Худо Подшоҳ аст – Забур 19 & 20
- Забур 1 – Хушбахтии одилон ва ҳалокати шарирон
- Забур 2 – Подшоҳе, ки ман дар он паноҳ мебарам.
- Забур 3 – Умед бастан ба мадади Худо
- Забур 4 – Дуои шоми Довуд
- Забур 5 – Дуои субҳи Довуд
- Забур 6 – Барои рӯҳи даҳшатбор дуо кунед
- Забур 7 – Ба Ту паноҳ мебарам
- Забур 8 – Шаъну шарафи инсоният
- Забур 9 – Суруди пурсурури Довуд
- Забур 10 – Худованд асоси одил аст
- Забур 11 – Каломи Худо рост аст
- Забур 12 – Тарс ва эътимод
- Забур 13 & 14 – Мулоҳиза оиди таронаҳои 13 ва 14
- Забур 15 & 16 — Худо паноҳгоҳи ман аст
- Забур 17 – Шукр кунед – Худо наҷот медиҳад
- Каломи Худо – Забур 18
- Худо Подшоҳ аст – Забур 19 & 20
- Забур 61- Умеди мо дар Худованд аст
- Забур 62 – Нони Ҳаррӯза
- Забур 63
- Забур 64
Забур 19 дуои ҷомеа мебошад, ки дар он халқи Худо пеш аз ҷанг аз Ӯ пирӯзӣ ва муҳофизатро барои подшоҳи худ талаб мекунад. Дар навбати худ, Забур 20 суруди шукргузорӣ барои ҳамин ғалаба аст, ки садоқатмандии Худоро нисбат ба подшоҳ ва ҷомеа таъкид менамояд. Гарчанде ки ин таронаҳо ба Довуд ва халқи Исроил ишора мекунанд, онҳо инчунин ҳамчун дуоҳои нубувват ва ҳамду санои Исои Масеҳ — Подшоҳи Подшоҳон, ки ғалабаи ниҳоӣ бар гуноҳ ва маргро ба даст овард, фаҳмида мешаванд.
Худоро Подшоҳи дили худ гардонед – Забур 19
«Бигзор муроди дилатро ба ту ато фармояд,
ва ҳамаи нақшаҳоятро ба иҷро расонад». (19:5)
Довуд дар он вақт подшоҳи мардум буд. Бо илҳоми Худо ӯ дуо менависад, то мардум дар вақти тангдастӣ ба ӯ ҳамроҳ шаванд.
Дар панҷ ояти аввал сухан аз ҳокими заминӣ меравад, аммо дар ниҳоят Худо Подшоҳ аст (19:10). Мо дар дуо барои раҳоии ниёзҳои ҷисмонӣ ва рӯҳонии худ бо миллат якҷо мешавем. Мо бо дигарон барои муҳофизат ва барои он ки Худо дуоҳои моро бишнавад, дуо мекунем.
Биёед ба ояти панҷ назар андозем: он дар бораи хоҳишҳо ва нақшаҳои дилҳои мо мегӯяд. Забурҳо аҳамияти мулоҳиза кардан ба Каломи Худоро таъкид мекунанд. Каломи Ӯ ба дил ва нақшаҳои мо таъсир мерасонад. Вақте ки мо дар Масеҳ мемонем, аз Калом равшанӣ меҷӯем, то хоҳишҳои мо илоҳӣ гарданд ва нақшаҳои мо дар иродаи Худо роҳнамоӣ ёбанд.
Оё мо танҳо он чизеро мехоҳем, ки Худо мехоҳад? Дар асл маънои оят «аз рӯи дилат» аст. Пас чӣ тавр метавонем дили худро ба дили Худо монанд кунем? Донистани иродаи Худо аз донистани Каломи Ӯ сарчашма мегирад. Худо хоҳишҳои моро аз худбинӣ пок мекунад ва онҳоро ба монанди худ ҳидоят менамояд. Вақте ки мо Каломи Худоро медонем, оят ё вазъияте, ки мехонем, фикрҳои моро роҳнамоӣ мекунад. Мо дуо мекунем ва иродаи Ӯро меҷӯем.
Донистани нақшаи Худо дили моро ба дили Ӯ табдил медиҳад. Имрӯз биёед Каломро бихонем ва дар бораи он мулоҳиза кунем. Бигзор Худо дилҳои моро тағйир диҳад, то нақшаи Ӯ дар қарорҳои ҳаррӯзаи мо равшан шавад.
