Библия

Хуруҷ 12:1–11 тасвир мекунад, ки чӣ гуна мардуми яҳудӣ иди Фисҳро ҷашн мегирифтанд. Барраеро қурбонӣ карда, хуни онро ба сутунҳои

Дар Ҳастӣ 6 мо мебинем, ки Худованд ба Нӯҳ ва писаронаш фармон медиҳад, ки аз чӯб киштӣ созанд. Дар оятҳои

Тарҳи чӯби тоҷикӣ дар Чайханаи Роҳат дарахти ҳаётро дар дохили чӯб нишон медиҳад. Тасвир ҳаёт, фаровонӣ ва афзоишро нишон медиҳад.

Дар ин силсила бо номи “Шаҳодатҳо дар тарҳҳои чӯб” мо дар тарҳҳои чӯбии тоҷикӣ, ки бо Китоби Муқаддас пайванд доранд,

Дар Осиёи Миёна рассомон ва устодони зиёде дорем, ки бо чӯб кор карданро хуб медонанд. Дар Инҷили Марқӯс (6:3) мо

Дар Юҳанно 1:29–34 мебинем, ки Яҳёи Таъмиддиҳанда дар бораи марги Исо пешгӯӣ мекунад. Ӯ омад, то роҳи Масеҳро тайёр кунад,

Суханони Исо ду роҳро нишон медиҳанд: ду дарахт ва ду хона. Роҳи танг аст, ки ҳаёт медиҳад, вале роҳи васеъ

Фармон диққати моро бедор мекунад: «Ҳукм накунед, то ки ҳукм карда нашавед» (7:1, KM99). Ба ибораи дигар: мунофиқона доварӣ накунед,

Ташвиш як тарзи тафаккурест, ки нишон медиҳад: дили мо ба куҷо бастагӣ дорад. Бо Исо роҳ рафтан ба мо кӯмак

Рӯза як навъ парҳез аст. Исо борҳо дар бораи рӯзадорӣ сӯҳбат мекард ва баъд аз чанд боб қайд мекунад, ки