Author: Kalisoi Tojiki

Луқо 1:1–4 – Шоҳиди Навиштаҳо барои мо «То дуруст будани таълимотеро, ки дар он тарбият ёфтаед, бидонед.» Китоби Инҷили Луқо

Хонишҳои пайдоиш шукргузорӣ барои таваллуди Масеҳ ва интизории бозгашти Ӯро рӯҳбаланд мекунанд. Он вақт барои интизорӣ ва ибодати умедбахш аст.

Рӯзи Худованд – Ин рӯз на як воқеаи муқаррарии таърихӣ, балки лаҳзаест, ки Худо шахсан вориди амал мешавад, то бадиро

Закарё 13 бо яке аз тасвирҳои умедбахши тамоми пешгӯиҳо оғоз мешавад — чашмае, ки Худо Худ муҷассам мекунад. Ин чоҳ

Ҳимоятгари мост – Закариё ин сухани охирини худро бо баланд кардани нигоҳ ба Офаридгори осмону замин оғоз мекунад — ба

Закариё 11 бо тасвири равшани харобшавӣ оғоз меёбад: арҳо, сарвиҳо ва дубҳо — ифтихори Лубнон ва Бошон — нобуд ва

Дар охири боби 9 ва аввали боби 10 мо мебинем, ки Яҳува ҳамчун Ҷанговари илоҳӣ, ки ғалаба меорад, ва Худованди

Закарё 9 бо рӯъёи пурқудрат дар бораи ҳокимияти умумии Худо бар тамоми халқҳо оғоз меёбад. Пайғамбар шаҳрҳои бузурги ҷаҳони таҳти

Закариё 8 муҳаббати амиқ ва садоқати Худоро нисбат ба халқаш нишон медиҳад. Пас аз солҳои асирӣ ва доварӣ, Худованд ваъда

Муқаррар кардани саҳна – Закариё 7 дар соли чоруми подшоҳи Дориюш (518 пеш аз милод), дар замони сулҳи сиёсӣ ва