Библия

Закарё 2:1–9 Нигоҳи Закарё аз мушоҳида ба итминони илоҳӣ мегузарад: ӯ мардеро мебинад, ки Ерусалимро чен мекунад — ин рамзи

Бозгашт ба сӯи Худо – Тасаввур кунед, ки шумо ва оилаатон навакак аз Бобил баргаштаед, як ё ду насл пеш

Тасаввур кунед, ки шумо ва оилаатон навакак аз Бобил баргаштаед, як ё ду насл пеш аз он ки оилаатон ба

Ғалотиён 1:6–10 Муаллимони козиб таълим медоданд, ки наҷот аз итоат ба шариат ба даст меояд. Онҳо бардурӯғ чунин мепиндоштанд, ки

Дар ин саҳифа рӯйхати рисолаҳо ва китобчаҳое ҷой дода шудааст, ки ба забони тоҷикӣ навишта шудаанд. Онҳоро метавон зеркашӣ карда

Ин тарона — нидои нола ва таваккали пурминнатдорӣ ба наҷоти Худо. Исо ин забурро медонист, зеро ҳангоми буданаш бар салиб,

Худованд нависандаро аз душманонаш раҳо кард, аз бемориҳо шифо бахшид ва ба ӯ умр бахшид. Вақте ки ӯ дар «чоҳи

Таронаи Забур бо даъвати ибодати ягонагии Худо оғоз мешавад ва тамоми мавҷудоти осмонро даъват мекунад, ки Ӯро ҳамду сано гӯянд.

Ҳангоми хондани ин таронаи Забур, даъвати наздик шудан ба Худо муҳими асосӣ мегардад. Худо қувваи наздики муҳофизаткунанда аст ва намегузорад,

Худованд нури ман ва наҷоти ман аст: аз кӣ тарсам?Худованд истеҳкоми ҷони ман аст: аз кӣ ҳаросонам? (26:1) Худо нури