Қӯлассиён

4:2-6 – Раҳпаймоии ҳаррӯзаи рӯҳонии мо 2 Доимо бо дуо машғул буда, дар он бо шукргузорӣ бедор бошед; 3 Дар

Издивоҷи масеҳӣ ва масъулиятҳо дар ҷомеаи масеҳиён, махсусан дар хонаи имондорон. Ҳар яки мо дар назди Худованд ҷои муносибе дорем.

12 Пас, ҳамчун баргузидагони муқаддас ва маҳбуби Худо, марҳамат, меҳрубонӣ, хоксорӣ, фурӯтанӣ ва пурсабриро дар бар кунед. 13 Ба ҳамдигар

Ҷустуҷӯи зиндагии эҳёшуда (Кӯлассиён 3:1-4) 1 Пас, модоме ки шумо бо Масеҳ эҳьё шудаед, он чиро, ки дар боло аст,

Ин бахш аз шикастани шариат ҳушдор медиҳад, зеро муаллимони бардурӯғ одамонро ташвиқ мекарданд, ки бо зоҳир кардани рӯҳоният ва итоат

Қӯлассиён 2:11-15 – Он чизе, ки Масеҳ барои мо кардааст – Қӯлассиён 2:11-12 мегӯяд: «Ва дар Ӯ шумо махтун шудаед,

Ба Қӯлассиён 2: Меҳнат ва ғамхорӣ Павлус барои имондорон Охири боби якум ва аввали боби дуюм ба ҳам пайваст мешаванд.

Бо хуни Ӯ дар салиб “Ҳоло дар ҷисми башарии Ӯ, ба воситаи марги Ӯ, моро оштӣ дод, то ки шуморо

Афзалияти Худованди Исо Кӯлассиён 1:15-17 – 15. Ӯ сурати Худои нонамоён ва нахустзодаи тамоми махлуқот аст, 16. Чунки ҳама чиз

Қӯлассиён 1:11 мегӯяд:“Ба тибқи иқтидори ҷалоли Ӯ ба тамоми қувват мустаҳкам шавед, то ки бо ҳар гуна сабру таҳаммул шод