим кард». Ва Абром ба вай аз ҳар чиз даҳьяк дод. Ҳастӣ 14:18-20

Тартиби Малкисодақ болотар аз насли Ҳорун — коҳинони Исроил — мебошад. Дар матн мо намедонем, ки Малкисодақ аз куҷост, ҷуз он ки ӯ бо Ерусалим пайваст аст. Номи ӯ маънои “подшоҳи одил”-ро дорад ва ӯ ба назди Иброҳим ҳамчун подшоҳи коҳин омад.

Ҳоло Исои Масеҳ аз ҳамин тартиб аст ва барои ҳамаи халқҳо каҳонати бузургтар фароҳам меорад. Пас, биёед назди Исои Масеҳ биравем ва ба гуноҳҳои худ иқрор шавем, то Ӯ дар ҳаёти мо ҳукмронӣ кунад. Вақте ки мо ин таронаро мехонем, бояд барои нақшаи Худо шукргузорӣ кунем, ки ба мо дар бораи шахсияти Исо ва вазифаи Ӯ фаҳмиш медиҳад. Ӯ саркоҳини бузурги мост ва дар тарафи рости Худо нишастааст, то ба мо имкони наздик шудан ба ҳузури Худоро диҳад.

Тасвирҳои оятҳои охир Исо Масеҳро ҳамчун ҳокими ғолибе нишон медиҳанд, ки ҳамаи халқҳоро доварӣ мекунад (109:5 ва Юҳанно 5:22). Мо ҳама дар назди Ӯ ҷавоб хоҳем дод. Пас, мо бояд фикр кунем: чӣ гуфта метавонем ва оё Ӯро ҳамчун наҷотдиҳанда ва Худованди ҳаёти худ қабул кардаем?

Худовандо, ба ҳаёти ман биё ва бар он ҳукмронӣ кун. Наҷотдиҳанда ва подшоҳи ман бош.