Дуо манбаи пирӯзист. Бисёриҳо ба қувваи ҷисмонӣ ва қудрати дунявӣ (аспҳо ва аробаҳо) такя мекунанд, аммо наҷот аз хислати Худо (номи Ӯ) меояд, ки мувофиқи иродааш амал хоҳад кард.
Дар ниҳоят, Худо Подшоҳ аст. Ӯ ҷавоб медиҳад ва моро ҳидоят мекунад. Биёед ба Ӯ дуо кунем ва мунтазири пирӯзии Ӯ бошем. Худоро Подшоҳи ҳаёти худ гардондан маънои онро дорад, ки мо хоҳишҳои Ӯро мехоҳем ва ба аҳкоми Ӯ итоат мекунем. Рӯҳи Ӯ дар мо сокин аст, то моро роҳнамоӣ кунад.
Худовандо, дили маро мисли дили худат гардон.
Бигзор хоҳишҳои ман тағйир ёбанд, то туро инъикос кунанд
ва имрӯз иродаи Туро иҷро намоям.
Забур 20 – Ғалаба барои подшоҳ
Худовандо, аз қуввати Ту подшоҳ шод мегардад
ва аз наҷоти Ту бисёр шод мешавад. (20:2)
Довуд ҳамчун подшоҳ менависад, ки чӣ гуна Худо ба ҳоким ғалаба медиҳад. Одил миллатро сарбаланд мекунад, ва мо бояд дуо намоем, то ҳокимони мо Худовандро ҷӯянд ва ба роҳнамоии Ӯ пайравӣ кунанд. Танҳо он гоҳ онҳо метавонанд аз пирӯзии атонамудаи Худо шод гарданд.
Пешво, ки аз Худо роҳнамоӣ мегирад, аввал Ӯро меҷӯяд ва аз вобастагии худ ба Худованд лаззат мебарад. Ӯ ҳаётро талаб мекунад, ва Худованд ба ӯ иззат медиҳад.
Агар ту барои дигарон масъул бошӣ, оё назди Худованд меоӣ, то кӯмак ва роҳнамоӣ биҷӯӣ? Шараф ва сарбаландӣ насиби он кас мегардад, ки ба Худо таваккал мекунад ва иродаи Ӯро барои баракат додани дигарон меҷӯяд. Худо хоҳиши дили пешворо иҷро мекунад, вақте ки он хоҳишҳо хислати Ӯро инъикос мекунанд.
«Зеро ки баракатҳо то абад бар ӯ ниҳодаӣ, бо шодии рӯи Худ ӯро шод кардаӣ» (20:7).
Пешвои худотарс ба Худо таваккал мекунад, на ба қуввати худ. Дар ҷавоб, Худо муҳаббати бебозгаштро нишон медиҳад. Дар муҳаббати Ӯ ваъдаҳое ҳастанд, ки ҳар яке аз мо метавонем барои баракатҳои оянда ба онҳо такя кунем.
Шахси рӯҳонӣ ба ин намуна пайравӣ мекунад: Ӯ Худовандро барои аъмоли гузаштааш ситоиш мекунад, барои имрӯз ба Ӯ таваккал мекунад ва интизори дахолати доимӣ ва баракатҳои Ӯ дар оянда аст. Танҳо ба он чизе ки Худо дар гузашта кардааст нигоҳ кардан кофӣ нест, агар мо имрӯз нишон надиҳем, ки ба Ӯ эътимод дорем. Бе садоқати имрӯз робитаи байни гузашта ва оянда канда мешавад, ва мо наметавонем ба баракатҳои оянда умед бандем.
Худо ғалабаи охиринро ато мекунад ва бар қувваҳое, ки бо мо муқобилат мекунанд, мубориза мебарад. Мо метавонем аз қуввати Худованд шод шавем, зеро Ӯ роҳбар аст. Пешвои инсонӣ канор меравад, ва дар ояти охир мо ҳама чизро дар шахси Худованд мебинем. Ҳама муваффақият ва ғалаба аз Ӯ вобаста аст.
Оё ту дасти Худоро дар ҳаёти худ мебинӣ ва масъулиятро бо таваккал ба Ӯ ба ӯҳда мегирӣ?
«Дар қуввати Худ, эй Худованд, сарафроз бош:
қудрати Туро тараннум хоҳем кард ва хоҳем сароид». (20:14)
Худовандо, дили ман ба Ту такя мекунад, то маро ба ғалаба роҳнамоӣ кунӣ, вақте ки ман тамоми умри худро барои иҷрои иродаи Ту бахшидаам.