Дарсҳои рӯҳонӣ

Муқаррар кардани саҳна – Закариё 7 дар соли чоруми подшоҳи Дориюш (518 пеш аз милод), дар замони сулҳи сиёсӣ ва

Худованд нависандаро аз душманонаш раҳо кард, аз бемориҳо шифо бахшид ва ба ӯ умр бахшид. Вақте ки ӯ дар «чоҳи

Гӯсфандони бе чӯпон ҳамчун гурӯҳ ба хатар саргардон мешаванд. Аммо вақте ки онҳо ба чӯпон пайравӣ мекунанд, аз муҳофизат ва

Фармон диққати моро бедор мекунад: «Ҳукм накунед, то ки ҳукм карда нашавед» (7:1, KM99). Ба ибораи дигар: мунофиқона доварӣ накунед,

Ташвиш як тарзи тафаккурест, ки нишон медиҳад: дили мо ба куҷо бастагӣ дорад. Бо Исо роҳ рафтан ба мо кӯмак

Рӯза як навъ парҳез аст. Исо борҳо дар бораи рӯзадорӣ сӯҳбат мекард ва баъд аз чанд боб қайд мекунад, ки

Дуо танҳо такрори калимаҳо ё кӯшиш барои таъсир расонидан ба дигарон нест. Дуо вақти вохӯрии самимии мо бо Худо аст,

Мо имони худро пинҳон намедорем, балки онро дар амал зоҳир мекунем. Бо вуҷуди ин, дар зиндагӣ бо имони худ ба

Қонуни муҳаббат дар рафтор бо Исо маънои онро дорад, ки мо қасос намегирем, балки барои онҳое, ки моро таъқиб мекунанд,

Савганд ё қасам маънои лаънат кардан ё ба кор бурдани суханони бадро надорад, балки барои тасдиқи ҳақиқати гуфтаҳо истифода мешавад,