Пайдоиши Масеҳ Китоби Ишаъё 2

Рӯзи 10 – Ишаъё 2:1-5

Дар рӯъё, ки дар Ишаъё 2 навишта шудааст, Худо нишон медиҳад, ки бо Ерусалим ва халқи Худ чӣ хоҳад кард. Ӯ ин шаҳрро мисли кӯҳи бузурге хоҳад сохт, ки маркази нақшаи Ӯ хоҳад буд. Худо дар ин макон сокин хоҳад шуд ва Худро ба ҳамаи халқҳо маълум хоҳад кард. Одамон ба сӯи Ӯ омада, роҳҳои Ӯро хоҳанд омӯхт. Ӯ халқҳоро доварӣ хоҳад кард ва сулҳро ба онҳо хоҳад овард.

Дар ин пешгӯӣ мо мебинем, ки Исо бо ташаббуси аҳди наҷот ба Ерусалим омад, то мо Худоро ва роҳҳои Ӯро шиносем. Исо таълим дод, ки душманони худро дӯст дорем ва ҳамчун довар моро ҳидоят мекунад.

43 Шунидаед, ки гуфта шудааст: „Ёри худро дӯст бидор ва аз душмани худ нафрат кун“. 44 Лекин Ман ба шумо мегӯям: душманони худро дӯст бидоред, барои лаънаткунандагони худ баракат бихоҳед, ба нафраткунандагони худ некӣ кунед ва барои озордиҳандагону таъқибкунандагони худ дуо гӯед, 45 То ки фарзандони Падари худ, ки дар осмон аст, гардед; зеро Ӯ офтоби Худро бар бадону некон тулӯъ мекунонад ва борон бар одилону золимон меборонад. 46 Зеро ки агар дӯстдорандагони худро дӯст бидоред, чӣ мукофоте хоҳед ёфт? Оё боҷгирон низ чунин намекунанд? 47 Ва агар танҳо ба бародарони худ салом гӯед, чӣ бартарие доред? Оё боҷгирон низ чунин намекунанд? 48 Пас, комил бошед, чунон ки Падари шумо, ки дар осмон аст, комил аст». Инҷили Матто 5:43-48

“Ва ба Ӯ қудрат бахшидааст, ки доварӣ кунад, зеро ки Ӯ Писари Одам аст.” (Юҳанно 5:27). Ӯ нишон дод, ки чӣ тавр шамшерҳои худро гирифта, онҳоро ба асбоби шудгор табдил диҳем. Ӯ таълим медод, ки дар сулҳу осоиштагӣ зиндагӣ кунем, на ҷанг.

Дастури Худо, ки мо дар ин ҷо мебинем, дар ҳаёт ва суханони Масеҳ иҷро мешавад. Ӯ нишон дод, ки чӣ тавр Худоро шинохта, барои Ӯ зиндагӣ кардан лозим аст. Исо шоҳзодаи сулҳ аст ва ҳатто дар вақти таваллуд, фариштагон эълон карданд, ки ӯ сулҳро ба рӯи замин меорад (Луқо 2:14).

“Биёед, дар нури Худованд роҳ равем.” (Ишаъё 2:5) Нури Худованд барои онҳое, ки дар торикӣ роҳ мераванд, меояд. Исо гуфт, ки ӯ нури ҷаҳон аст (Юҳанно 8:12). Вақте ки мо Ӯро мешиносем, мо роҳи Худо ва нури Ӯро меёбем, ки ба дилҳои мо оромӣ меорад ва ба мо нуқтаи назари нав медиҳад, то Худоро омӯзем.

Дар Масеҳ, ин даъват имрӯз низ ба мо дахл дорад:
“Зеро ки шумо як вақт зулмот будед, вале ҳоло нуре дар Худованд ҳастед: чун фарзандони нур рафтор кунед, Чунки самари нур аз ҳар меҳрубонӣ, адолат ва ростӣ иборат аст; Ва таҳқиқ кунед, то бидонед он чи, ки Худо меписандад, чист.” (Эфсӯсиён 5:8-10)

Дуо:
Худованд, мо назди Ту меоем ва мехоҳем роҳҳои Туро омӯзем. Моро мардумони сулҳҷӯ бигардон, ки неъматҳои Туро, ҳузури Туро шиносанд ва неку бадро дарк кунанд. Амин.