Нони Ҳаррӯза

Худованд сахраи ман аст, қалъаи ман ва раҳокунандаи ман;Худои ман кӯҳпораи ман аст, ба Ӯ паноҳ мебарам;Ӯ сипари ман аст,

Бо Масеҳ рафтор кардан маънои онро дорад, ки мо ҳаёти баракатнок дорем. Шогирдони аввалини Масеҳ аз Ӯ таълим гирифтанд ва

Масеҳӣ шудан на танҳо дуо гуфтан ё ба калисо рафтан нест, балки ҳаётест, ки бо Масеҳ зиндагӣ мекунад. Калимаҳое мисли

Зеро ки Худованд одил аст ва адолатро дӯст медорад; рӯи Ӯ ба росткор нигаронида шудааст (10:7). Ба Худованд паноҳ бибар,

Суруди пурсурури Довуд баъд аз ғалаба бар душманон. “Худовандро бо тамоми дилам ҳамд хоҳам гуфт; ҳамаи корҳои аҷоиби Туро ҳикоят

«Ӯро аз фариштагон фақат андаке кам кардаӣ; ва тоҷи ҷалол ва шавкат бар сари ӯ гузоштаӣ» (8:6). Худоро ситоиш мекунем,

Худованд шариронро ҷазо медиҳад ва бегуноҳро мераҳонад. Таронаи Забур 7 ба Худо ҳамчун довар ва паноҳгоҳи бепоён муроҷиат мекунад: Бигзор

Дуои гуноҳкоре ки тавба кардааст. Баъзан рӯҳи мо сахт тарс ва аз зиндагӣ мағлуб мешавад. Ин ҳолат бештар аз ҳама

Худовандро ҷалол хонед! Мулоҳизаҳо ва хулосаҳо Довуд марҳамати Худоро пурра ҳис карда, ба Ӯ шукр мегӯяд ва барои ҳар коре,