Библия

Тарҳи чӯби тоҷикӣ дар Чайханаи Роҳат дарахти ҳаётро дар дохили чӯб нишон медиҳад. Тасвир ҳаёт, фаровонӣ ва афзоишро нишон медиҳад.

Дар ин силсила бо номи “Шаҳодатҳо дар тарҳҳои чӯб” мо дар тарҳҳои чӯбии тоҷикӣ, ки бо Китоби Муқаддас пайванд доранд,

Дар Осиёи Миёна рассомон ва устодони зиёде дорем, ки бо чӯб кор карданро хуб медонанд. Дар Инҷили Марқӯс (6:3) мо

Дар Юҳанно 1:29–34 мебинем, ки Яҳёи Таъмиддиҳанда дар бораи марги Исо пешгӯӣ мекунад. Ӯ омад, то роҳи Масеҳро тайёр кунад,

Суханони Исо ду роҳро нишон медиҳанд: ду дарахт ва ду хона. Роҳи танг аст, ки ҳаёт медиҳад, вале роҳи васеъ

Фармон диққати моро бедор мекунад: «Ҳукм накунед, то ки ҳукм карда нашавед» (7:1, KM99). Ба ибораи дигар: мунофиқона доварӣ накунед,

Ташвиш як тарзи тафаккурест, ки нишон медиҳад: дили мо ба куҷо бастагӣ дорад. Бо Исо роҳ рафтан ба мо кӯмак

Рӯза як навъ парҳез аст. Исо борҳо дар бораи рӯзадорӣ сӯҳбат мекард ва баъд аз чанд боб қайд мекунад, ки

Дуо танҳо такрори калимаҳо ё кӯшиш барои таъсир расонидан ба дигарон нест. Дуо вақти вохӯрии самимии мо бо Худо аст,

Мо имони худро пинҳон намедорем, балки онро дар амал зоҳир мекунем. Бо вуҷуди ин, дар зиндагӣ бо имони худ ба